Bu ağlamayla ilgili daha önce de yazmıştım. Bir kaç kişiye ters geldi bu yöntem elbette. Ama bir şey anlatmak isterim bunla ilgili. Geçen yaz eşimle havuzda yüzüyoruz. Havuzun kenarında çocuklu kadınlar var. Çocukları havuza giriyor. Kadınlar sohbet ediyor falan. Birinin oğlu kolluklarını çıkardı. Annesi de ‘tak onları yoksa eve gideriz’ dedi. Çocuk takmadı annesini ve devam etti öyle. Kadın bir kaç defa daha tehdit etti eve gideriz diye ama çocuk yine de takmadı kolluklarını. En sonunda annesi vazgeçip geri döndü arkadaşlarıyla sohbete. O esnada başka bir yerde rus bir kadınla küçük kızı vardı. Küçük kız çocuk havuzundan büyük havuza geçti. Annesi bir kere uyardı. Sanırım o da eve gideriz dedi. Kız yine de büyüklerin havuzda kalınca annesi kızı havuzdan aldı. Kuruladı ve eve götürdü. Kız itiraz bile etmedi. Çünkü annesi çok kararlıydı. Demem o ki eğer bebeklerde/çocuklarda kalıcı bir davranış değişikliği istiyorsak kararlı ve tutarlı olmak zorundayız. Mesela bebek ağlayınca üzülmesin diye kucağa alırsak, kaç yaşına gelirse gelsin bu kozu kullanmaya devam edecek. Ve bu sürdürülebilir değil. Tabi bu benim doğrum. Herkesin yoğurt yiyişi başka olabilir.