Konu uzun, ona göre okuyun/okumayın.
Konu ablam.
Anlaşamıyoruz ben mizac olarak sert biriyim sanırım ya da ona karşı biraz sertim bilemiyorum.
Geçen gün esprili dille bi şaka yaptım. Mevzu ufak, verdiği lafa karşılık bir cevap verdim.
Ses tonum yumuşak, tebessüm ederek söyledim ama tabi yüzümü görmedi o sıra. Bağırmaya başladı bana, neden hemen tersliyorsun diye. Tersleme yok ortada halbuki, ona da dedim bunu. "Sesim yumuşak, tebessüm ederek cevap veriyorum biraz alaya alır gibi, nasıl anlamıyorsun" dedim, "yok sen hep böylesin, her cevabın böyle o zamanlarda da mı şaka yapıyorsun" dedi tartıştık. Yani şaka yaptığıma inanmadı. Şaka olmasa bile kurduğum cümle kavga çıkarak bir şey değildi.
Bizim tartışmalarda sesli olur biraz. Bağırdık yani birbirimize konuyu kapattık ama konuşmadık birkaç gün.
Bu arada ablam iyi insandır, 2 lirası varsa 1 ini istesem verir. Bir konuda yardım istesem yapar buralar ayrı konular ama yanında neşeli değilim. Kasılıyorum onunlayken ama rahat davranmaya çalışıyorum anlamasın diye. Ezik gibi görmesin diye çünkü onun öyle lafları vardır. Kasılma sebebimin de farkında değildir muhtemelen ama zamanında beni çok dışlayıp ezmeye çalıştı. Yani nişanlandı, nişan arabasına beni almak bile istemedi. Karşı tarafın kv sen de bu arabayla git demişti. O arabaya binince yüzü düştü, elbisen sim döküyor mırın kırın etti. Kötü davrandı yani. Görümcesini çağırmıştı ama, bu bir örnek yalnızca. Ondan sonra biraz düzeldi ama..
Onun dışında, öncesinde birlikte arkadaşımıza tatile gitmiştik, ona bir şey anlatacak ya beni odadan çıkarıyor, çık özelimi anlatacam diye.
Böyle küçük şeyler ama birikti artık, evde zaten çok konuşmaz benimle genelde arkadaşlarıyla telefonda konuşur. Yani bu sebeplerle içim çok soğuktu zaten ona...
Bugun büyük bir kavra ettik, aslında annemle tartışıyorduk araya girdi (kendisi tartışsa asla beni araya sokmaz, sana laf söz düşmez der) ben de aşırı sinirlendim, karışma diye bağırmaya başladım.. Kendime engel olamadım artık, her konuda kendini haklı görüyor ve kendisinin yapıcı olduğunu sanıyor. Üstten üstten konuşuyor. Lider gibi, çok bilmiş gibi. Normal ses tonuyla yapıcı konuşsa anlamayacak insan değilim ama onun derdi yönetmek gibi ve ben doldum artık.
Kendisi evli bu arada, birkaç ay bizimle kalacak eşinin işi nedeniyle, her neyse.
Ben çok sinirlendiğim için annem ablamı (abla bile demiyorum küçüklükten beri bana abla deme ben o lafı sevmiyorum derdi hep böyle sertti bana karşı küçükkende) mutfaktan dışarı çıkardı. Ben hala karışmayacaksın diye bağırıyorum o da bana bağırıyor, susmadı ben de yanına gittim bir şeyler söyledim ne söyledim hatırlamıyorum yine karışma tarzı şeylerdi. Annem ablamı odasına götürürken anlamından kolundan tuttum çünkü beni asla dinlemiyor ben bağırıyorsam o da benim sesimi kapatmak için bağırıyordu. Tuttum bir şey dedim, bıraktım. Baktım üstüme yürümeye başladı annem tutuyor. Annemi çektim, ablama dönüp napacaksın vuracak mısın dedim öyle itiş kalkış oldu. Kollarımı sıktı ben de onun kollarını sıktım. Tekme savurdu , sacını tutup ittirdim
Utanıyorum aslında bunu yazmaya, eşek kadar olmuşuz ama duruma bakın.
Çok üzgünüm bunlar yaşandığı için saatlerdir ağlıyorum bu hareketi kendime asla yakıştırmıyorum. O da bu olaydan sonra çıkmadı odasından. Başım ağrıyor yani artık düşünmekten.
İnsanlar kardeşleriyle çok güzel anlaşıyor ama biz de öyle bir durum yok. Keşke sıcak hissrtsrydim kardeşime. Hep uzak ve iğneleyici biri oldu. Sanki benden iğreniyormuş gibi, Bana daha öncesinde "sen kimseyle evlenme, sen evlilik yapamazsın, işine odaklan, kimseyle anlaşamazsın" bile demişti. Bu tür şeylerden çok etkilenen biriyim, bu kez gerçekten ben evlenmeye uygun değilim diye düşünmeye başladım. Yer ediyor yani bu cümleler bende..
Çok üzgünüm, keşke sıcak bir kalbim olsaydı ona karşı. Onu seviyorum ama bir o kadar uzaktan seviyorum. Neşeli biriyimdir, arkadaşlarımı severim iyi anlaşırım samimi olduklarımla ama ablamla olmuyor bir türlü. İçimde ona karşı tarif edemediğim bir duygu var. Keşke böyle olmasaydı, keşke gerçek kardeş olabilseydik biz de..
Konu ablam.
Anlaşamıyoruz ben mizac olarak sert biriyim sanırım ya da ona karşı biraz sertim bilemiyorum.
Geçen gün esprili dille bi şaka yaptım. Mevzu ufak, verdiği lafa karşılık bir cevap verdim.
Ses tonum yumuşak, tebessüm ederek söyledim ama tabi yüzümü görmedi o sıra. Bağırmaya başladı bana, neden hemen tersliyorsun diye. Tersleme yok ortada halbuki, ona da dedim bunu. "Sesim yumuşak, tebessüm ederek cevap veriyorum biraz alaya alır gibi, nasıl anlamıyorsun" dedim, "yok sen hep böylesin, her cevabın böyle o zamanlarda da mı şaka yapıyorsun" dedi tartıştık. Yani şaka yaptığıma inanmadı. Şaka olmasa bile kurduğum cümle kavga çıkarak bir şey değildi.
Bizim tartışmalarda sesli olur biraz. Bağırdık yani birbirimize konuyu kapattık ama konuşmadık birkaç gün.
Bu arada ablam iyi insandır, 2 lirası varsa 1 ini istesem verir. Bir konuda yardım istesem yapar buralar ayrı konular ama yanında neşeli değilim. Kasılıyorum onunlayken ama rahat davranmaya çalışıyorum anlamasın diye. Ezik gibi görmesin diye çünkü onun öyle lafları vardır. Kasılma sebebimin de farkında değildir muhtemelen ama zamanında beni çok dışlayıp ezmeye çalıştı. Yani nişanlandı, nişan arabasına beni almak bile istemedi. Karşı tarafın kv sen de bu arabayla git demişti. O arabaya binince yüzü düştü, elbisen sim döküyor mırın kırın etti. Kötü davrandı yani. Görümcesini çağırmıştı ama, bu bir örnek yalnızca. Ondan sonra biraz düzeldi ama..
Onun dışında, öncesinde birlikte arkadaşımıza tatile gitmiştik, ona bir şey anlatacak ya beni odadan çıkarıyor, çık özelimi anlatacam diye.
Böyle küçük şeyler ama birikti artık, evde zaten çok konuşmaz benimle genelde arkadaşlarıyla telefonda konuşur. Yani bu sebeplerle içim çok soğuktu zaten ona...
Bugun büyük bir kavra ettik, aslında annemle tartışıyorduk araya girdi (kendisi tartışsa asla beni araya sokmaz, sana laf söz düşmez der) ben de aşırı sinirlendim, karışma diye bağırmaya başladım.. Kendime engel olamadım artık, her konuda kendini haklı görüyor ve kendisinin yapıcı olduğunu sanıyor. Üstten üstten konuşuyor. Lider gibi, çok bilmiş gibi. Normal ses tonuyla yapıcı konuşsa anlamayacak insan değilim ama onun derdi yönetmek gibi ve ben doldum artık.
Kendisi evli bu arada, birkaç ay bizimle kalacak eşinin işi nedeniyle, her neyse.
Ben çok sinirlendiğim için annem ablamı (abla bile demiyorum küçüklükten beri bana abla deme ben o lafı sevmiyorum derdi hep böyle sertti bana karşı küçükkende) mutfaktan dışarı çıkardı. Ben hala karışmayacaksın diye bağırıyorum o da bana bağırıyor, susmadı ben de yanına gittim bir şeyler söyledim ne söyledim hatırlamıyorum yine karışma tarzı şeylerdi. Annem ablamı odasına götürürken anlamından kolundan tuttum çünkü beni asla dinlemiyor ben bağırıyorsam o da benim sesimi kapatmak için bağırıyordu. Tuttum bir şey dedim, bıraktım. Baktım üstüme yürümeye başladı annem tutuyor. Annemi çektim, ablama dönüp napacaksın vuracak mısın dedim öyle itiş kalkış oldu. Kollarımı sıktı ben de onun kollarını sıktım. Tekme savurdu , sacını tutup ittirdim
Utanıyorum aslında bunu yazmaya, eşek kadar olmuşuz ama duruma bakın.
Çok üzgünüm bunlar yaşandığı için saatlerdir ağlıyorum bu hareketi kendime asla yakıştırmıyorum. O da bu olaydan sonra çıkmadı odasından. Başım ağrıyor yani artık düşünmekten.
İnsanlar kardeşleriyle çok güzel anlaşıyor ama biz de öyle bir durum yok. Keşke sıcak hissrtsrydim kardeşime. Hep uzak ve iğneleyici biri oldu. Sanki benden iğreniyormuş gibi, Bana daha öncesinde "sen kimseyle evlenme, sen evlilik yapamazsın, işine odaklan, kimseyle anlaşamazsın" bile demişti. Bu tür şeylerden çok etkilenen biriyim, bu kez gerçekten ben evlenmeye uygun değilim diye düşünmeye başladım. Yer ediyor yani bu cümleler bende..
Çok üzgünüm, keşke sıcak bir kalbim olsaydı ona karşı. Onu seviyorum ama bir o kadar uzaktan seviyorum. Neşeli biriyimdir, arkadaşlarımı severim iyi anlaşırım samimi olduklarımla ama ablamla olmuyor bir türlü. İçimde ona karşı tarif edemediğim bir duygu var. Keşke böyle olmasaydı, keşke gerçek kardeş olabilseydik biz de..
Son düzenleme:
insan en mutlu gününde kardeşine bunu nasıl der, ablan berbat bir insan.
böyle bir şey dilemem tabi ama zamanla geçer geçmese bile ben kendi adıma yoksaymıştım, şansa düzeldik yani. Bazen kanbağı da her şey değil malesef..
