Kayınvalide ile Artık Görüşmeme Kararım

zehrarclpn .!.:

Merhabalar sevgili hanımlar, hayırlı Ramazanlar.

Eşimle 6 senedir güzel bir evliliğimiz vardı fakat anlaşamadığımız bazı şeyler nedeniyle boşanma kararı almıştım. Polonya'da yaşıyorduk ve ben izmire aile evine geldim.
4 ay kadar burada kaldım ve 4 ay boyunca eşim ayrılmak istemediğini, aramızdaki anlaşmazlık/iletişim problemlerini düzeltebileceğimizi gerekirse terapiste gidebileceğimizi söyleyip 1 şans daha istedi. Birbirimizi sevdiğimiz için ve eşim çok hevesli olduğu için daha iyi yapmak için bazı şeyleri, 1 şans daha verelim dedik, boşanmadık, terapi desteği almaktayız.

Eşimin ailesi de izmirde, onlar ile hep nötr bir ilişkim vardı, kendimi aileden hissedemedim, biraz cahiller ve ortak sohbetimiz pek yok. Anne-baba boşanmış, annesi 3 oğluna çok düşkün ve onları kiskanan bir kadın. Eşim de söyler bunu, kendi yorumum değil. Eşim zamanında evi maddi-manevi çekip çeviren kişiymiş, o sebeple annesi biz evlenirken çok problem çıkardı kıskançlıktan, evin büyük oğlundan kopacağından.

Benim esas sorunum, bu 4 aylik boşanma sürecimiz boyunca, ben de travmatik bir süreçten geçerken, eşimin ailesinin beni 1 kere bile arayıp sormaması, kızım sen nasılsın dememeleri, yuvamız dağılırken aile büyükleri olarak araya girip hiçbir çaba göstermemeleri, arabuluculuk veya kızım emin mısın bir daha düşün vb. dememeleri.
Benim annem eşim ile devamlı iletişim halindeydi bu süreçte. Üstelik hatalı olan taraf yani iletişim problemleri olan kişi eşim olmasına rağmen, eşimin beni üzmesine rağmen. Eşime hep destek oldu, aramızı düzeltmek için beni ikna etmeye çalıştı annem bir aile büyüğü olarak. Ve annem babam desteği sayesinde ben eşime 1 şans daha verdim.

Onun annesi/ ailesi ise beni sildi resmen. Onlara bugüne dek bir hatam yanlışım olmadı, evliliğimde de eşime olmadı.
Yuvam dağılırken bir çaba göstermemelerine, kabul edip kenara çekilip, seyirci gibi izlemelerine hala inanamıyorum.

Annesiyle yüzleştim 2 gün önce, anlattım bu düşüncelerimi, dedimki sadece eşim değil ben de travmatik bir süreçten geçtim, neden beni sildiniz, 1 kere bile sormadınız? Eşimin bacağında bir rahatsızlık vardı, hafif topallamasına sebep oluyordu bazen, ama sıkıntılı değildi, işine gider gelir günlük yürüsünü yapar markete gider vs, hiçbir problem yaratmıyordu hayatında. Eşimin annesi bana "sen oğlumu polonyada yalnız bıraktın, bacağında problem vardı, oğlum öyle orada yalnız kaldı, senin annen oğlumla iletişime geçti çünkü sen yalnız bırakılmadın polonyada" diyerek kendini savundu. Bırakın mahcubiyeti, bana kinlenmiş, bana saldırıyor gibiydi. Yani boşanma kararı verdik, mecburen oradan ayrılıp aile yanına geldim, keyfimden bırakmadım eşimi.

Sadece oğlunu düşünüyor, asla beni umursamıyor, oğlumun hataları olmuş demiyor, bana saldırıyor....
Eşim 1 ay önce hastanede birkaç test yaptirmak için 2 gun yattı ve annemle ziyaretine gittik. Annesi de oradaydı ama yanimiza gelmedi, sadece eşim geldi.
Annem ve ben ziyarete gittik, kadın nasılsa boşanacak bunlar diye düşündü heralde, bir yanımıza bile gelmedi hanimefendi, annem ve ben hic bir hatamiz olmamasina rağmen, bize tavır koydu. 6 yıllık bir hatrimiz yokmus annemle, çok garibimize gitti ailecek.

Asla şunu demedi kızım sen de zor bi süreçten geçtin, biz düşüncesizlik ettik galiba.
Yuvam dağılırken seyirci gibi izlediler.. Eşime de demiski geçen süreçte "oğlum sen eskiden böyle değildin, bir kız seni istemiyorsa böyle peşinden koşmazdın" Biz evliyiz 6 senedir, sanki ben el kızıyım.
O gün çok sert tartıştık annesiyle ve suan konuşmuyoruz küs gibiyiz. Hala da mahcup değil.

Artık izmirde yaşayacağız. Hanımlar, bana ne önerirsiniz, özellikle evli olan kişilerin fikrine çok ihtiyacım var...
Eşim annesi ile normal yakınlıkta, anneci degil ama annesini seviyor ve devamli iletişimdeler. Bana hak veriyor, annem kıskanç ve çirkef biri diyor, beni anlıyor. Birbirinizi sevmek zorunda değilsiniz ama saygı olsun diyor.
Ben bu kadından uzak durmak istiyorum. Tavrımı ve duruşumu tartışmada çok net koydum. Artık gidip gelmeyi pek düşünmüyorum. Çok nadiren bayram ziyaret vs eşimle olabilir.
Ne gitmek ne evime gelmesini istiyorum... Çok kıskanç, fesat, oğlunu paylaşamayan, boşanma kararımızdan mutlu bile olduğunu düşünüyorum ben artık, kötü ve travmatik günümde gerçek yüzünü her zamankinden daha net gördüm, böyle bir insanla nasıl biraraya gelirim artık bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

zehrarclpn .!.:

Merhabalar sevgili hanımlar, hayırlı Ramazanlar.

Eşimle 6 senedir güzel bir evliliğimiz vardı fakat anlaşamadığımız bazı şeyler nedeniyle boşanma kararı almıştım. Polonya'da yaşıyorduk ve ben izmire aile evine geldim.
4 ay kadar burada kaldım ve 4 ay boyunca eşim ayrılmak istemediğini, aramızdaki anlaşmazlık/iletişim problemlerini düzeltebileceğimizi gerekirse terapiste gidebileceğimizi söyleyip 1 şans daha istedi. Birbirimizi sevdiğimiz için ve eşim çok hevesli olduğu için daha iyi yapmak için bazı şeyleri, 1 şans daha verelim dedik, boşanmadık, terapi desteği almaktayız.

Eşimin ailesi de izmirde, onlar ile hep nötr bir ilişkim vardı, kendimi aileden hissedemedim, biraz cahiller ve ortak sohbetimiz pek yok. Anne-baba boşanmış, annesi 3 oğluna çok düşkün ve onları kiskanan bir kadın. Eşim de söyler bunu, kendi yorumum değil. Eşim zamanında evi maddi-manevi çekip çeviren kişiymiş, o sebeple annesi biz evlenirken çok problem çıkardı kıskançlıktan, evin büyük oğlundan kopacağından.

Benim esas sorunum, bu 4 aylik boşanma sürecimiz boyunca, ben de travmatik bir süreçten geçerken, eşimin ailesinin beni 1 kere bile arayıp sormaması, kızım sen nasılsın dememeleri, yuvamız dağılırken aile büyükleri olarak araya girip hiçbir çaba göstermemeleri, arabuluculuk veya kızım emin mısın bir daha düşün vb. dememeleri.
Benim annem eşim ile devamlı iletişim halindeydi bu süreçte. Üstelik hatalı olan taraf yani iletişim problemleri olan kişi eşim olmasına rağmen, eşimin beni üzmesine rağmen. Eşime hep destek oldu, aramızı düzeltmek için beni ikna etmeye çalıştı annem bir aile büyüğü olarak. Ve annem babam desteği sayesinde ben eşime 1 şans daha verdim.

Onun annesi/ ailesi ise beni sildi resmen. Onlara bugüne dek bir hatam yanlışım olmadı, evliliğimde de eşime olmadı.
Yuvam dağılırken bir çaba göstermemelerine, kabul edip kenara çekilip, seyirci gibi izlemelerine hala inanamıyorum.

Annesiyle yüzleştim 2 gün önce, anlattım bu düşüncelerimi, dedimki sadece eşim değil ben de travmatik bir süreçten geçtim, neden beni sildiniz, 1 kere bile sormadınız? Eşimin bacağında bir rahatsızlık vardı, hafif topallamasına sebep oluyordu bazen, ama sıkıntılı değildi, işine gider gelir günlük yürüsünü yapar markete gider vs, hiçbir problem yaratmıyordu hayatında. Eşimin annesi bana "sen oğlumu polonyada yalnız bıraktın, bacağında problem vardı, oğlum öyle orada yalnız kaldı, senin annen oğlumla iletişime geçti çünkü sen yalnız bırakılmadın polonyada" diyerek kendini savundu. Bırakın mahcubiyeti, bana kinlenmiş, bana saldırıyor gibiydi. Yani boşanma kararı verdik, mecburen oradan ayrılıp aile yanına geldim, keyfimden bırakmadım eşimi.

Sadece oğlunu düşünüyor, asla beni umursamıyor, oğlumun hataları olmuş demiyor, bana saldırıyor....
Eşim 1 ay önce hastanede birkaç test yaptirmak için 2 gun yattı ve annemle ziyaretine gittik. Annesi de oradaydı ama yanimiza gelmedi, sadece eşim geldi.
Annem ve ben ziyarete gittik, kadın nasılsa boşanacak bunlar diye düşündü heralde, bir yanımıza bile gelmedi hanimefendi, annem ve ben hic bir hatamiz olmamasina rağmen, bize tavır koydu. 6 yıllık bir hatrimiz yokmus annemle, çok garibimize gitti ailecek.

Asla şunu demedi kızım sen de zor bi süreçten geçtin, biz düşüncesizlik ettik galiba.
Yuvam dağılırken seyirci gibi izlediler.. Eşime de demiski geçen süreçte "oğlum sen eskiden böyle değildin, bir kız seni istemiyorsa böyle peşinden koşmazdın" Biz evliyiz 6 senedir, sanki ben el kızıyım.
O gün çok sert tartıştık annesiyle ve suan konuşmuyoruz küs gibiyiz. Hala da mahcup değil.

Artık izmirde yaşayacağız. Hanımlar, bana ne önerirsiniz, özellikle evli olan kişilerin fikrine çok ihtiyacım var...
Eşim annesi ile normal yakınlıkta, anneci degil ama annesini seviyor ve devamli iletişimdeler. Bana hak veriyor, annem kıskanç ve çirkef biri diyor, beni anlıyor. Birbirinizi sevmek zorunda değilsiniz ama saygı olsun diyor.
Ben bu kadından uzak durmak istiyorum. Tavrımı ve duruşumu tartışmada çok net koydum. Artık gidip gelmeyi pek düşünmüyorum. Çok nadiren bayram ziyaret vs eşimle olabilir.
Ne gitmek ne evime gelmesini istiyorum... Çok kıskanç, fesat, oğlunu paylaşamayan, boşanma kararımızdan mutlu bile olduğunu düşünüyorum ben artık, kötü ve travmatik günümde gerçek yüzünü her zamankinden daha net gördüm, böyle bir insanla nasıl biraraya gelirim artık bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

zehrarclpn .!.:

Demek istediğinizi anladım aslında.

Ama sizce 6 yıllık hatir niyetine, bi telefon açıp kizim sen nasılsın demeleri çok mu zor bir şeydi, ben bunu beklerdim insaniyet namina.

Insan olarak sadece, çünkü zor günler geçirdim 6 yillik evliliğim bitiyordu, üzgündüm.

Hani cok olaylara dahil olmak gibi değil de, aile büyükleri olarak bir devreye girip, evliliginiz bitiyor emin misiniz bir kez daha dusundunuz mu diye sormak, büyüklük göstermelerini beklerdim.

Benim ailem bana mutlaka devam et bitirme evliliğini demedi, iyi düşün, ne karar verirsen biz yanındayız dediler mesela, bu tarz bir yaklaşım inanın bu travmatik bir süreçte güzel bir destek sağlıyor insana.

Genişletmek için tıkla...

zehrarclpn .!.:

Merhabalar sevgili hanımlar, hayırlı Ramazanlar.

Eşimle 6 senedir güzel bir evliliğimiz vardı fakat anlaşamadığımız bazı şeyler nedeniyle boşanma kararı almıştım. Polonya'da yaşıyorduk ve ben izmire aile evine geldim.
4 ay kadar burada kaldım ve 4 ay boyunca eşim ayrılmak istemediğini, aramızdaki anlaşmazlık/iletişim problemlerini düzeltebileceğimizi gerekirse terapiste gidebileceğimizi söyleyip 1 şans daha istedi. Birbirimizi sevdiğimiz için ve eşim çok hevesli olduğu için daha iyi yapmak için bazı şeyleri, 1 şans daha verelim dedik, boşanmadık, terapi desteği almaktayız.

Eşimin ailesi de izmirde, onlar ile hep nötr bir ilişkim vardı, kendimi aileden hissedemedim, biraz cahiller ve ortak sohbetimiz pek yok. Anne-baba boşanmış, annesi 3 oğluna çok düşkün ve onları kiskanan bir kadın. Eşim de söyler bunu, kendi yorumum değil. Eşim zamanında evi maddi-manevi çekip çeviren kişiymiş, o sebeple annesi biz evlenirken çok problem çıkardı kıskançlıktan, evin büyük oğlundan kopacağından.

Benim esas sorunum, bu 4 aylik boşanma sürecimiz boyunca, ben de travmatik bir süreçten geçerken, eşimin ailesinin beni 1 kere bile arayıp sormaması, kızım sen nasılsın dememeleri, yuvamız dağılırken aile büyükleri olarak araya girip hiçbir çaba göstermemeleri, arabuluculuk veya kızım emin mısın bir daha düşün vb. dememeleri.
Benim annem eşim ile devamlı iletişim halindeydi bu süreçte. Üstelik hatalı olan taraf yani iletişim problemleri olan kişi eşim olmasına rağmen, eşimin beni üzmesine rağmen. Eşime hep destek oldu, aramızı düzeltmek için beni ikna etmeye çalıştı annem bir aile büyüğü olarak. Ve annem babam desteği sayesinde ben eşime 1 şans daha verdim.

Onun annesi/ ailesi ise beni sildi resmen. Onlara bugüne dek bir hatam yanlışım olmadı, evliliğimde de eşime olmadı.
Yuvam dağılırken bir çaba göstermemelerine, kabul edip kenara çekilip, seyirci gibi izlemelerine hala inanamıyorum.

Annesiyle yüzleştim 2 gün önce, anlattım bu düşüncelerimi, dedimki sadece eşim değil ben de travmatik bir süreçten geçtim, neden beni sildiniz, 1 kere bile sormadınız? Eşimin bacağında bir rahatsızlık vardı, hafif topallamasına sebep oluyordu bazen, ama sıkıntılı değildi, işine gider gelir günlük yürüsünü yapar markete gider vs, hiçbir problem yaratmıyordu hayatında. Eşimin annesi bana "sen oğlumu polonyada yalnız bıraktın, bacağında problem vardı, oğlum öyle orada yalnız kaldı, senin annen oğlumla iletişime geçti çünkü sen yalnız bırakılmadın polonyada" diyerek kendini savundu. Bırakın mahcubiyeti, bana kinlenmiş, bana saldırıyor gibiydi. Yani boşanma kararı verdik, mecburen oradan ayrılıp aile yanına geldim, keyfimden bırakmadım eşimi.

Sadece oğlunu düşünüyor, asla beni umursamıyor, oğlumun hataları olmuş demiyor, bana saldırıyor....
Eşim 1 ay önce hastanede birkaç test yaptirmak için 2 gun yattı ve annemle ziyaretine gittik. Annesi de oradaydı ama yanimiza gelmedi, sadece eşim geldi.
Annem ve ben ziyarete gittik, kadın nasılsa boşanacak bunlar diye düşündü heralde, bir yanımıza bile gelmedi hanimefendi, annem ve ben hic bir hatamiz olmamasina rağmen, bize tavır koydu. 6 yıllık bir hatrimiz yokmus annemle, çok garibimize gitti ailecek.

Asla şunu demedi kızım sen de zor bi süreçten geçtin, biz düşüncesizlik ettik galiba.
Yuvam dağılırken seyirci gibi izlediler.. Eşime de demiski geçen süreçte "oğlum sen eskiden böyle değildin, bir kız seni istemiyorsa böyle peşinden koşmazdın" Biz evliyiz 6 senedir, sanki ben el kızıyım.
O gün çok sert tartıştık annesiyle ve suan konuşmuyoruz küs gibiyiz. Hala da mahcup değil.

Artık izmirde yaşayacağız. Hanımlar, bana ne önerirsiniz, özellikle evli olan kişilerin fikrine çok ihtiyacım var...
Eşim annesi ile normal yakınlıkta, anneci degil ama annesini seviyor ve devamli iletişimdeler. Bana hak veriyor, annem kıskanç ve çirkef biri diyor, beni anlıyor. Birbirinizi sevmek zorunda değilsiniz ama saygı olsun diyor.
Ben bu kadından uzak durmak istiyorum. Tavrımı ve duruşumu tartışmada çok net koydum. Artık gidip gelmeyi pek düşünmüyorum. Çok nadiren bayram ziyaret vs eşimle olabilir.
Ne gitmek ne evime gelmesini istiyorum... Çok kıskanç, fesat, oğlunu paylaşamayan, boşanma kararımızdan mutlu bile olduğunu düşünüyorum ben artık, kötü ve travmatik günümde gerçek yüzünü her zamankinden daha net gördüm, böyle bir insanla nasıl biraraya gelirim artık bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

gnctrk .!.:

Beklentiye girmeyeceksiniz, Eşinizin hatrına arada sırada mesafeli bir şekilde görüşeceksiniz. Çözüm bu

Genişletmek için tıkla...

gnctrk .!.:

kadar. İstedikleri fesatlığı düşünsünler tın Tim

Genişletmek için tıkla...

zehrarclpn .!.:

Merhabalar sevgili hanımlar, hayırlı Ramazanlar.

Eşimle 6 senedir güzel bir evliliğimiz vardı fakat anlaşamadığımız bazı şeyler nedeniyle boşanma kararı almıştım. Polonya'da yaşıyorduk ve ben izmire aile evine geldim.
4 ay kadar burada kaldım ve 4 ay boyunca eşim ayrılmak istemediğini, aramızdaki anlaşmazlık/iletişim problemlerini düzeltebileceğimizi gerekirse terapiste gidebileceğimizi söyleyip 1 şans daha istedi. Birbirimizi sevdiğimiz için ve eşim çok hevesli olduğu için daha iyi yapmak için bazı şeyleri, 1 şans daha verelim dedik, boşanmadık, terapi desteği almaktayız.

Eşimin ailesi de izmirde, onlar ile hep nötr bir ilişkim vardı, kendimi aileden hissedemedim, biraz cahiller ve ortak sohbetimiz pek yok. Anne-baba boşanmış, annesi 3 oğluna çok düşkün ve onları kiskanan bir kadın. Eşim de söyler bunu, kendi yorumum değil. Eşim zamanında evi maddi-manevi çekip çeviren kişiymiş, o sebeple annesi biz evlenirken çok problem çıkardı kıskançlıktan, evin büyük oğlundan kopacağından.

Benim esas sorunum, bu 4 aylik boşanma sürecimiz boyunca, ben de travmatik bir süreçten geçerken, eşimin ailesinin beni 1 kere bile arayıp sormaması, kızım sen nasılsın dememeleri, yuvamız dağılırken aile büyükleri olarak araya girip hiçbir çaba göstermemeleri, arabuluculuk veya kızım emin mısın bir daha düşün vb. dememeleri.
Benim annem eşim ile devamlı iletişim halindeydi bu süreçte. Üstelik hatalı olan taraf yani iletişim problemleri olan kişi eşim olmasına rağmen, eşimin beni üzmesine rağmen. Eşime hep destek oldu, aramızı düzeltmek için beni ikna etmeye çalıştı annem bir aile büyüğü olarak. Ve annem babam desteği sayesinde ben eşime 1 şans daha verdim.

Onun annesi/ ailesi ise beni sildi resmen. Onlara bugüne dek bir hatam yanlışım olmadı, evliliğimde de eşime olmadı.
Yuvam dağılırken bir çaba göstermemelerine, kabul edip kenara çekilip, seyirci gibi izlemelerine hala inanamıyorum.

Annesiyle yüzleştim 2 gün önce, anlattım bu düşüncelerimi, dedimki sadece eşim değil ben de travmatik bir süreçten geçtim, neden beni sildiniz, 1 kere bile sormadınız? Eşimin bacağında bir rahatsızlık vardı, hafif topallamasına sebep oluyordu bazen, ama sıkıntılı değildi, işine gider gelir günlük yürüsünü yapar markete gider vs, hiçbir problem yaratmıyordu hayatında. Eşimin annesi bana "sen oğlumu polonyada yalnız bıraktın, bacağında problem vardı, oğlum öyle orada yalnız kaldı, senin annen oğlumla iletişime geçti çünkü sen yalnız bırakılmadın polonyada" diyerek kendini savundu. Bırakın mahcubiyeti, bana kinlenmiş, bana saldırıyor gibiydi. Yani boşanma kararı verdik, mecburen oradan ayrılıp aile yanına geldim, keyfimden bırakmadım eşimi.

Sadece oğlunu düşünüyor, asla beni umursamıyor, oğlumun hataları olmuş demiyor, bana saldırıyor....
Eşim 1 ay önce hastanede birkaç test yaptirmak için 2 gun yattı ve annemle ziyaretine gittik. Annesi de oradaydı ama yanimiza gelmedi, sadece eşim geldi.
Annem ve ben ziyarete gittik, kadın nasılsa boşanacak bunlar diye düşündü heralde, bir yanımıza bile gelmedi hanimefendi, annem ve ben hic bir hatamiz olmamasina rağmen, bize tavır koydu. 6 yıllık bir hatrimiz yokmus annemle, çok garibimize gitti ailecek.

Asla şunu demedi kızım sen de zor bi süreçten geçtin, biz düşüncesizlik ettik galiba.
Yuvam dağılırken seyirci gibi izlediler.. Eşime de demiski geçen süreçte "oğlum sen eskiden böyle değildin, bir kız seni istemiyorsa böyle peşinden koşmazdın" Biz evliyiz 6 senedir, sanki ben el kızıyım.
O gün çok sert tartıştık annesiyle ve suan konuşmuyoruz küs gibiyiz. Hala da mahcup değil.

Artık izmirde yaşayacağız. Hanımlar, bana ne önerirsiniz, özellikle evli olan kişilerin fikrine çok ihtiyacım var...
Eşim annesi ile normal yakınlıkta, anneci degil ama annesini seviyor ve devamli iletişimdeler. Bana hak veriyor, annem kıskanç ve çirkef biri diyor, beni anlıyor. Birbirinizi sevmek zorunda değilsiniz ama saygı olsun diyor.
Ben bu kadından uzak durmak istiyorum. Tavrımı ve duruşumu tartışmada çok net koydum. Artık gidip gelmeyi pek düşünmüyorum. Çok nadiren bayram ziyaret vs eşimle olabilir.
Ne gitmek ne evime gelmesini istiyorum... Çok kıskanç, fesat, oğlunu paylaşamayan, boşanma kararımızdan mutlu bile olduğunu düşünüyorum ben artık, kötü ve travmatik günümde gerçek yüzünü her zamankinden daha net gördüm, böyle bir insanla nasıl biraraya gelirim artık bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

zehrarclpn .!.:

Merhabalar sevgili hanımlar, hayırlı Ramazanlar.

Eşimle 6 senedir güzel bir evliliğimiz vardı fakat anlaşamadığımız bazı şeyler nedeniyle boşanma kararı almıştım. Polonya'da yaşıyorduk ve ben izmire aile evine geldim.
4 ay kadar burada kaldım ve 4 ay boyunca eşim ayrılmak istemediğini, aramızdaki anlaşmazlık/iletişim problemlerini düzeltebileceğimizi gerekirse terapiste gidebileceğimizi söyleyip 1 şans daha istedi. Birbirimizi sevdiğimiz için ve eşim çok hevesli olduğu için daha iyi yapmak için bazı şeyleri, 1 şans daha verelim dedik, boşanmadık, terapi desteği almaktayız.

Eşimin ailesi de izmirde, onlar ile hep nötr bir ilişkim vardı, kendimi aileden hissedemedim, biraz cahiller ve ortak sohbetimiz pek yok. Anne-baba boşanmış, annesi 3 oğluna çok düşkün ve onları kiskanan bir kadın. Eşim de söyler bunu, kendi yorumum değil. Eşim zamanında evi maddi-manevi çekip çeviren kişiymiş, o sebeple annesi biz evlenirken çok problem çıkardı kıskançlıktan, evin büyük oğlundan kopacağından.

Benim esas sorunum, bu 4 aylik boşanma sürecimiz boyunca, ben de travmatik bir süreçten geçerken, eşimin ailesinin beni 1 kere bile arayıp sormaması, kızım sen nasılsın dememeleri, yuvamız dağılırken aile büyükleri olarak araya girip hiçbir çaba göstermemeleri, arabuluculuk veya kızım emin mısın bir daha düşün vb. dememeleri.
Benim annem eşim ile devamlı iletişim halindeydi bu süreçte. Üstelik hatalı olan taraf yani iletişim problemleri olan kişi eşim olmasına rağmen, eşimin beni üzmesine rağmen. Eşime hep destek oldu, aramızı düzeltmek için beni ikna etmeye çalıştı annem bir aile büyüğü olarak. Ve annem babam desteği sayesinde ben eşime 1 şans daha verdim.

Onun annesi/ ailesi ise beni sildi resmen. Onlara bugüne dek bir hatam yanlışım olmadı, evliliğimde de eşime olmadı.
Yuvam dağılırken bir çaba göstermemelerine, kabul edip kenara çekilip, seyirci gibi izlemelerine hala inanamıyorum.

Annesiyle yüzleştim 2 gün önce, anlattım bu düşüncelerimi, dedimki sadece eşim değil ben de travmatik bir süreçten geçtim, neden beni sildiniz, 1 kere bile sormadınız? Eşimin bacağında bir rahatsızlık vardı, hafif topallamasına sebep oluyordu bazen, ama sıkıntılı değildi, işine gider gelir günlük yürüsünü yapar markete gider vs, hiçbir problem yaratmıyordu hayatında. Eşimin annesi bana "sen oğlumu polonyada yalnız bıraktın, bacağında problem vardı, oğlum öyle orada yalnız kaldı, senin annen oğlumla iletişime geçti çünkü sen yalnız bırakılmadın polonyada" diyerek kendini savundu. Bırakın mahcubiyeti, bana kinlenmiş, bana saldırıyor gibiydi. Yani boşanma kararı verdik, mecburen oradan ayrılıp aile yanına geldim, keyfimden bırakmadım eşimi.

Sadece oğlunu düşünüyor, asla beni umursamıyor, oğlumun hataları olmuş demiyor, bana saldırıyor....
Eşim 1 ay önce hastanede birkaç test yaptirmak için 2 gun yattı ve annemle ziyaretine gittik. Annesi de oradaydı ama yanimiza gelmedi, sadece eşim geldi.
Annem ve ben ziyarete gittik, kadın nasılsa boşanacak bunlar diye düşündü heralde, bir yanımıza bile gelmedi hanimefendi, annem ve ben hic bir hatamiz olmamasina rağmen, bize tavır koydu. 6 yıllık bir hatrimiz yokmus annemle, çok garibimize gitti ailecek.

Asla şunu demedi kızım sen de zor bi süreçten geçtin, biz düşüncesizlik ettik galiba.
Yuvam dağılırken seyirci gibi izlediler.. Eşime de demiski geçen süreçte "oğlum sen eskiden böyle değildin, bir kız seni istemiyorsa böyle peşinden koşmazdın" Biz evliyiz 6 senedir, sanki ben el kızıyım.
O gün çok sert tartıştık annesiyle ve suan konuşmuyoruz küs gibiyiz. Hala da mahcup değil.

Artık izmirde yaşayacağız. Hanımlar, bana ne önerirsiniz, özellikle evli olan kişilerin fikrine çok ihtiyacım var...
Eşim annesi ile normal yakınlıkta, anneci degil ama annesini seviyor ve devamli iletişimdeler. Bana hak veriyor, annem kıskanç ve çirkef biri diyor, beni anlıyor. Birbirinizi sevmek zorunda değilsiniz ama saygı olsun diyor.
Ben bu kadından uzak durmak istiyorum. Tavrımı ve duruşumu tartışmada çok net koydum. Artık gidip gelmeyi pek düşünmüyorum. Çok nadiren bayram ziyaret vs eşimle olabilir.
Ne gitmek ne evime gelmesini istiyorum... Çok kıskanç, fesat, oğlunu paylaşamayan, boşanma kararımızdan mutlu bile olduğunu düşünüyorum ben artık, kötü ve travmatik günümde gerçek yüzünü her zamankinden daha net gördüm, böyle bir insanla nasıl biraraya gelirim artık bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

zehrarclpn .!.:

Merhabalar sevgili hanımlar, hayırlı Ramazanlar.

Eşimle 6 senedir güzel bir evliliğimiz vardı fakat anlaşamadığımız bazı şeyler nedeniyle boşanma kararı almıştım. Polonya'da yaşıyorduk ve ben izmire aile evine geldim.
4 ay kadar burada kaldım ve 4 ay boyunca eşim ayrılmak istemediğini, aramızdaki anlaşmazlık/iletişim problemlerini düzeltebileceğimizi gerekirse terapiste gidebileceğimizi söyleyip 1 şans daha istedi. Birbirimizi sevdiğimiz için ve eşim çok hevesli olduğu için daha iyi yapmak için bazı şeyleri, 1 şans daha verelim dedik, boşanmadık, terapi desteği almaktayız.

Eşimin ailesi de izmirde, onlar ile hep nötr bir ilişkim vardı, kendimi aileden hissedemedim, biraz cahiller ve ortak sohbetimiz pek yok. Anne-baba boşanmış, annesi 3 oğluna çok düşkün ve onları kiskanan bir kadın. Eşim de söyler bunu, kendi yorumum değil. Eşim zamanında evi maddi-manevi çekip çeviren kişiymiş, o sebeple annesi biz evlenirken çok problem çıkardı kıskançlıktan, evin büyük oğlundan kopacağından.

Benim esas sorunum, bu 4 aylik boşanma sürecimiz boyunca, ben de travmatik bir süreçten geçerken, eşimin ailesinin beni 1 kere bile arayıp sormaması, kızım sen nasılsın dememeleri, yuvamız dağılırken aile büyükleri olarak araya girip hiçbir çaba göstermemeleri, arabuluculuk veya kızım emin mısın bir daha düşün vb. dememeleri.
Benim annem eşim ile devamlı iletişim halindeydi bu süreçte. Üstelik hatalı olan taraf yani iletişim problemleri olan kişi eşim olmasına rağmen, eşimin beni üzmesine rağmen. Eşime hep destek oldu, aramızı düzeltmek için beni ikna etmeye çalıştı annem bir aile büyüğü olarak. Ve annem babam desteği sayesinde ben eşime 1 şans daha verdim.

Onun annesi/ ailesi ise beni sildi resmen. Onlara bugüne dek bir hatam yanlışım olmadı, evliliğimde de eşime olmadı.
Yuvam dağılırken bir çaba göstermemelerine, kabul edip kenara çekilip, seyirci gibi izlemelerine hala inanamıyorum.

Annesiyle yüzleştim 2 gün önce, evine gidince 3-4 aydir görüşemedik dedim, bana tepkili imali bir şekilde "neden acaba" dedi. Direkt tavırlı ve kinli. Neyse dedim anlattım düşüncelerimi. Dedimki sadece eşim değil ben de travmatik bir süreçten geçtim, neden beni sildiniz, 1 kere bile sormadınız? Eşimin bacağında bir rahatsızlık vardı, hafif topallamasına sebep oluyordu bazen, ama sıkıntılı değildi, işine gider gelir günlük yürüsünü yapar markete gider vs, hiçbir problem yaratmıyordu hayatında. Eşimin annesi bana "sen oğlumu polonyada yalnız bıraktın, bacağında problem vardı, oğlum öyle orada yalnız kaldı, senin annen oğlumla iletişime geçti çünkü sen yalnız bırakılmadın polonyada" diyerek kendini savundu. Bırakın mahcubiyeti, beni suçluyor, bana kinlenmiş, bana saldırıyor. Yani boşanma kararı verdik, mecburen oradan ayrılıp aile yanına geldim, keyfimden bırakmadım eşimi.

Sadece oğlunu düşünüyor, asla beni umursamıyor, oğlumun hataları olmuş demiyor, bana saldırıyor....
Eşim 1 ay önce hastanede birkaç test yaptirmak için 2 gun yattı ve annemle ziyaretine gittik. Annesi de oradaydı ama yanimiza gelmedi, sadece eşim geldi.
Annem ve ben ziyarete gittik, kadın nasılsa boşanacak bunlar diye düşündü heralde, bir yanımıza bile gelmedi hanimefendi, annem ve ben hic bir hatamiz olmamasina rağmen, bize tavır koydu. 6 yıllık bir hatrimiz yokmus annemle, çok garibimize gitti ailecek.

Asla şunu demedi kızım sen de zor bi süreçten geçtin, biz düşüncesizlik ettik galiba.
Yuvam dağılırken seyirci gibi izlediler.. Eşime de demiski geçen süreçte "oğlum sen eskiden böyle değildin, bir kız seni istemiyorsa böyle peşinden koşmazdın" Biz evliyiz 6 senedir, sanki ben el kızıyım.
O gün çok sert tartıştık annesiyle ve suan konuşmuyoruz küs gibiyiz. Hala da mahcup değil.

Artık izmirde yaşayacağız. Hanımlar, bana ne önerirsiniz, özellikle evli olan kişilerin fikrine çok ihtiyacım var...
Eşim annesi ile normal yakınlıkta, anneci degil ama annesini seviyor ve devamli iletişimdeler. Bana hak veriyor, annem kıskanç ve huysuz biri diyor, beni anlıyor. Birbirinizi sevmek zorunda değilsiniz ama saygı olsun diyor.
Ben bu kadından uzak durmak istiyorum. Tavrımı ve duruşumu tartışmada çok net koydum. Artık gidip gelmeyi pek düşünmüyorum. Çok nadiren bayram ziyaret vs eşimle olabilir.
Ne gitmek ne evime gelmesini istiyorum... Çok kıskanç, fesat, oğlunu paylaşamayan, boşanma kararımızdan mutlu bile olduğunu düşünüyorum ben artık, kötü ve travmatik günümde gerçek yüzünü her zamankinden daha net gördüm, böyle bir insanla nasıl biraraya gelirim artık bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...