Çocuk gelişimci değilim, birçok konuda da hoşgörü sahibi olduğumu düşünüyorum. Ama bu küçük küçük çocukları “onların geleceği” kisvesi altında başka evlere gönderen ailelere hiçbir zaman hak veremiyorum. Çocuk gelecekte sahip olacağı yaşam şartlarından çok ailesiyle berabet geçirdiği zamanları önemseyen bir varlık değil mi? “Ailenle en mutlu günün hangisiydi” sorusuna hiçbir çocuk “annemin beni en iyi okullara kaydettirdiği gündü” demez, “annemle yatmadan önce saklambaç oynarken çok eğlendiğimiz gün” der. Sahip olacağı oyuncaktan daha güzeli anne-babasıyla geçirdiği vakit, paylaştığı alan, deneyimlediği duygulardır.
Anne baba olmak, aile olmak, bana göre aynı çatı altında yaşamak demek. Çocuğuna yatarken iyi geceler diyemeyecek, ninni söyleyemeyecek, sabah omletini hazırlayamayacaksan ne anlamı var?
Mecburiyetten çocuğundan ayrı olan anneler kızmasın lütfen. Hayat her zaman planladığımız gibi gitmiyor evet biliyorum. Ama çocuktan uzak kalmayı gerektirecek, yarım kalmış iş/okul meseleleri için çare “ayrı yaşamak” olmamalı. Bence siz de farklı çareler düşünün. Önceliğiniz aile birliği olsun, elbet bir yol bulunur.
