Eşimle hiç mutlu bir evliliğimiz olmamişti. Sevgime ve degerime layik biri olmadi hicbir zaman. Cok yalan soyledi, iş cevirdi, ikimizi de ciddi sıkıntılara soktu, ailesi çok hadsiz insanlardi vs vs. Ta ki kizimizi kucagimiza alana kadar. Her sey süt liman ve eşim etrafimda dört dönüyor aylardir. Bi sozumu ikiletmez. Sesini dahi yukseltmez. Gizlisi saklisi kalmadi. Ama ben esimi artik ne seviyorum ne de ona guveniyorum. Artik evde varligi ve yoklugu beni cok alakadar etmiyor. Yesin icsin kendi halinde takilsin istiyorum. O da bunun farkinda ve ona artik ilgisiz oldugumu, onu sevmedigimi soyluyor. Surekli yakinlasmaya, iyi davranarak beni kazanmaya calisiyor. Asagilamalari cok olmustu onceden. Simdi beni övdüğünde mutlu olmak yerine kes palavrayi diyesim geliyor. Boyle nereye kadar gidecek bilmiyorum. Disardan mukemmel bir evliligim var gibi gorunuyor belki ama ben artik esimi istemiyorum. Bu ayrilmak icin tek basina bir bahane mi onu da bilmiyorum. Mutsuzum. Ve kendimi cirkin, guvensiz, basarisiz bir kadin olarak goruyorum.