Kendinize zaman ayırma fırsatınız olmuyordur anladığım kadarı ile.
Benim de aynı durumlarım oluyor, bir gün iyiyim bir gün huysuz ve mutsuzum.
Dengesiz bir dengedeyim diyebilirim (tuhaf bir cümle oldu)...
Biz kirada oturuyoruz ve bütün bunların üstüne kayınvalidem ile kötü bir ilişkimiz var.
Eşim ile her daim iyi olmasakta "eh işte" diyebileceğim şekilde gidiyor herşey.
Bende sizin yaptığınız gibi sabırla yaklaşıyorum oğluma, bana ve eşime çok huysuzca davranıyor biraz, bu sadece bizi görmediğinden olan birşey bence. Zamanla bunu da aşacağız buna eminim.
Mutlu muyum dersek? Ben de değilim. Hep birşeyler eksik, zaman & ilgi & alaka & en önemlisi "maneviyat!"
Beklentilerim yüksek değil, ama sanıyorum bana göre yüksek değil, başkalarına göre yüksek.
Eşimin arada beni mutlu etmesini isterdim mesela, bana ufak pahada hafif değerde büyük hediyeler yapsın (bir bahçeden çiçek koparsın getirsin, akşam bana bir fincan kahve yapsın evde "yorulmuşsundur hayatım gel soluklanalım" desin, veya en basitinden "hadi bu akşam dürümcüye gidelim" desin) gibi ufak istekler...
Aman ne bileyim... Bütün problemler üst üste gelince, eşimden artık beklentileri de bıraktım, zaman yönetimi peşinden koşmayı da... Bazen "saldım çayıra mevlam kayıra" diyorum...
Herşeyde bir hayır var muhakkak ama ömürde gün gün gidiyor elimizden malesef...