Engelli bir kardeşim var.. benden 7 yaş küçük.. yürüyemiyor, serebral palsi, diyabet, epilepsi türlü türlü hastalığı olan.. Küçüklüğüm ailemin onu hastanelerde gezdirmesiyle, psikolojik olarak bu durumu atlatabilmeleriyle, türlü türlü sorunlarla geçti.. Belki küçüklüğümde zordu benim açımdan, üstelik ailem de bu durumu atlatmakta ve milletin laflarına ah vahlarına katlanmakta o kadar zorlanıyordu ki kendi kendimize büyüdük ablamla..
Zamanla hepimiz duruma o denli adapte olduk ki o bizim hayatımızı şekillendirdi.. herşeyi ona göre planlr hesaplar olduk. Onun yüzündeki bir gülümseme, onun mutlu olacağı bir şeyi yapma o kadar büyük bir hediye ki.. Allahın verdiklerine ve vermediklerine binlerce şükür ediyorum hep. Belki sağlıklı olsa, şimdiki ben olamazdım.
Ablamında benimde çok güzel mesleklerimiz var, hep çok başarılıydık, kız kardeşim de öyle zira.. hiç bir psikolojik sorunumuz da olmadı.. hayat toz prmbe değil ki.. hele de inanan imtihanda olan biri için.. kardeşimr bakmam gerekirse seve seve yıllarımı verdiğim işimi bırakırım.. eşim de bunu kabullenerek evlendi zaten..
Çok uzattım ama sizi çok iyi anlıyorum. Ancak yaşayan bilir.. ne zaman kardeşimle aynı yıl doğumlu erkek hastam olsa içime bir sızı yerleşir.. rabbim kolaylaştırsın zorlaştırmasın inşallah yar ve yardımcınız olsun.
