yuvayi kurmak da zor,yikmakta zor elbette,
insan evlenirken bircok insanlar vardir yaninda icinde mutluluklar vardir inandigin,güvendigin, esin olacak bi insan vardir yalniz degilsindir.okadar mutlusundurki icinde korkularin yoktur.evlenecegin insanin seni sevdigini,hicbir zaman birakmayacagini,seni sirtindan vurmayacagini düsünür mutlu olur bundan cesaret alirsin.paradada sikinti ceksen,insanlarin yardimindanda sikinti ceksen bi sekilde kurulur o yuva.
ama yikmasi bi daha zordur.
yapayalniz birakirlar seni. okadar emeklerini bi anda elinden alirlar.bir pacavra gibi atarlar seni sokaga. ne yasadigin onlar icin önemli degildir.bilmek istemezler,görmek istemezler icinin acisini. o kosakoca cevrenden ,seni sevdigin sandigin dostlarindan kimsecikler kalmaz etrafinda. anlarsinki kötü gün dostu yokmus.
icin kan aglar,yillarca yipranmissindir,sirtinda yillarin verdigi o koca yüklen,o koskoca agirliklarlan kala kalmissindir.o yüklerle yeniden bi hayata baslamalisin.o yükleri hafifletmelisin.
koca bi boslukdasindir artik.
hele bide cocuk varsa daha bi zordur yikmak.
hep cocugun icin sabredersin, her adiminda yavrum icin dersin. yaa yavrumun yasadiklari diye düsünürsün.neden o neden dersin.ayrilinca insan cocuguna baktiginda daha bi cok ici sizlar. bi babanin cocugunu sevdigini gördügünüzde neden benim yavrum da simdi babasinin kolllarinda degil diye düsünürsünüz.neden böyle bi babanin cocugu oldu diye isyan edersiniz. acaba yavrumda kiskaniyormudur diye durup düsünürsünüz. " ellbette kiskaniyordur,elbette oda imreniyrdur"! der icinizden bir ses...
ayrilikda okadarda zor seyler vardirki yaz yaz bitmez.
ama yine de bu kadar zorluga karsin senin gurunu yikan,evini,cocugunu düsünmeyen,kendi zevklerini düsünen,sana ihanet eden,siddet,hakaretler uygulayan bi insanla yasamasi daha da bi zordur.
bu insanlarin ciddiyetine, egitimine, aldigi terbiye, örf ve adetine bagli.
