yüreğimin asansör boşluğuna düştüğü anlardan birinde, aldım kalemi elime;

Seni yazıyorum.
Seni anlatmak için aldığım deftere değil ama.. Şu üstünde Taksim’in ünlü tramvayı olan, saman kağıtlı, İstanbul kokulu deftere değil. Ona elim varmıyor.
Evet, ben şuan seni yazıyorum.
Önüme gelen önemsiz, alelade bir deftere.
Seni hayallerime almadan uyuyamıyorum nicedir, kim bilir niye.
Sende beni düşünüyor musun? Yıllardır?
Arıyor musun beni, anıyor musun hiç.
Ortaköy’de bul beni, kumpircilerin önündeki banklardan birine otur.
Kokla… kokum var mı hala?
Karaköy’e geç ordan. Vapurlara sor beni.
Denize nasıl dalıp gittiğimi anlatsın.
Pierre Loti’ye çık sevdiğim. Senin şehrine bide benim gözümle ordan bak.
Hey gidi İstanbul de içinden.
Sonra geçen her dolmuşa, benim seni görme umudumla bak.
Maltepe sahiline uğra, derin bi nefes al..
Otur ve bi waffle ye, meyveli. Karışığı sevmedim ben kestane vardı üstünde, sende sevme
Çok uzağa değil capitole git. D&R a gir. Hemen hemen hepsine dokundum, kitapları okşa..
Alt kattaki makarnacıya otur, ben sevdim sende sev…
Cidden, bu işler böyle mi oluyor? Ben sevince seviyor musun?
Starbucks’a otur bi mocha iç. Hiç güzel değil sende beğenme..
Ben sana daha güzelini yaparım.

Sahi, ben sana bir gün anneninkilerden daha güzel yemek yapabilecek miyim? Sanmam
Ama benim beceriksizliğimden değil, senin sevememezliğinden…

Sabiha Gökçen’de veda et bana, el salla sevdiğim.
Ben bittim vesselam, bi sen bitmedin…

Yazdım ama niye.. neye.. ne diye..