- 7 Nisan 2024
- 16
- 8
- Konu Sahibi Debra Morgan
- #1
28 yaşındayım. Erkek arkadaşım da benden 3 yaş büyük. Hiçbir ortak noktamız yok. Ben üniversite mezunu bankacıyım , o lise mezunu taksisi var.
Ben birkaç kere onun taksisine bindim ama hiç öyle bana asılma falan olmadı, benim dikkatimi çekti, fiziksel olarak hoş buldum. Aslında o da benden hoşlanmış ama resmi davranmış, sonradan söyledi. Bir ortak arkadaş sebebiyle sosyal medyada tanıyor olabileceğin kişilerde görmüş, bir cesaret eklemiş beni. O şekilde bir bahaneyle bir gün yazdı, ertesi gün buluşmaya karar verdik.
Daha ilk konuşmamızda olamayacağını anladım ama duygusal olarak büyük bir boşluktayım. Ne lafımız uyar ne siyasi görüşümüz. Dar görüşlü bir insan, başka fikirleri asla kabul etmez. Üstelik öfke problemi var. Bana karşı değil ama, diğer insanlara öfkelendiğini, küfürlü konuştuğunu gördüm. Üstelik daha önce bu öfke problemi sebebiyle birileriyle mahkemelik olmuş düşünün, sözde beraat etmiş ama bilmiyorum.
Sadece sevilme ihtiyacından dolayı bu kişiyleyim. Psikoloğa gidiyorum, kendime değer vermeme problemim var, şefkat eksikliğim var. Sanki layık olduğum kişi buymuş gibi kendimi cezalandırıyorum. Bir saçımı okşaması, bebeğim demesi, sarılması bana her şeyi unutturuyor.
Üstelik ilk kez bu kişiyle beraber oldum, bekaret falan zaten umrumda değil sadece bugüne kadar istememiştim kimseyi. Buna da şaşırdı, bir süre inanamadı nasıl kimseyle olmazsın diye. Güzel bir kadınım, çevremden ilgi görürüm, şık giyinirim vs. Ama duygusal olarak yakınlaşamam kimseyle. İlk gecemizde otele gittik bazı sebeplerden, kendimi bu seviyelere kadar düşürdüm yani. Orada da ayrı bir travma yaşadım onu belki sonra anlatırım.
Bir kere mantıklı sebeplerimi sunup ayrılmak istedim. O da istemiyorum ama sana saygı duyarım başına bela olacak değilim dedi ama daha yolda elini tuttum barıştık. Neyse uzun oldu, normalde asla mantıksız bir insan değilim inanın aklı başındayım ama bu yola girdim bir kere. Aile arkadaş kimseye anlatamıyorum. Ona kalsa yarın gider evleniriz, ama daha fazla ümit de vermek istemiyorum. Bana akıl verin nasıl bitireyim?
Ben birkaç kere onun taksisine bindim ama hiç öyle bana asılma falan olmadı, benim dikkatimi çekti, fiziksel olarak hoş buldum. Aslında o da benden hoşlanmış ama resmi davranmış, sonradan söyledi. Bir ortak arkadaş sebebiyle sosyal medyada tanıyor olabileceğin kişilerde görmüş, bir cesaret eklemiş beni. O şekilde bir bahaneyle bir gün yazdı, ertesi gün buluşmaya karar verdik.
Daha ilk konuşmamızda olamayacağını anladım ama duygusal olarak büyük bir boşluktayım. Ne lafımız uyar ne siyasi görüşümüz. Dar görüşlü bir insan, başka fikirleri asla kabul etmez. Üstelik öfke problemi var. Bana karşı değil ama, diğer insanlara öfkelendiğini, küfürlü konuştuğunu gördüm. Üstelik daha önce bu öfke problemi sebebiyle birileriyle mahkemelik olmuş düşünün, sözde beraat etmiş ama bilmiyorum.
Sadece sevilme ihtiyacından dolayı bu kişiyleyim. Psikoloğa gidiyorum, kendime değer vermeme problemim var, şefkat eksikliğim var. Sanki layık olduğum kişi buymuş gibi kendimi cezalandırıyorum. Bir saçımı okşaması, bebeğim demesi, sarılması bana her şeyi unutturuyor.
Üstelik ilk kez bu kişiyle beraber oldum, bekaret falan zaten umrumda değil sadece bugüne kadar istememiştim kimseyi. Buna da şaşırdı, bir süre inanamadı nasıl kimseyle olmazsın diye. Güzel bir kadınım, çevremden ilgi görürüm, şık giyinirim vs. Ama duygusal olarak yakınlaşamam kimseyle. İlk gecemizde otele gittik bazı sebeplerden, kendimi bu seviyelere kadar düşürdüm yani. Orada da ayrı bir travma yaşadım onu belki sonra anlatırım.
Bir kere mantıklı sebeplerimi sunup ayrılmak istedim. O da istemiyorum ama sana saygı duyarım başına bela olacak değilim dedi ama daha yolda elini tuttum barıştık. Neyse uzun oldu, normalde asla mantıksız bir insan değilim inanın aklı başındayım ama bu yola girdim bir kere. Aile arkadaş kimseye anlatamıyorum. Ona kalsa yarın gider evleniriz, ama daha fazla ümit de vermek istemiyorum. Bana akıl verin nasıl bitireyim?
