- 30 Aralık 2009
- 23.465
- 93.264
- 1.123
- Konu Sahibi Led_BiR_Vele_DisTiri
- #1
Merhaba çok sevgili hanımlar..
Ben artık iyice psikopata bagladım..
Dün eşim istiyorum kız okula başlıyor bu sene artık bu fikre alış kontes ölüp gittigimizde onun akrabaları dışında kimsesi olmayacak akraba ile kardeş farklıdır dedi ve ben sessiz kaldım sonra odaya bir hışımla girerek olmaz dedim doguracak olan benim istemiyorum diye atarlandım adam öyle kumanda elinde suratıma saf saf baktı ve delirdin mi dedi ?
Yatak odasına girdim agladım,agladım,agladım...Buna mı agladın be kızım ? diyeceksiniz belki..Hayır tabiki sadece buna değil içimde biriktirdigim tortularımı gözümden yaş yolu ile boşaltma gayreti belkide neyse bunu geçelim..
Asıl mesele
Niye böyleyim ? Niye bu kadar tepkiliyim ?
4 kardeş olup kedi köpek gibi birbirimizi ufaklık zamanlarımızda yedigimiz için mi ?
Hamilelik sırasında yaşanması muhtemel olan bebek anomalileri mi ?
Maddi olarak yetememe korkusu mu ?
Diyorum daha bir evim bile yok..Burası İstanbul 2.bir çocuk ciddi anlamda masraf demek benim için..Lütfen anneligi maddiyatla ölçüyor bu ne biçim kadın demeyin aklıma takılıyor işte elimde değil..
Ben mali muşavir olarak sınavlara hazırlanmak istiyorum daha..Bir sürü planım var kendime göre..
Ehliyet kursuna gidecegim,kanun ya da gitar ögrenmek için kurslara gidecegim
İşten çıkıyorum bu sene kızımın okul meselesi yüzünden bir sürü kitap alıp okumak gezmek tozmak kızımla faaliyetler eşliginde eglenmek istiyorum..
İlk gebeligimde çok kilo aldım ben 49 ile hamile kalıp 80'e yakın bir kilo ile doguma gittim ve sezeryanla kucagıma aldım göbegim türkiye'nin fiziki haritası gibi artık takmamayı ögrendim desem de tabi aynalarla pek barışık olamıyorum maalesef..Göbekten yukarısı ile hemhal olunca koy g... gitsin sen annesin artık olacak o kadar diyerek zügürt tesellisi veriyorum kendime..
4 ay boyunca lohusa depresyonundan çıkamadım dezavantajım ailem uzakta idi..Tek basına büyüttüm ben kızımı tabi bu benim için hiç kolay olmadı ama başardım hamdolsun..
Artık sürekli bana annem babam hariç ailemin bütün efradı 2.çocuk için ikna yöntemine girişti..Telefonlaşıp halini hatrını sordugum ve çok deger verdigim halalarım teyzelerim bana sürekli kızımın bir kardeş ihtiyacının oldugu telkinleri ile beni sürekli gazlıyor..
Sonrası ?
Muamma ! Yok işte ben gerçekten neyi isteyip neyi istemedigimi bilmiyorum artık..
Tamam kardeşsiz kalmasın kızım ama ya benim korkularım ?
Nasıl yapmalıyım hanımlar..
Nasıl gider benden bu korkular ?
Düşününce neden olmasın olabilir dedigim şey için ertesi gün asla olmaz dememeyi nasıl başabilirim.
Deneyimlerinize,düşüncelerine ihtiyacım var..
Ben artık iyice psikopata bagladım..
Dün eşim istiyorum kız okula başlıyor bu sene artık bu fikre alış kontes ölüp gittigimizde onun akrabaları dışında kimsesi olmayacak akraba ile kardeş farklıdır dedi ve ben sessiz kaldım sonra odaya bir hışımla girerek olmaz dedim doguracak olan benim istemiyorum diye atarlandım adam öyle kumanda elinde suratıma saf saf baktı ve delirdin mi dedi ?
Yatak odasına girdim agladım,agladım,agladım...Buna mı agladın be kızım ? diyeceksiniz belki..Hayır tabiki sadece buna değil içimde biriktirdigim tortularımı gözümden yaş yolu ile boşaltma gayreti belkide neyse bunu geçelim..
Asıl mesele
Niye böyleyim ? Niye bu kadar tepkiliyim ?
4 kardeş olup kedi köpek gibi birbirimizi ufaklık zamanlarımızda yedigimiz için mi ?
Hamilelik sırasında yaşanması muhtemel olan bebek anomalileri mi ?
Maddi olarak yetememe korkusu mu ?
Diyorum daha bir evim bile yok..Burası İstanbul 2.bir çocuk ciddi anlamda masraf demek benim için..Lütfen anneligi maddiyatla ölçüyor bu ne biçim kadın demeyin aklıma takılıyor işte elimde değil..
Ben mali muşavir olarak sınavlara hazırlanmak istiyorum daha..Bir sürü planım var kendime göre..
Ehliyet kursuna gidecegim,kanun ya da gitar ögrenmek için kurslara gidecegim
İşten çıkıyorum bu sene kızımın okul meselesi yüzünden bir sürü kitap alıp okumak gezmek tozmak kızımla faaliyetler eşliginde eglenmek istiyorum..
İlk gebeligimde çok kilo aldım ben 49 ile hamile kalıp 80'e yakın bir kilo ile doguma gittim ve sezeryanla kucagıma aldım göbegim türkiye'nin fiziki haritası gibi artık takmamayı ögrendim desem de tabi aynalarla pek barışık olamıyorum maalesef..Göbekten yukarısı ile hemhal olunca koy g... gitsin sen annesin artık olacak o kadar diyerek zügürt tesellisi veriyorum kendime..
4 ay boyunca lohusa depresyonundan çıkamadım dezavantajım ailem uzakta idi..Tek basına büyüttüm ben kızımı tabi bu benim için hiç kolay olmadı ama başardım hamdolsun..
Artık sürekli bana annem babam hariç ailemin bütün efradı 2.çocuk için ikna yöntemine girişti..Telefonlaşıp halini hatrını sordugum ve çok deger verdigim halalarım teyzelerim bana sürekli kızımın bir kardeş ihtiyacının oldugu telkinleri ile beni sürekli gazlıyor..
Sonrası ?
Muamma ! Yok işte ben gerçekten neyi isteyip neyi istemedigimi bilmiyorum artık..
Tamam kardeşsiz kalmasın kızım ama ya benim korkularım ?
Nasıl yapmalıyım hanımlar..
Nasıl gider benden bu korkular ?
Düşününce neden olmasın olabilir dedigim şey için ertesi gün asla olmaz dememeyi nasıl başabilirim.
Deneyimlerinize,düşüncelerine ihtiyacım var..