Unutma/alışma konusunda kendine zaman vermek senin de düşündüğün gibi en mantıklı yaklaşım. Sadece önerim bunu kendine bir baskıya dönüştürmemek olur. Yani “unutmalıyım, unutacağım, unutmam lazım” gibi şeyler düşünmene gerek yok. Duyguları bastırmak işe yaramaz çünkü onlar yaşanmak/hissedilmek ister. Duygunu kabul edip ona alan açarsan zaten görürsün ki duygular da canlılar gibidir. Doğar gelişir/yoğunlaşır ve sonra ömrünü tamamlayıp sönerler. Duyguyu kabul edip yaşamak ona boyun eğmek değildir. “Duygumuz” ve “düşüncemiz” ve “davranışımız” üçü de birbirinden ayrı şeylerdir. “Duygun” “üzüntü ve özlem” olup, “düşüncen” “özlediğim/sevdiğim bu kişi yanlış birisi ve bana iyi gelmiyor bu nedenle kendim için doğrusunu yapmalıyım” olup, davranışın da “kendi yoluna bakmak”olabilir. Kısacası duygunu bastırma/inkar etme, onu hissetmeye izin ver. ama ona göre hareket etmek zorunda olmadığını kendine hatırlat. Motto şu: “Üzgünüm, üzüntümü yaşayacağım ve zaten bir zaman sonra geçecek. Ama bu üzüntüyü içimde yaşadığım sırada, davranışlarım söz konusu olduğunda, kendimi ve benim için iyi olacak şeyleri yapmayı seçebilirim”