Yanlış Yoldayım

Debra Morgan .!.:

Teşekkür ederim bitireceğim ilk yüz yüze gelişimizde. İnşallah sorun çıkarmaz.

Genişletmek için tıkla...

missie588 .!.:

Bence yüz yüze ayrılmayın sanki bu sefer o kolunuzdan tutup sizi tehdit edermiş gibi geldi. Ne zamandır birliktesiniz umarım sizi gerçekten sevip bağlanmamıştır da önünüze çıkmaz ileride

Genişletmek için tıkla...

Debra Morgan .!.:

28 yaşındayım. Erkek arkadaşım da benden 3 yaş büyük. Hiçbir ortak noktamız yok. Ben üniversite mezunu bankacıyım , o lise mezunu taksisi var.

Ben birkaç kere onun taksisine bindim ama hiç öyle bana asılma falan olmadı, benim dikkatimi çekti, fiziksel olarak hoş buldum. Aslında o da benden hoşlanmış ama resmi davranmış, sonradan söyledi. Bir ortak arkadaş sebebiyle sosyal medyada tanıyor olabileceğin kişilerde görmüş, bir cesaret eklemiş beni. O şekilde bir bahaneyle bir gün yazdı, ertesi gün buluşmaya karar verdik.

Daha ilk konuşmamızda olamayacağını anladım ama duygusal olarak büyük bir boşluktayım. Ne lafımız uyar ne siyasi görüşümüz. Dar görüşlü bir insan, başka fikirleri asla kabul etmez. Üstelik öfke problemi var. Bana karşı değil ama, diğer insanlara öfkelendiğini, küfürlü konuştuğunu gördüm. Üstelik daha önce bu öfke problemi sebebiyle birileriyle mahkemelik olmuş düşünün, sözde beraat etmiş ama bilmiyorum.

Sadece sevilme ihtiyacından dolayı bu kişiyleyim. Psikoloğa gidiyorum, kendime değer vermeme problemim var, şefkat eksikliğim var. Sanki layık olduğum kişi buymuş gibi kendimi cezalandırıyorum. Bir saçımı okşaması, bebeğim demesi, sarılması bana her şeyi unutturuyor.

Üstelik ilk kez bu kişiyle beraber oldum, bekaret falan zaten umrumda değil sadece bugüne kadar istememiştim kimseyi. Buna da şaşırdı, bir süre inanamadı nasıl kimseyle olmazsın diye. Güzel bir kadınım, çevremden ilgi görürüm, şık giyinirim vs. Ama duygusal olarak yakınlaşamam kimseyle. İlk gecemizde otele gittik bazı sebeplerden, kendimi bu seviyelere kadar düşürdüm yani. Orada da ayrı bir travma yaşadım onu belki sonra anlatırım.

Bir kere mantıklı sebeplerimi sunup ayrılmak istedim. O da istemiyorum ama sana saygı duyarım başına bela olacak değilim dedi ama daha yolda elini tuttum barıştık. Neyse uzun oldu, normalde asla mantıksız bir insan değilim inanın aklı başındayım ama bu yola girdim bir kere. Aile arkadaş kimseye anlatamıyorum. Ona kalsa yarın gider evleniriz, ama daha fazla ümit de vermek istemiyorum. Bana akıl verin nasıl bitireyim?

Genişletmek için tıkla...

Debra Morgan .!.:

Teşekkür ederim.

Evet bir arkadaşımız dalga geçmiş ama yıllardır bu sorunla boğuşuyorum.Kendime değer veremiyorum. Umarım çözebilirim.

Genişletmek için tıkla...

Gif .!.:

Sana sarılmak istedim. Ben de biraz böyleyim. Aslında büyük travmalar ve sevgisizlikler yaşamadım. Babam ortalama türk babasiydi. Annem çok fedakardi. Ortanca olduğum için daha ezildigimi düşündüğü için beni savunurdu da. Fakat çok çalışırdı. Eleştirel bir kadındı. Ona yaranmak için belki de hep iyi kız oldum. Tek çıkıntı haraketim benim de evliliğim oldu.
İçimdeki bu sevgi eksikliğinin sebebini ben de bilmiyorum. Bana da ozdeger ve şefkat terapisi almam söylendi. Doğum haritama bile baktırdim ki bu şeylere çok aman aman değer vermem. Terapi alıyorum. Emdr ile panik atak çözmeye çalışıyoruz ama daha yakın geçmişteyiz. Çocukluğuma inemedik henüz. :)
Ben biraz sevgi konusunda doyumsuzum gibi. Ailemin sevgisi yetmedi o yüzden sanırım bilmiyorum. Ortanca çocuk olmam ve alıngan bir yapım olması da etken olabilir.
Benim insan ilişkilerim bile böyle. Bana kötülüğü olmuş bir insanı bile sonra iyi davrandığında rahatça affedip olanları unutabiliyorum.
O yüzden anlayabiliyorum sizi.
Eşimle olan ilişkimde de arkadaşlarım bana hayret eder. Bu kadar akıllı kadınsın ama ilişkilerin nasıl böyle olabiliyor diye. Sosyal ortamda pek çok kişiden akıllı ve mantıklı görünürum. Öyleyim de ama duygusal olarak tam bir gerizekaliyim.
O yüzden kocaman sarılmak istedim size.

Genişletmek için tıkla...

Debra Morgan .!.:

28 yaşındayım. Erkek arkadaşım da benden 3 yaş büyük. Hiçbir ortak noktamız yok. Ben üniversite mezunu bankacıyım , o lise mezunu taksisi var.

Ben birkaç kere onun taksisine bindim ama hiç öyle bana asılma falan olmadı, benim dikkatimi çekti, fiziksel olarak hoş buldum. Aslında o da benden hoşlanmış ama resmi davranmış, sonradan söyledi. Bir ortak arkadaş sebebiyle sosyal medyada tanıyor olabileceğin kişilerde görmüş, bir cesaret eklemiş beni. O şekilde bir bahaneyle bir gün yazdı, ertesi gün buluşmaya karar verdik.

Daha ilk konuşmamızda olamayacağını anladım ama duygusal olarak büyük bir boşluktayım. Ne lafımız uyar ne siyasi görüşümüz. Dar görüşlü bir insan, başka fikirleri asla kabul etmez. Üstelik öfke problemi var. Bana karşı değil ama, diğer insanlara öfkelendiğini, küfürlü konuştuğunu gördüm. Üstelik daha önce bu öfke problemi sebebiyle birileriyle mahkemelik olmuş düşünün, sözde beraat etmiş ama bilmiyorum.

Sadece sevilme ihtiyacından dolayı bu kişiyleyim. Psikoloğa gidiyorum, kendime değer vermeme problemim var, şefkat eksikliğim var. Sanki layık olduğum kişi buymuş gibi kendimi cezalandırıyorum. Bir saçımı okşaması, bebeğim demesi, sarılması bana her şeyi unutturuyor.

Üstelik ilk kez bu kişiyle beraber oldum, bekaret falan zaten umrumda değil sadece bugüne kadar istememiştim kimseyi. Buna da şaşırdı, bir süre inanamadı nasıl kimseyle olmazsın diye. Güzel bir kadınım, çevremden ilgi görürüm, şık giyinirim vs. Ama duygusal olarak yakınlaşamam kimseyle. İlk gecemizde otele gittik bazı sebeplerden, kendimi bu seviyelere kadar düşürdüm yani. Orada da ayrı bir travma yaşadım onu belki sonra anlatırım.

Bir kere mantıklı sebeplerimi sunup ayrılmak istedim. O da istemiyorum ama sana saygı duyarım başına bela olacak değilim dedi ama daha yolda elini tuttum barıştık. Neyse uzun oldu, normalde asla mantıksız bir insan değilim inanın aklı başındayım ama bu yola girdim bir kere. Aile arkadaş kimseye anlatamıyorum. Ona kalsa yarın gider evleniriz, ama daha fazla ümit de vermek istemiyorum. Bana akıl verin nasıl bitireyim?

Genişletmek için tıkla...

Cherry92 .!.:

Eğer istemiyorsan sil engelle ve iletişime geçme.
Başka bi çaresi yok bunun.

Genişletmek için tıkla...

Debra Morgan .!.:

Teşekkür ederim empati yaptığın için. Neden bizim toplumumuzda psikolojik sorunlara, travmalara ciddi gözle bakılmıyor bilmiyorum. Ben de bu teşhisi kendi kendime koymadım, tedavi oluyorum çaba harcıyorum tabi ki yanlış kararlar da alıyorum. En önemlisi durumumun farkındayım ama engel olan bir şey var.

Ama bir üye "kindime diğir virmiyirim" falan yazmış ne bileyim kırıcı. Ne diyeyim, çok teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

Gif .!.:

Maalesef. Panik atak için konu acana da benzer yorumlar geliyor. Nasıl baş ağrısını engelleyemiyorsan gelince geliyorsa bu gibi şeyler de bu şekilde aslında. Bilinçaltı diye birşey var. Ve bilinçten çok daha kuvvetli bir şekilde hayatımıza etki ediyor. Susuz kalınca başımız agridigi gibi çocukken yasadigimiz şeyler de bu şekilde etki edebiliyor. Terapi almak zaten değişmek için çabalamak demek. Ve elinden geleni yapmak demek aslında.

Genişletmek için tıkla...

Debra Morgan .!.:

Teşekkür ederim bitireceğim ilk yüz yüze gelişimizde. İnşallah sorun çıkarmaz.

Genişletmek için tıkla...

Debra Morgan .!.:

Sadece yanlış kararlar aldığım bir dönemdeyim. Bir yanlışımı diğeri takip etti böyle oldu. Biraz acımasız olmadı mı bu tanımlamanız?

Genişletmek için tıkla...

Debra Morgan .!.:

28 yaşındayım. Erkek arkadaşım da benden 3 yaş büyük. Hiçbir ortak noktamız yok. Ben üniversite mezunu bankacıyım , o lise mezunu taksisi var.

Ben birkaç kere onun taksisine bindim ama hiç öyle bana asılma falan olmadı, benim dikkatimi çekti, fiziksel olarak hoş buldum. Aslında o da benden hoşlanmış ama resmi davranmış, sonradan söyledi. Bir ortak arkadaş sebebiyle sosyal medyada tanıyor olabileceğin kişilerde görmüş, bir cesaret eklemiş beni. O şekilde bir bahaneyle bir gün yazdı, ertesi gün buluşmaya karar verdik.

Daha ilk konuşmamızda olamayacağını anladım ama duygusal olarak büyük bir boşluktayım. Ne lafımız uyar ne siyasi görüşümüz. Dar görüşlü bir insan, başka fikirleri asla kabul etmez. Üstelik öfke problemi var. Bana karşı değil ama, diğer insanlara öfkelendiğini, küfürlü konuştuğunu gördüm. Üstelik daha önce bu öfke problemi sebebiyle birileriyle mahkemelik olmuş düşünün, sözde beraat etmiş ama bilmiyorum.

Sadece sevilme ihtiyacından dolayı bu kişiyleyim. Psikoloğa gidiyorum, kendime değer vermeme problemim var, şefkat eksikliğim var. Sanki layık olduğum kişi buymuş gibi kendimi cezalandırıyorum. Bir saçımı okşaması, bebeğim demesi, sarılması bana her şeyi unutturuyor.

Üstelik ilk kez bu kişiyle beraber oldum, bekaret falan zaten umrumda değil sadece bugüne kadar istememiştim kimseyi. Buna da şaşırdı, bir süre inanamadı nasıl kimseyle olmazsın diye. Güzel bir kadınım, çevremden ilgi görürüm, şık giyinirim vs. Ama duygusal olarak yakınlaşamam kimseyle. İlk gecemizde otele gittik bazı sebeplerden, kendimi bu seviyelere kadar düşürdüm yani. Orada da ayrı bir travma yaşadım onu belki sonra anlatırım.

Bir kere mantıklı sebeplerimi sunup ayrılmak istedim. O da istemiyorum ama sana saygı duyarım başına bela olacak değilim dedi ama daha yolda elini tuttum barıştık. Neyse uzun oldu, normalde asla mantıksız bir insan değilim inanın aklı başındayım ama bu yola girdim bir kere. Aile arkadaş kimseye anlatamıyorum. Ona kalsa yarın gider evleniriz, ama daha fazla ümit de vermek istemiyorum. Bana akıl verin nasıl bitireyim?

Genişletmek için tıkla...