- 27 Temmuz 2019
- 2.693
- 9.192
- 158
- Konu Sahibi Atlantistebiranka
-
- #41
Evet göremediğim bir nokta var gibi hissediyorum. Atandığım kente erkenden geldim. Biraz çevreyi tanır, korkularımın üzerine gidersem iyi hissederim diye.
Evet göremediğim bir nokta var gibi hissediyorum. Atandığım kente erkenden geldim. Biraz çevreyi tanır, korkularımın üzerine gidersem iyi hissederim diye.Zihinden ozgurlesme egitimleri var Aydanur Aktas Hiranin tavsiye ederim
Birde Piraye nin Seyir diye bir kitabi var okumanizi tavsiye ederim
Farkli bir bakis acisi sunuyor
Yillardir olaylara ayni bakis acisiyla bakiyoruz degisen bir sey olmuyor belki baktigimiz aciyi degistirirsek bisiler degisebilir
Boşanmış olmamdan değil, demek istediğim arşiv araştırmasında geçmiş davalara falan da bakılıyor ya hani bi şerefsizi boşadığım için bu bekleme süremin uzaması, aksaması tedirginliği bu. Yoksa dil uzatanın dilini koparırım, çektiğimi bi ben bi allah bi de kk kadınları biliyor kdkdkdkEski konularini hatırlıyorum, neler neler başardın sen , silkelen ve kendine gel , tek başına yapamıyorsan destek al
Artık mutlu olma sırası sende , buna gönülden inan
Hiç kimse güçlü ve dimdik duran bir kadını rahatsız edemez , istersen 5 koca bosamis ol , sen dik durursan insanlar cesaret bile edemez konusunu açmaya
Çok haklısın valla wineım. Gelmesin nolur gelmesin demekten geçecek demeyi bazen unutuyorum. Birlikte geçirdik o dönemimi ah ah.Ankacığım bundan 2 sene önce içinde yaşadığın cehennemde, biri sana "bunlar geçecek, atanacaksın ama korktuğun şehre, ev kiraları uçmuş geçim zor olacak, ister misin?" Diye sorsa yeter ki buradan kurtulayım onlarla başa çıkarım der kabul ederdin. Şimdi geçti, kurtuldun. Bu belirsizlik dönemleri her zaman sancılı geçer, yaklaşık bi sene önce iki haftada ev bulup taşınmıştım da o 2 haftanın nasıl geçtiğini sen biliyosun. Vesveseler üşüştüğünde "geçecek" diye telkin et kendine. Çünkü geçecek, şu içinde bulunduğun durumun bir son kullanma tarihi var, o da bitecek ve geçecek.
İyi geceler.
Hiç oyalamadan direkt konuya gireyim; zihnim negatif olasılıklarla sürekli meşgul. Vesvese mi desem, yaşadığım şeylerin kalan kırıntıları mı yoksa takıntılı mıyım bilmiyorum.
Yeni bir hayata başlamak üzereyim, çok şükür bin şükür. Korkunç, iğrenç bir yaratıktan boşandım, yaşattıkları aklıma geldikçe anlık sinirleniyorum ama tamam anka geçti bitti işte diye susturuyorum içimdeki homurdanmaları.
Boşandıktan sonra feci günler geçirdim. Üzerime giyecek eşofmanım bile yoktu ama aştım bir şekilde. İkinci üniversitemi okuyordum ve bir anda şehir değiştirince yatay geçiş yaptım. Biraz rötarlı olarak da olsa okuldan dereceyle mezun oldum.
Sonra iş aradım uzun süre ama bulamadım. Aylarca eve kapanıp kpss'ye çalıştım. Çevremde sürekli bir "torpilin yoksa boş hayal kurma" diyenler vardı. "Ne olursa olsun gideceğim canıma yetti" diyerek bir tercih yaptım. En korktuğum yer geldi, atandım. Çkys'ye düşmeyi bekliyorum.
Şu an zihnim susmuyor susmuyor çıldıracağım. Sürekli kötü olasılıklar. Sürekli kötü sonuçların hayali vs. Ciddi manada yoruldum bu durumdan. Sürekli "ya sapık dadanırsa, ya hırsız girerse, ya arşiv araştırmasında boşanmış olmam sorun yaratırsa, ya bu pahalılıkta geçinemez ve yine baba evine tüm o dedikodu, laf söz içine tekrar düşersem, ya ya ya..." boğuluyorum. İçimden dualar ediyorum allahım nolur sustur şu sesi diye. Sürekli bir ya başardıklarıma nazar değerse korkusu. Biliyorum mantıklı değil ve ben ciddi manada buz gibi biriyim. Ama ne bileyim işte.
Nasıl aşacağım bu durumu?
Sakin olun ne güzel atanmışsınız, bence bundan sonra daha güzel olacak , kimseye medeni durumunuzu açıklamak zorunda değilsiniz, direk bekarım deyin, bir de psikolojik yardım alın mutlaka ...İyi geceler.
Hiç oyalamadan direkt konuya gireyim; zihnim negatif olasılıklarla sürekli meşgul. Vesvese mi desem, yaşadığım şeylerin kalan kırıntıları mı yoksa takıntılı mıyım bilmiyorum.
Yeni bir hayata başlamak üzereyim, çok şükür bin şükür. Korkunç, iğrenç bir yaratıktan boşandım, yaşattıkları aklıma geldikçe anlık sinirleniyorum ama tamam anka geçti bitti işte diye susturuyorum içimdeki homurdanmaları.
Boşandıktan sonra feci günler geçirdim. Üzerime giyecek eşofmanım bile yoktu ama aştım bir şekilde. İkinci üniversitemi okuyordum ve bir anda şehir değiştirince yatay geçiş yaptım. Biraz rötarlı olarak da olsa okuldan dereceyle mezun oldum.
Sonra iş aradım uzun süre ama bulamadım. Aylarca eve kapanıp kpss'ye çalıştım. Çevremde sürekli bir "torpilin yoksa boş hayal kurma" diyenler vardı. "Ne olursa olsun gideceğim canıma yetti" diyerek bir tercih yaptım. En korktuğum yer geldi, atandım. Çkys'ye düşmeyi bekliyorum.
Şu an zihnim susmuyor susmuyor çıldıracağım. Sürekli kötü olasılıklar. Sürekli kötü sonuçların hayali vs. Ciddi manada yoruldum bu durumdan. Sürekli "ya sapık dadanırsa, ya hırsız girerse, ya arşiv araştırmasında boşanmış olmam sorun yaratırsa, ya bu pahalılıkta geçinemez ve yine baba evine tüm o dedikodu, laf söz içine tekrar düşersem, ya ya ya..." boğuluyorum. İçimden dualar ediyorum allahım nolur sustur şu sesi diye. Sürekli bir ya başardıklarıma nazar değerse korkusu. Biliyorum mantıklı değil ve ben ciddi manada buz gibi biriyim. Ama ne bileyim işte.
Nasıl aşacağım bu durumu?
Evet tam olarak yeni başlangıç korkusu, başarısızlık korkusu. Halbuki kaç senedir bunun hayalini kurdum. Kendimi sakin tutmaya uğraşıyorum. Mesleğime başladığımda uzman yardımı için başvuracağım.İşe başlarken çok çok korktum hem sizin saydıklarınız hem kendimi yetersiz hissetmemden dolayı. Yeni başlangıçlar insanı korkutuyor ama aslında çoğunlukla yaşadığımız en kötü olay bile daha öncesinde yaşadığımız bu korkudan/anksiyeteden daha kötü olmuyor. Tavsiyem meditasyon. Ne güzel zoru başarmışsınız, şu an kendinizle gurur duymalı ve mutlu olmalısınız. Dünya bizim baktığımız pencereden çok daha geniş ve olasılıklarla dolu, o yüzden bizim bakış açımız gerçeklikle eşit değil. Başka insanlar nasıl yapıyorsa nasıl yaşıyorsa o şekilde yaşar/yaparsınız siz de. Hiçbir eksiğiniz yok
İçimi ısıttınız. Teşekkür ederim, amin inşallah.Çok zor günler geçirmişsiniz. Tüm kötü olasılıkları yazın bir kağıda ve yırtın ya da yakın gitsin. Sonra da başardıklarınızı yazın ve görebileceğiniz bir yere asın. Ayna olur duvar olur. Herşey çok güzel olacak sizin için eminim. Rabbim yolunuzu açık etsin.
Merhaba. Ben senin gibi sıfırdan memuriyete baslamasam da bosanma sürecinde çok çok kötü bir durumda iken unvan degisikligi yaptım. Yani yeni il, yeni iş, yeni ortam vs vs. Zorlanmadım mi? Aşırı zorlandığım zamanlar oldu ama kendimi hep telkin ettim neleri atlattın bunu mu asamayacaksin. Derler ya bosanmisa kötü gözle bakar sarkıntılık yaparlar. Ben belki durusumdan belki yaşımdan vs vs henüz çok şükür öyle şeylerle karşılaşmadım ki karadenizdeyim, daha kapalı daha katı bir toplumda. Kendine guvenmeye devam et ve neler başarabileceğini sen de gör, insanlara da göster...İyi geceler.
Hiç oyalamadan direkt konuya gireyim; zihnim negatif olasılıklarla sürekli meşgul. Vesvese mi desem, yaşadığım şeylerin kalan kırıntıları mı yoksa takıntılı mıyım bilmiyorum.
Yeni bir hayata başlamak üzereyim, çok şükür bin şükür. Korkunç, iğrenç bir yaratıktan boşandım, yaşattıkları aklıma geldikçe anlık sinirleniyorum ama tamam anka geçti bitti işte diye susturuyorum içimdeki homurdanmaları.
Boşandıktan sonra feci günler geçirdim. Üzerime giyecek eşofmanım bile yoktu ama aştım bir şekilde. İkinci üniversitemi okuyordum ve bir anda şehir değiştirince yatay geçiş yaptım. Biraz rötarlı olarak da olsa okuldan dereceyle mezun oldum.
Sonra iş aradım uzun süre ama bulamadım. Aylarca eve kapanıp kpss'ye çalıştım. Çevremde sürekli bir "torpilin yoksa boş hayal kurma" diyenler vardı. "Ne olursa olsun gideceğim canıma yetti" diyerek bir tercih yaptım. En korktuğum yer geldi, atandım. Çkys'ye düşmeyi bekliyorum.
Şu an zihnim susmuyor susmuyor çıldıracağım. Sürekli kötü olasılıklar. Sürekli kötü sonuçların hayali vs. Ciddi manada yoruldum bu durumdan. Sürekli "ya sapık dadanırsa, ya hırsız girerse, ya arşiv araştırmasında boşanmış olmam sorun yaratırsa, ya bu pahalılıkta geçinemez ve yine baba evine tüm o dedikodu, laf söz içine tekrar düşersem, ya ya ya..." boğuluyorum. İçimden dualar ediyorum allahım nolur sustur şu sesi diye. Sürekli bir ya başardıklarıma nazar değerse korkusu. Biliyorum mantıklı değil ve ben ciddi manada buz gibi biriyim. Ama ne bileyim işte.
Nasıl aşacağım bu durumu?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?