nereden ve nasıl başlayacağımı inanın bilemiyorum yaklaşık 1 aydır bu bölümü yakınen takip ediyorum ve benzer problemler yaşayanları görüyorum.neyse 4.5 yıllık evliyim,1 yaşında bir oğlum var.eşimle severek evlendik,çok güzel bi nişanlılık döneminin ardından evlendik.evlenmeye 1 ay kala büyünün bozulduğunu hissetmeye başladım ama düğün telaşıdır vs diyerek üstünde durmadım.nişanlıyken nikahımızıda yaptırmıştık tayin işleri için vs. rahat rahat gezdik izinli olduğumuz hiçbi günü kaçırmadık.neyse evlendik tabi borç harç bizimkinin ailesi istemeye gelince biz ona ev verdik (evin yapım masrafınıda eşim karşılamış tüm birikimiyle evlenirken kıyıda bi kuruşu yoktu)başka masrafa karışamayız dediler,ne hikmetse evin kirasını hala kendileri aliyo biz bişey görmedik,evlenecek çocuğumuz çok onlara biriktiriyoruz,senin karın çalışıyo diyolarmış.Allahım ya ilk aylar 1 liranın hesabını yaptık yeri geldi,çok zorlandık ucu ucuna getiriyoduk ayın sonunu.markette aldıklarıma bile karışıyodu,o pahalı,buna ne gerek var vs.neyse bunlar bişey değil evde ruh gibi ben cıvıl cıvıl,sevgi dolu,kıpır kıpır bizimki duvar.evliliğe ve 2 kişi olmaya bi türlü alışamıyor halada öyle bi plan yaparken beni hiç hesaba katmaz sanki ben yokum.evliliğin ilk ayları sanki zindan hayatı sürekli ağlıyorum muhabbet etmez,bişeye kırılsa 3-5 gün konuşmaz,herşeye muhalefet eder,illaki kendi haklı çıkmaya uğraşır,kendine çok önem verir,sanki dünya onun etrafında dönüyor,günlerce benim isteklerim ertelenir,onun bi isteği olmasa kıyamet kopar.
evliliğimizin 10.ayında onun yurtdışı görevi çıktı,6 aylık,ben türkiyede kaldım,1 ay yanına gezmeye gittim.dönüşte 2 ay sonra bi tartışma sonrası bana tokat attı ve hemen ailemi çağırdım ayrılmaya karar verdim.çok zor günlerdi neden ben diye sürekli soruyordum,15 gün ayrı kaldıktan sonra kesinlikle böyle bişeyin tekrarlamamsı sözünü alarak bi araya geldik bi şans daha verdim ona değil kendime elimden gelen herşeyi yaptımmı vicdan azabı duymamayım diye.neyse şuana kadar tekrarlamadı inş bundan sonrada olmaz.
vur sürt biraz daha devam ettik ne ayrılacak kadar kötü nede çok iyi,e ilk başta çocuk istememiştik ve artık 3 yılı geride bırakmıştık,bebek olsun istedik ikimizde.neyse hamilelik doğum vs böyle geçti.
esas sorun şuki bebek 2 aylık olunca tekrar yurtdışı görevimiz çıktı,zaten bekliyoduk,bu sfer uzun 4 yıllığına bende ücretsiz izne ayrıldım bu zaman zarfında.şuanda 7 aydır yurtdışındayız ve bana herşey çok zor geliyor,lisan problemim yok mam sorunun ne olduğunu ve çözümünü bulmuş değilim.ilk zaman çok gelen gidenimiz oldu elimde bebk çok yoruldum haftada 2- 3 gurup misafir hala ara ara oluyo.çok gelen gidenmi,mesleğe ara vermiş olmakmı,daha doğumun ve bebeğin yeniliğimi,evde oturuyor olmakmı,gurbette olmakmı,eşimin bu süreçte hiç yardımcı olmaması kendi işlerinden fırsat bulamaması mi,cinsellikten soğuması ayda 2ye kadar düşürmesimi,yine herşeyi kendine göremi planlaması,iple çektiğim 1 günlük izninde bile başka işler çıkarmasımı bilemiyorum hangisi beni bu noktaya getirdi bilemiyorum ama çok daraldım,sıkıldım ve bunaldım.bana en çok koyan ilgisizliği ve rahatlığı,izin günü biyere gidiyor ve saatlerce gelmiyor sonrada ne var bunda nolmuş diyor bu normalmi
velhasıl kelam çocuğun üzerine çok düşüyor,ayrılsam herhalde filmlerdeki çocuğu anasından ayıranlar ggibi davranır,zaten benim derdim o değil,ben boşanmayı değil bebeğimin babasız büyümesini göze alamıyorum.
onunla nasıl anlaşırım herşeyine koşup ,kendim hiç konuşmayarak ama bunuda ben yapamıyorum nolur bi yardım düzelmesi için neler yapabilirim
özür dilerim çok uzun oldu ama herşeyi anlatsam bukadar daha yazma potansiyelim var şuanda.
evliliğimizin 10.ayında onun yurtdışı görevi çıktı,6 aylık,ben türkiyede kaldım,1 ay yanına gezmeye gittim.dönüşte 2 ay sonra bi tartışma sonrası bana tokat attı ve hemen ailemi çağırdım ayrılmaya karar verdim.çok zor günlerdi neden ben diye sürekli soruyordum,15 gün ayrı kaldıktan sonra kesinlikle böyle bişeyin tekrarlamamsı sözünü alarak bi araya geldik bi şans daha verdim ona değil kendime elimden gelen herşeyi yaptımmı vicdan azabı duymamayım diye.neyse şuana kadar tekrarlamadı inş bundan sonrada olmaz.
vur sürt biraz daha devam ettik ne ayrılacak kadar kötü nede çok iyi,e ilk başta çocuk istememiştik ve artık 3 yılı geride bırakmıştık,bebek olsun istedik ikimizde.neyse hamilelik doğum vs böyle geçti.
esas sorun şuki bebek 2 aylık olunca tekrar yurtdışı görevimiz çıktı,zaten bekliyoduk,bu sfer uzun 4 yıllığına bende ücretsiz izne ayrıldım bu zaman zarfında.şuanda 7 aydır yurtdışındayız ve bana herşey çok zor geliyor,lisan problemim yok mam sorunun ne olduğunu ve çözümünü bulmuş değilim.ilk zaman çok gelen gidenimiz oldu elimde bebk çok yoruldum haftada 2- 3 gurup misafir hala ara ara oluyo.çok gelen gidenmi,mesleğe ara vermiş olmakmı,daha doğumun ve bebeğin yeniliğimi,evde oturuyor olmakmı,gurbette olmakmı,eşimin bu süreçte hiç yardımcı olmaması kendi işlerinden fırsat bulamaması mi,cinsellikten soğuması ayda 2ye kadar düşürmesimi,yine herşeyi kendine göremi planlaması,iple çektiğim 1 günlük izninde bile başka işler çıkarmasımı bilemiyorum hangisi beni bu noktaya getirdi bilemiyorum ama çok daraldım,sıkıldım ve bunaldım.bana en çok koyan ilgisizliği ve rahatlığı,izin günü biyere gidiyor ve saatlerce gelmiyor sonrada ne var bunda nolmuş diyor bu normalmi
velhasıl kelam çocuğun üzerine çok düşüyor,ayrılsam herhalde filmlerdeki çocuğu anasından ayıranlar ggibi davranır,zaten benim derdim o değil,ben boşanmayı değil bebeğimin babasız büyümesini göze alamıyorum.
onunla nasıl anlaşırım herşeyine koşup ,kendim hiç konuşmayarak ama bunuda ben yapamıyorum nolur bi yardım düzelmesi için neler yapabilirim
özür dilerim çok uzun oldu ama herşeyi anlatsam bukadar daha yazma potansiyelim var şuanda.
.Kadın evde oturur, iş yapar,gezmez,hesap sormaz,sorgulamaz,off demez,hep güler,hiç kızmaz,daha doğrusu kızamaz diye düşünen ve bunu ısrarla sana dikte etmeye çalışan bir kocayla berabersin gibi geliyor.Çok üzgünüm çoook
