arkadaşlar ben hiç iyi başlamadım güne dün akşam eşimle konuşurken ben donasyon istemem dedi çok üzüldüm ve saatlerce ağladım birikmiş ve paylaşılmamış duygularım için.hayat o kadar zorki ablamla bile konuşmuyorum bu mevzuyu annemle bile sırf bişey söylicekler tesseli edelim diye daha çok incitirler diye korktuğumdan.o kadar zayıfım ki her söylenen yara lıyo resmen acaba yardım mı alsam?bilemedim 3 yıldır bu sorunla uğraşıyorum ve 10 yıl mücadele eden arkadaşları gerçekten kutluyorum azim ve güçlerini.kimseye bizim çocuğumuz olmadı diyemiyorum dilim varmıyor boğazım düğümleniyo

o yüzden kimse ile dertleşmiyorum artık sadece burda konuşucam donasyon yapmasamda düşünen biri ve kalbi sizinle atan biri olarak