Herkeze merhaba,
Konuya yazmış tüm arkadaşların yaşadıklarını yorumlarını okudum.bizimle hayat deneyimlerini paylaşan herkeze öncelikle çok teşekkür ederim.bende 1.5 yıl önce hiç yapmamam gereken bir evliliği bitirdim .oglum1.5 yaşındayken ayrıldım.bekar anne olmak sahiden zor .oglumun babasız olması ıse yumuşak karnım.ınsanlar sizi hep oradan vurmaya çalışıyor, aileniz, arkadaslarınız.zaman zaman aslında en doğru kararı verdiğinizide bilseniz kendinizden şüpheye düştüğünüzde oluyor.
Ben yaşadıklarımı düşünüyorum çoğu zaman beni nasıl sindirdiğini özgüvenimi yok etmesini pısısrk bir kadın haline getirdiğini.
Benim oğlum onun gibi olmamalı . Bu benim en büyük tesellim .onunla büyüyüp onu örnek almamalı benim oğlum etrafına deger vermeli,buyuklerını saymalı ,merhametli olmalı ....ailesi bir arada olan babası olan ama mutsuz cocuklarda çok.evlâtlarımız babasız olsun ama mutlu olsun huzurlu olsun .biz onlara anne ve baba oldukça ,sevgimizi her daim gösterdikte ve onları asla terketmeyeceğimizi anlattıkta ,yaşadığımız bu olayın utanılacakbir şey olmadıgını,doğum gibi ölüm gibi herkezin basına gelebilecekler şey olduğunu anlattıkta,aile demek birbirini sevmek saymak sayısının yada içinde kimler olduğunun öneminin olmadığı anlatınca ,onlar inanın hayata daha sıkı tutunacaklar çok güçlü olacaklar ,bizim kaygılandıgımız kadar ağır olmayacak bu durum karşısındaki tavırları ,küçük olabilirler ama inanın herseyin farkındalar ,biz güçlü huzurlu oldukça onlarda mutlu ve huzurlu olacaklar .
Ben oğlumun herseyi bildiğini ,anladığını biliyorum ve şu anki huzurumuzu mutluluğumuzu size anlatamam,hepiniz inanıyorum evlatlarınız ile mutluluğu huzuru bulacaksınız ,yeterli kendinize inanın...Allah herbirimizin yolunu açık estim artık bundan sonra önümüze iyi insanlar çıkarsın ,yaşadığımız yada yaşayacağımız her zorluğu bir çırpıda atlatmak nasip etsin .uzun oldu ms şubende sizlerle duygularımı paylaşmak istedim.