intihar etmekten başka çarenin kalmaması

Zor ve yıpratıcı şeyler yaşamışsın doğru. Hayatının bundan sonraki kısmının hatta gelecek senenin bile kötü olacağının garantisi yok ki. Belki iyi bir üniversite kazanacaksın, bambaşka bir şehirde çok güzel dostlukların muazzam bir hayatın olacak. Belki 5 sene sonra çok başarılı bir iş insanı olacaksın. Belki gelecek ay hayatının aşkıyla tanışacaksın.. güzel günlerin geleceği umuduyla tutun hayata.
Çocuklukta herkes ailesine mahkum ama reşit insanların berbat ailelerine katlanma mecburiyetleri yok ki. O cendereden çıkmak senin elinde. Mücadele et.
mücadele edebilecek gücü bulurum umarım çok az kaldı sınava beni mahvediyor bu durumdan çalışamamak sağolun
 
Sana kocaman sarılıyorum.
Merak etme geçecek, herkes o kadar kötü değil. Üniversite sınavına hazırlan, ya da bir işe gir. Kendi ayakların üzerinde dur. Kendine yeni bir aile kurabilirsin.
Kendi seçtiğin aile herzaman daha güzeldir zaten. Hayatın bu kadar başındayken kendine bunu yapma. Onlar yine üzülmez olan senin gençliğine olur
 
tam olarak gücüm kalmadı inanın intihar etmek için bir şans verilseydi şu an bunları yazamayacaktım hayat bi şekilde engel oluyor ufacık bir istek olsa motive olsam devam edicem sayısal öğrencisiyim derece isteyen biriydim 1 hafta 10 gündür bu düşüncelerle geçince adamakıllı çalışamadım onun stresi insanı bitiriyor birleşince ortaya bunlar çıktı bütün yapılan yorumları da okudum iyi geldi ama kurtulmak için o istek geri gelmiyor ufacık bir ümidim kalmadı inanasım gelmiyor ama tükenmiş hissediyorum böyle devam etmediğini biliyorum ama zaman akıyor çok az kaldı sınava umarım bi şekilde geri dönerim hayata teşekkür ederim yorumunuz için yalnız olmadığımı hissettim az da olsa :)
Bak ben üniversitdeyken o kadar güzel insanlar tanıdım ki, hala hergun mesajlaşırız o arkadaşlarımla. Anneleri babaları benim annem babam gibi oldu. Sonra eşimle tanıştım. Beni anne babamdan çok sevip düşünüyor. Ben de onun aşkından havalara uçuyorum hergün♥️Sakın çalışmayı bırakma. Kendi hayatını kurunca her şey çok güzel olacak 🫶🏻
 
Üniversite sınavına hazırlanıyor musun? Eminim 4 ay dişini sıkıp daha dayansan üniversitede ailenden uzakta mutlu olursun
evet inan ki derece isteyen biriydim ne olduysa her şey üst üste geldi 10 gündür adamakıllı çalışamadım bunları düşünmekten odamdan çıkmadım kimseyi görmeyim diye sonra kendime inancımı kaybettiğimi fark ettim kendimi motive edecek gücüm kalmadı 1 gün bile çalışamayınca vicdan azabı çekersin ya derece istiyosan ben de o gün sayısı 10 u aştı ipin ucu koptu bi de bunlar oldu hala yaşamanın bir anlamı yok çünkü tek amacım iyi bir sonuçtu o da elimden kayınca boşluğa düştüm bi şekilde yaşıyorum geçeceğini de biliyorum ama sınav yaklaşıyor ben düzelemiyorum çaresiz hissediyorum sağolun yine de yorumlar daha iyi hissetirdi az da olsa
 
Bu dünya zaten zehir olmuş ahiretini de mi yakmak istiyorsun üstelik düştüğün çukurdan çıkma şansın varken hayat güzel aslında ne yazık ki sen henüz farkında olamamışsın ama bu olmayacağın anlamına gelmez Sınavına çalış -kazansanda kazanamasanda bi amacın olsun kendine hedefler koy onlarla oyalan güzel düşün herşey güzel olsun
 
Canım benim… asla intiharı düşünme ve gerçekleştirme asla ama asla. Elinde maddi ve manevi gücü az da olsa bulabildiğin ilk anda kendini o evden ve o insanlardan kurtarmaya bak. Her sözleri, her davranışları senin sonunu hazırlıyor belli ki.
Kendi kendinin ilacı olacaksın zamanla. Belki de yavaşça güçlenince sana iyi gelecek insanlarla tanışıp, aile olacaksınız. Gücü asla elden bırakma, koyverme kendini.
İlaçlarını içiyor musun borderline’mışsın?
 
Şu yazılanlar gerçekse inanın çok üzüldüm 😥 kuzularımı öpüp kokladım üzüntüden 🙈 kıyamam daha çok küçüksün sana bunları yaşatanlar kahrolsun inşallah 😥 kaçıp kurtulun devlete sığının devlet ailenden daha çok sahip çıkar hem okulunuda okursun hem psikolog desteğide alırsın
 
Deliler arasında kalmışsın sorun sende değil. Çirkin ördek yavrusu hikayesini biliyorsundur bir kuğu ol ve uç onların yanından. Zaten sabretmeyi biliyorsun biraz daha sabır ve emekle kendini kurtarabilirsin. Görülecek güzel günler var daha buna inanmalısın. Yaşamak istemeyen bir ablan olarak yazıyorum.
 
merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın
İntihar çözüm değil, yaşın çok küçük. Senin gibi çoook öğrencim oldu. Hayata bir yerden tutundular. Daha doğrusu bunu istediler. Devamlı geçmişi düşünürsen gelecek planların da olamaz. Sırf kan bağı var diye de sana kötü gelen kimse ile görüşmek zorunda değilsin.
 
merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın
Sen bana bir ulaş ya.. Senin yaşadıklarınla hemen hemen aynı şeyleri yaşamış biri olarak söylüyorum. Mesaj yaz bana
 
merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın
güzel kızım tamamını okumadım baştan okudum ve bizim gençliğimizi yazmışsın benim anne babamda bir kere bile yavrum kuzum demedi durup dururken öpmedi sana tavsiyem güçlü ol isyan etme ve kendine acıyarak vaktini harcama bende öyle büyüdüm ama şimdi güçlüyüm tuttuğumu koparırım,anne babam bize danışarak bişeyler yapar ve kendi kızım oldu ona kızsamda hep yavrum kuzum balım diyerek bana edilmeyen sözleri her defasında söylerim durup dururken seni seviyorum kızım derim sürekli silkelen ve kendine gel
 
merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın
her sikintinin ardindan kolayliklar vardir ölüm care degil mademki geldik bu dünyaya baskalari yüzünden hayati kendimize zindan etmeyecegiz ettirmeyecegiz hem bu dünya icin hem ahiretimizi kaybetmemek icin calisacagiz cabalayacagiz .Allah yardimciniz olsun amin
 
Bir katkım olsun istedim sadece.. mutluluk deyince aklıma geldi. Senin elinde şuan cep telefonun bile olması mucize değil mi? İstersen arayabilirsin o evden uzaklaş kaç mesela nebilim bir çare ara ölmemek için mutlak çare olmalı diye düşünüyorum. Biraz para bul kendi hayatını tamamen yeniden kur bence yoksa o kara basmalar senin peşini bırakmazlar. O kötü niyetinden hemen kurtulman lazım. Geçmiş olsun
 
merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın
Umarım kendine bir şey yapmamışsındır. Konuna bakacak olursak evet sevgi görmeden büyümüşsün ama sor bakalım hangimizin başını babası anası bir kere okşamış. Ben varım diyenler şanslı azınlıktadır. Yaşadığın şeyler zor elbette ama sen de kendine çok kötülük etmişsin. Söylemeden edemeyeceğim yani. Gerçekten bu hayatta zorluk görmemişsin daha. Böyle diyorum çünkü senin bu anlattıklarından çok daha fazlasını yaşamış çok kişi var hayatta. Uzaktan yorum yapması kolay diye de düşünme çünkü ben de zamanında annemden babamdan az hakaret duymadım. Onlar da sevgi görmemiş ki ne yapsınlar. Şimdi annem de babam da başımın tacıdır okudum meslek edindim çok şükür zor günleri atlattım. Toparlanıp kendine gelirsin umarım. Çünkü yaşın daha çok genç.
 
Allah neden çocuklara sevgi veremeyecek olan insan bile diyemeyeceğim yaratıkları çocuk sahibi yapıyor anlamıyorum.Madem sevgi ve şefkat göstermeyeceksin neden dünyaya getiriyorsun.Yaşadıklarına üzüldüm gerçekten.Benimde 19 yaşında kızım var.Kız çocuklarının böyle horlanmasına katlanamıyorum.Lütfen intihar gibi saçma olan o düşünceyi aklından sil.Acil psikolojik destek al.Ölüm bir çözüm yada kurtuluş değil maalesef,unutma!
 
bu tarz düsüncelerim küçükkende vardı, senin yaşındaykende vardı. şahsen ben hikayenin sonunu merak ede ede bu yaşa geldim. (26) hala öyle bir isteğim var. her günüm böyle geçmedi ama zaman zaman çok ağır şekilde bunu düşünürken bulduğum oluyor kendimi. bende çok kötü şeyler yaşadım travmatik deneyimlerim çok fazla yaşıma sığmaz belkide. fakat hala merak ediyorum biliyor musun hikayenin devamını ve sonunu. çünkü iyi şeyler yaşamayı hak ettiğimi düşünüyorum. fakat dönemsel değil böyle gerçekten sabit giden düzenli olumlu bir akışta iyi şeyler, iyi bir hayat istiyorum. ben hayatin kötülüklerle dolu olduğu kadar mucizelerle dolu olduğunada şahit oldum. kendim o mucizeleri pek yaşamasamda, yaşayanları gördüm. herkesin bir zamanı var. her şeyin bir zamanı var. bilemeyizki belki hayat bizi hazir hale getirmek için böyle yontuyordur bir odun gibi. niye biz peki, herkes şanslı doğmuyor. başımıza iyi bir şey gelse bizim gibilerin onu sabit düzenli şekilde elinde tutamama, bocalama ihtimali var. fark ediyorum ve gözlemliyorum genelde olgunlaşması güç olan çocuk ruhlu kişiler daha fazla travmatik şeyler yaşıyor ağır deneyimlerden geçiyor. bu hayatın sen büyümezsen ben büyütürüm deme şekli belkide. bakma bende tam çözebilmiş değilim. 18imde diyordum ya ölmek istiyordum diye. ama yaşadım bir şekilde. acısıyla tatlısıyla bir sürü anı biriktirdim ve bunlar beni neye hazırladı bilmiyorum. bu yaşımdada ölmeyi arzuladıgım dönemlerim oluyor. fakat bu hayata gelmemin bir amacı olması lazım. yaşadıklarımıda boşuna yaşamadım. senin içinde geçerli bu. işte o belirsizlik, bilinmeyenin ötesinde belki bir ödül var. hak ettiğimizi almak var. bunları yaşarken farkında olmadan ona ulaşmak için çabalıyoruzdur o yüzden yaşıyoruzdur belkide. çünkü kimisinin sadece yaşayabiliyor olması bile bir çabadır. insanlar hiç deneyimlemediği şeyler hakkında bile konuşabilir bu arada bu seni üzmesin anlaşılmıyor gibi hissettirmesin bir çok insan bu yollardan geçiyor. bu ise senin kendi yolun ve yine senin seçimlerin belirleyecek hikayenin devamını ve o devamında güzel ilerleyip aynı zamanda sonu güzel bitebilir. kendi hikayeni devamını görmeden beklemeden sonlandırmak için inan daha çok erken. belki benim yaşıma gelip yine memnun olmayacaksın yaşadıklarından veya mutlu bir pozisyonda olmayacaksın. ben olamadım açıkçası ama hiç olamam demek değil bu. senin içinde geçerli bu. dünyaya bir kere geliyorsun. niye olmayasın?
 
merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın
Size sarılmak istedim yaşadığınız şeyler kolay değil fakat bir şekilde aşmak lazım hayat gerçekten zor veya bir zorlastiriyoruz bilmiyorum ama zorluk var maalesef elimizden gelen şey engelleri aşıp yola devam etmek bir hedef varsa o doğrultuda ilerlemek eminim ki çok iyi kalpli birisinizdir lütfen kendinizi üzmeyin her şey değişkendir bu da değişecek ve geçecek 🌺
 
X