- 23 Ocak 2016
- 178
- 63
- 98
- Konu Sahibi cikolatali pasta
- #1
Dert mi degil mi tam olarak cözümleyemedigim bi durum var. Konu sevgilimle ilgili. Sanirim biraz icimi dökmeye ihtiyacim var.
Onunla aramda sanki görünmez bi duvar var. Artik ikimizde yanasmiyoruz sanki o duvari asmaya. Kimse caba göstermiyo artik digeri icin.
Sürekli bi anlasmazlik, hemde ortada hic bisey yokken sacma sapan seylerden ikimizde birbirmize trip atiyoruz. Eskiden o hep ilk adimi atardi kavga yapsak. Sonra bende öyle yapmaya basladim. Simdi ben atmazsam o da atmiyo. Eskiden kiyamazdi bana. Hep alttan alirdi. Ne kadar sevdigini belli ederdi. Bana bakarken gözleri gülerdi. Kirildigimi hissetse aninda gönlümü alirdi, almaya calisirdi. Kiyamazdi iste.
Mesela bi tartisma sonrasi kirgin ayrilmaya dayanamazdi. Öyle olduysa da yazardi mutlaka, aramiz düzelene kadar ugrasirdi.
Simdi bakarken gözleri gülmüyo. Tekrar tekrar bakiyorum gözlerinin icine, belki eskisi gibi bakar diye ama yok.
Ikimizde degistik sanirim. Sanki kimsenin kimseye tahamüllü kalmadi. Tabiki benim de hatalarim olmustur. Belki de ben kendi kendimi ondan soguttum. Artik benim aramam, benim ilk adimi atmam gerek onun bir zamanlar yaptigi gibi, degil mi? Onu da yaptim birkac kez. Ama insan üzülüyo iste eskiyi düsününce. Benim icin artik hic cabalamadigini görünce. Hic bisey eskisi gibi degil sanki. Beni eskisi kadar sevmiyo. Sanki sevgi bitmiste baska seyler icin beraberiz hala.
Gerci hala sorar mesela sessizligimi görünce iyimiyim, niye konusmuyorum diye. Ama eski özen yok artik.
Kim bilir, belki de benden bikti, yoruldu belki de. Benimle ugrasmaktan bikti. Onunda kendince hakli sebepleri var. Belki o da özel ilgi bekliyo sadece. Amaaaan ne bileyim. Sanirim hic bir iliski ilk günkü gibi kalmiyo zaten, bi kere insanlar degisiyo zamanla. Eninde sonunda herkes yipraniyo illa.....
Onunla aramda sanki görünmez bi duvar var. Artik ikimizde yanasmiyoruz sanki o duvari asmaya. Kimse caba göstermiyo artik digeri icin.
Sürekli bi anlasmazlik, hemde ortada hic bisey yokken sacma sapan seylerden ikimizde birbirmize trip atiyoruz. Eskiden o hep ilk adimi atardi kavga yapsak. Sonra bende öyle yapmaya basladim. Simdi ben atmazsam o da atmiyo. Eskiden kiyamazdi bana. Hep alttan alirdi. Ne kadar sevdigini belli ederdi. Bana bakarken gözleri gülerdi. Kirildigimi hissetse aninda gönlümü alirdi, almaya calisirdi. Kiyamazdi iste.
Mesela bi tartisma sonrasi kirgin ayrilmaya dayanamazdi. Öyle olduysa da yazardi mutlaka, aramiz düzelene kadar ugrasirdi.
Simdi bakarken gözleri gülmüyo. Tekrar tekrar bakiyorum gözlerinin icine, belki eskisi gibi bakar diye ama yok.
Ikimizde degistik sanirim. Sanki kimsenin kimseye tahamüllü kalmadi. Tabiki benim de hatalarim olmustur. Belki de ben kendi kendimi ondan soguttum. Artik benim aramam, benim ilk adimi atmam gerek onun bir zamanlar yaptigi gibi, degil mi? Onu da yaptim birkac kez. Ama insan üzülüyo iste eskiyi düsününce. Benim icin artik hic cabalamadigini görünce. Hic bisey eskisi gibi degil sanki. Beni eskisi kadar sevmiyo. Sanki sevgi bitmiste baska seyler icin beraberiz hala.
Gerci hala sorar mesela sessizligimi görünce iyimiyim, niye konusmuyorum diye. Ama eski özen yok artik.
Kim bilir, belki de benden bikti, yoruldu belki de. Benimle ugrasmaktan bikti. Onunda kendince hakli sebepleri var. Belki o da özel ilgi bekliyo sadece. Amaaaan ne bileyim. Sanirim hic bir iliski ilk günkü gibi kalmiyo zaten, bi kere insanlar degisiyo zamanla. Eninde sonunda herkes yipraniyo illa.....
