- 12 Temmuz 2006
- 53.730
- 203.132
- 52
Çocukken yaşadıklarınız, anne olmak için verdiğiniz mücadele psikolojik olarak sizi çok yıpratıyor belli ki, hemcinsiniz olarak ben sizi anlıyorum her zaman her konuya mantıkla yaklaşılmıyor duygusal yanımızda ağır basıyor, bu sebeple kardeşinizle dertleşmenizi garipsemiyorum ama konuyu eşiniz açısından ele alınca da, eşiniz tedavi sürecini kimseye söylemeyeceğiz diye ortak bir karar aldık, eflaak ortak kararımıza uymadı olarak bakıyor bu duruma, onun cephesinden bakınca ortada beraber alınmış bir karar var, bu ortak karara uymayan eşiniz olsaydı annesine veya kardeşine anlatsaydı, anlattığı aile üyesi sizi arasaydı eşinizle benzer tepkiler gösterirdiniz bence.
Her ikinizde hem haklısınız hem de haksızsınız, siz haklısınız duygularınızı rahatça anlatıp gözyaşlarınız boğazınızda düğüm düğüm olmadan ağlamak istiyorsunuz, eşiniz haklı birlikte bir karar verdiniz ama bu karara o uydu siz uymadınız.
Siz haksızsınız böyle duygu yoğunluğu yaşanacak bir süreçle alakalı kendinizi zorlayacak kararlar almamalıydınız, eşiniz haksız evet ortak bir karar verildi ama çiftler “bazı” ortak kararlarda birbirine esnek ve hoşgörülü olabilir.
Son düzenleme:
damdan dusenin halini damdan dusenin anlamasi lazim. Kendisi bir ruh hastasiyls karsilasti diye konu sahibine niye bu kadar saldirdi diye dusunmustum ki sebebi belli oldu. Korun gozu acilmis bastonunu kirmis yani. Yalniz insanlar hic dusunmeden konusuyor. Hamile kalmis ama bakalim dogacak mi? Dogacak ama yasayacak mi? Yasayacak belki ama nasil? Hepimizin yolu uzun tartip da konusmak lazim. 
