geçmiş konundan biraz okudum,eşinle sorunların hakkında..hem basit hem içinden çıkılmaz bir durum sizinki,kısırdöngüye girmişsiniz ve bence bu meseleye ne biz ler ne de siz bu haliyle çözüm bulamazsınız.bence çift terapisi almalısınız.üçüncü ve uzman bir göz gerekli bence.biz burada seni dinleriz tü kaka deriz ama bilemeyiz onun açısından nasıl olay sıkıntısı ne?çünkü normaal koşullarda çalışmıyor,düzenli bir yaşamınız da yok.sen şimdi paramız yok ve eşim kabul etmez diyeceksin,haklısındır da,ama varsa imkanlarını zorla ve ikna etmeye yönelik akıllıca planlar yap senin de kafana yattıysa.en olmadı boşanırsınız ama sana verebileceğim en önemli tavsiye ne biliyor musun,eşinle arandaki sorunların arasında çocuğunu konu etme,çocuğunla ilgili konularda afra yapmadan onun sempatisini ilgisini kazandıracak şekilde konuş,sadece ikinizi ilgilendiren konuları ayrı konuş.sana hiç bir konuda özveride bulun diyemem ama konu çocuk olunca başka,erkekler böyle olabiliyor malesef,bazen çocuklarına ilgi ve değer göstermeleri için bizim ortam hazırlamamız gerekebilir,bunun gururu olmaz,tafrasız konuş bu konularda,çocuğunu sevmediğini asla düşünmem,bunalmış olduğu için yapabilir,babası bugün şöyle yaaptı bugün bunu öğrendi gibi sen ilgisini çek,onun bir parçası sonuçta.boşansanız bile(tabi ki inşallah düzelir herşey) çocuğunun bir babası var bunun untma ,çocuğun babasız büyümeyecek Allah ömür verdiği sürece ama aralarındaki ilişkinin kalitesini sen şekillendirebilirsin bunu demek istiyorum ve kendimi de çocuğumu da sana göstermicem şeklinde arabesk bir tavır sergileme,zaten buna hakkın da yok.bak biz başaramadık bir kaosa girdik eşimle ve eyrıldık kısa bir süre önce.bebek ilk doğduğunda tabi bişeyden anlamıyor ağlıyor falan yani sevilcek bir tarafı olamıyor,sonra biraz kendine gelmeye başladı tabi,süslerdim püslerdim çocuğu,arardım bu pazar alacak mısın diye,şimdi kendisi arar,pazarları erkenden kalkar hatta beni uyandırı telefonla.çocuğu verirken kapıda hiç yüzümü asmam,çok iyi konuşuruz,iyi eğlenceler dilerim,gören de zanneder ki can ciğeriz eşimle,yaşadıklarımızı anlatsam şaşırırsın bu halime.ama ben bir anneyim ve çocuğuma bunu borçluyum bence.ha ne yaparsın edersin olmaz o başka,o zaman babasından kötü bahsetmezsin yanında gerisini Allah'a havale edersin.bu arada ben de çalışıyorum ailem destek,eski eşime bu manalarda hiç ihtiyacım yok,geri dönme çabam da yok.bizler ayrılırız,yeni hayatlar kurarız,olmaz yine kurabiliriz,eşimizi işimizi seçebiliriz,ama çocuklar için anne baba öyle mi?keşke sana daha fazla yardımcı olabilseydim,Allah hayırlısını nasip etsin hakkınızda,dua edin ve korkmayın güçlü olun
ama napalım çocuklarımızın bi suçu yok onları bu şevkatten mahrum bırakamayız helede biz anne olarak... allah aydınlığına çıkarsında eşin sana ve çocuğuna sahiplensin tabi hayırlısıyla 
..degmezmıs boyle psıkopat ınsan ıcın yazık etmısım kendımede cocuklarımdaaa yazık!!!
