- 6 Mart 2024
- 1.821
- 1.286
- 28
oludumHerkese selambugünlerde her şey üst üste gelir oldu... Mutsuzluğun dibini yaşıyorum Allah beterinden korusun. Her gün severek güneşlendiğim bu yerde, hüzünlüyüm artık. Apseli ağrıyan dişimle ağlayarak buraya içimi dökmek istedim. Görenler düşüncelerini yazabilir. Bu arada anlattıklarımın basit veya zor olduğuna dair yorum yapılmazsa sevinirim. Herkesin derdi kendine büyüktür. Öncelikle burun estetiği oldum pişmanlığın dibini yaşayıp her gün ağlıyorum psikolojim bozuldu. Kabuslar görür oldum her gün neden bunu kendime yaptım diye hayıfılanıyor, üzülüyorum (ama normal bir üzüntü değil bu, bir uzvunu kaybetmek gibi... ) ailem kahroluyor, ben üzüldükçe bakıma muhtaç ve hasta olan babam bile ağladı. (9 yıl önce hastane ihmalkarlığı yüzünden hafızasını kaybeden babam :') ah bu konu çok derin buna girmiyim bile..) daha çok kahroldum babamı öyle görünce. Yüzümü artık sevemiyorum çok severek baktığım aynalara bakamıyorum. Dünyanın sonu değil ama güzel olacağını düşünüp daha çirkin hissetmek ve güne o şekilde uyanmak tarif edilemez... Olan özgüvenim de gitti. Sağlık olsun ne diyeyim. Bazen diyorum ki bari çok ilerde yapsaydım da bu estetiği, en güzel yıllarımı heba etmiş bulunmazdım. Ama işte her şey de var bir hayır diyerek avutuyorum kendimi
En yakın dostum sevdiğim her şeyi beraber yaptığım aynı evde kaldığım beraber yemek yapıp yediğim canım arkadaşım da bu süreçte yanımda olmadı. Beni unuttu.. aramadı bile çok çok üzüldüm üzüntüm ikiye katlanmıştı çünkü kimseye anlatamıyordum derdimi. Bir ona anlatabilirdim ama artık o da yoktu. Neden yoktu diye soracak olursanız... inanın bende tam bilmiyorum yavaş yavaş uzaklaştı benden, hediye aldım gönlünü hoş tutmaya çalıştım, her şeye rağmen. Benim onu sevmediğimi değer vermediğimi düşünüyordu oysa öyle bir şey yoktu. Bu bahane ile uzaklaştı. Bahane diyorum çünkü gerçekten onu sevmediğimi düşünmesi için kör olması, hislerinin olmaması gerekti. Ona tekrar bir hediye aldım yanına gittiğimde ona verecektim ama nasip olmadı. Zaten beni artık hiç aramayınca vermekten de vazgeçtim. Ona atkı bile örmeye başlamıştım, tabi haberi yok... O da artık yarım kalmıştı ben gibi
Onunla aynı yere atandık henüz çalışmaya başlamadık ama önceden aynı yere atanıp aynı ev tutma hayali kurarken şimdi aynı yere tesadüfen** atanmış olmamıza rağmen ve benim onla kalmayı çok istediğimi bilmesine rağmen bana bir telefon bile açmadı konuşmadık. Ha diyeceksiniz ki sen ara ? Ben onu çok aradım da artık farkettim ki hep ben arıyorum o aramıyor, o yüzden artık aramadım hatta aradığım zaman dönüş yapmadığı bile oluyordu. Bizim arkadaşlığımız dostluğumuz Cok iyi sanmıştım aileler de tanışıyordu artık, yakındık ailemiz biz yan yana olduğumuz sürece her şeye izin veriyordu. çünkü bize aşırı güveniyorlardı ailemde onu çok seviyordu..
Bu süreçte atanmış olmama bile sevinemedim yani Ah neyse...
Bir diğer konu da şu. Ben üniversitede bir çocuktan hoşlanıyordum. Aslında ilk o benden hoşlanmış, ben arkadaş gözüyle bakıyordum sonra ise olay tam tersi oldu ben hoşlanmaya başladım ama o benden hoşlanmayı bırakmıştı.. böyle tuhaf bir olay işte. Ama her şeye rağmen görüşüyorduk, Ben bu yakın dostumu da sevdiğim o çocukla tanıştırmıştım. Artık ben ve yakın arkadaşım , sevdiğim çocuk ve onun arkadaşı yani 4 lü şekilde takılıyorduk. (2 kız 2 erkek) Baya eğleniyorduk sonra ben dayanamayıp çocuğa duygularımı kısmen de olsa söyledim hayatımda ilk defa birine duygularımı belli etmiştim dolaylı da olsa senden hoşlanıyorum demeye çalışmıştım bu benim için çok büyük bir şeydi (çünkü birazcık gururluyum ama aşkta gurur olmaz demişler işte). O da arkadaşça çok iyi olduğumuzu bu yüzden bu arkadaşlığı sürdürmeyi istediğini söyledi. Yani benden artık hoşlanmıyordu... Bende bu şekilde arkadaş olamayacağımı söyleyip reddettim ve grup dağıldı. Numaralar silindi ama ben sevdiğim çocukla aynı şehirde yaşıyorum...
Ne tuhafki aylar aylar sonra sevdiğim çocuk yine bana ulaştı. Tekrar arkadaş olmuştuk (niye oldun demeyin daha çok olay var oraları anlatamayacağım) hala onu seviyordum ama unutmuş gibi yapıyordum:') görüşme planları yapıyorduk şurayı burayı gezeriz diye. Ama arkadaşça tabi. Belkide ona duygularımın olduğunu bildiği için keyif alıyordu bundan ama ben bu süreçte hiç ama hiç belli etmiyordum (örneğin mesajına çok geç dönüyordum bazen ertesi gün cevap veriyordumzor olsada yapıyordum bunu. Neden yapıyordum bilmiyorum sanırım unutmuş havası vermek içindi çok aptalmışım)
yakın dostum ise benim sevdiğim çocukla kavgalıydi ( bu da uzun mesele ) konuşmuyorlardı. Ama ben ameliyat olduktan sonra, yani yakın zamanda öğrendim ki bunlar Instagram da takiplesmeye başlamış sohbet bile ediyorlarmış:') ben sonradan öğrendim bunu...
Oysa ikisi birbirine düşman kesilmiş ikiside birbirini bana kötülüyordu muhatap olmuyorlardı. Sonra ne değişti bilmiyorum bu ikisi konuşmaya başlamış dostum (yani yakın arkadaşım) benden uzaklaşmaya başladıktan sonra diyorum ki acaba aralarında bir şey mi olduda bu sebeple uzaklaşti benden. Aklıma binbir türlü şey geldi tabi. Halada geliyor ve hala sebebini bilmiyorum tam. Sizce de öyle olmuş olabilir mi
Ben de depresyonun dibini yaşadığım için. (Düşünün ilaç tedavisine başladım haftasonu da psikologa gideceğim durum gercekten vahim kontrolümden çıktı krizler geçiriyorum yemek yiyemiyorum 8 kg vermişim her gören ne oldu sana diyor çok zayıflamışsın diyor 40 yıl düşünsem bu hale geleceğim aklıma gelmezdi çok pozitif hayattan keyif alan biriydim şuan içtiğim suyun tadını alamıyorum...)
Bu durumda iken sevdiğim çocuğun numarasını sildim aniden. Bana ulaşmasını istemediğim için üstüne engelledim zaten konuşmuyorduk 3-4 aydır. Bana en son sadece şunu dedi. 30 yaşında hala bekarsam senle evlenelim:') dalga geçiyordu sanki... Geç bile kalmış olabilirim numarasını silmekte. Kendisi zaten Ameliyat olduğumu bile bilmiyor ah iyiki bilmiyor... Yani beni hiç sormuyordu son zamanlarda. Yani bu süreçte hem çok sevdiğim sadece kemerini aldırmak istediğim burnumdan oldum hem en yakın dostumdan hem de sevdiğim çocuktan...Ama en çok bana koyan arkadaşımın beni hiçbir şey yokken bırakmasiydi psikolojinin bozulma sebebi benim için başarısız geçen ameliyat olabilir ama eğer arkadaşım yanımda olsaydı bana iyi geleceğini biliyordum. Sevdiğim çocuğun numarasını silebilirim ama arkadaşıminkini hala silemiyorum
Belki hayırlısı böyleydi benim için. Ama canım çok yanıyor. Olaylar tabiki daha uzun ama ben yinede anı kalması için bir özet geçtim. Burada konular silinmiyor belki yıllar sonra gelip bakarım ne günlerdi diye :') kalbim çok kırık yaşadığım şeylere ve beni bu hale getirenlere...
Belkide bu durum hayatımın dönüm noktası olacak. Bu psikolojiyi atalatirsam daha güçlü ben olacağı kesin inşallah atlatacağım..
Kendime Not: bu süreçte anladım ki karşılıksız sevginin, desteğin olduğu tek yer ailemin yanıymış. İyi ki onlar var <3
baban için çok geçmiş olsun gerçekten Allah ailene sana sağlık huzur versin diğer hepsi gelip geçici. Üniveristede benim de senin gibi çok samimi olduğum ve bana çok iyi gelen bir arkadasim vardı ama bir yerden sonra onun günlük hayatı bana ters gelmeye başladı. evi asla yemizlemezdi bir kedimiz vardı koltuğun altından bile kedinin kakası çıkıyordu. her seferinde evi ben temizlerdim ama final dönemi hastalandım. sağ lenf bezim şişti ve ağrıdan gecelerce uyuyamadim. doktora gittim ve arkadasimin da benimle gelmesini istedim ama o arkadaslarıyla buluşacağını söyledi. beni kıskandığı bir arkadasim vardi defalarca onla dışarı çıkma diye ağlamisti. o arkadasimi aradim ve hemen geldi. meğer kedinin eve bıraktığı pislikten lenf bezim enfeksiyon kapmisti. üniveristede son senemdi ve ben de yeter artık diyim ayrı bir ev tuttum (2ay sonra okul bitecekti ve benim kaldığımız evin lirasını peşin ödemiştim zaten.. bana da aileme dw tamamen bir yük olmuştu yani). kendisi asla yaptıklarının farkında olmadı. her seye rağmen onu düğünüme çağırdım. ama gelmedi… yani demem o ki ünibersitede kalıcı arkadas bulmak gercekten zor. ben de bu kızdan sonra asla yakın arkadas edinmedim. herkesle mesafem oldu. normal hayat bu artık. dertleşmek istersem annemi, ablamı arıyorum. sevgili işleri de amaaan be. erkekler işte. üniversitede 5 sene beni seven bir çocuk vardı. bir sene sonra evlendi
takma bunları. biri karşına çıkacak ve diyeceksin ki bu zamana kadar olmayan veya kötü giden ilişkilerim için Allah’ıma şükürler olsun burnun için söyleyebileceğim tek şey su.. kendini olduğun gibi sev nolur. kötü bir operasyon gecirmissin ama bu sensin su an ve bunu kabullen.. o kadar eminim ki sadece sen kendini kötü/çirkin hissediyorsun. bu dönemde istediğin desteği görmüş olsaydın bu kadar etkilemeyecekti seni bile. ama kendine iyi gelmeye ve kendini sevmeye çalış. bi burun yani takılma nolur. benim burnum 7.sınıftan beri kırık be yamuk ama kabullendim yani kendimi böyle iyi hissediyorum.. mutluyum burnumla.. güze olduğu için mi? hayıııırrrr… ama malzeme bu yani kurban olurum güzelim üzülme.. takılma.. bazen koca bir yıl b*ktan gecer ama seneler sonra o yıl içinde yaşadığın ufacık, yaşarken farkına bile varamadığın güzel bir olay aklıma gelir ve sana güç verir.. 2024’te daha yeni başladı hayatta kötü şeyler iyi şeylerden fazla başımıza gelir.. ama sen güzel şeyleri aramaya ve onlara tutunmaya çalış. hayatından çıkmayı seçmiş hiçbir insan için de üzülme.. zaten seni haketmiyorlardır. herahngi bir fırsatta hayatından çıkmayı seçen bir insan zaten sana ne katabilir veya senden ne götürürebilir? boşveeerrrr 
ama uzatmakta beni geçememişsin ahahah. Haklısın 2024ün daha başındayız ama kötü olaylar ard arda gelince sanki öyle sürecek gibi bir his oluyor. Allah beterinden korusun işte. Şükretmeye gayret gösteriyorum daha beteri ile sınanmakta korkutuyor. Allah iyilerle karşılaştırsın. Hayatıma girenler kötü insanlar değildi ama anzısın silinmeleri ve psikolojik olarak kötü olduğum bir dönemde gitmeleri çok fazla etkiledi. Hele birde konuştuklarını tesadüfen öğrenince can yaktı :') olsundu... Senin olaylarda trajikomik 
hiçbir zaman net açıklama yapmadı ve uzaklaştı.
çok haklısınız işte bu süreçte bende aile kavramını daha iyi anladığımı düşünüyorum. Allah tüm hastalara şifa versin
