Ben biraz zor bi dönemden geçtiğim için belki negatif düşünüyor olabilirim. Demoralize etmek istemem seni ama ben de fikrimi paylaşmak isterim Kabul edersen.
Biliyorsun ki ben oğlan 8 aylıkken sürpriz bi şekilde hamile kaldım, gebeliği sonlandırdık filan… çok zorlu ve sancılı bir süreçti. daha yarası kapanmış değil ama devam ediyorum bir şekilde… her neyse, Oğlum 3 hafta önce ateşli havale geçirdi kollarımda. O nöbet anına tanık olmak benim açımdan dehşet verici bi şeydi. bi yerde okudum, “ateşli havale çocukta kalıcı iz bırakmaz ama ebeveynde kalıcı travma bırakır” diye, hakkaten çok doğru. Sonrasında hastane sürecimiz oldu filan, çok şükür sağ Salim atlattık. sonrasında Ne düşündüm biliyor musun? Ya kızım sağlıklı bir bebek olup da hayatta olsaydı? Daha 2 aylık olacaktı, oğlum 20 aylık ama kızımı kime bırakacaktım bu durumda? annem bana 30 km uzakta, 1 telefonla jet hızıyla geldi yanıma. yine de oğlanın ateşlendiği gece evde kim kalacaktı? Gecenin köründe Kızın yanında kim duracaktı? Eşimle ben çocukları nasıl bölüşecektik? Her ikisi de anneye muhtaçken hangisinin yanında kalacaktım?
ben kızımın kaybından sonra inanılmaz derecede 2. Çocuğu istiyorum. şu an korunuyoruz çünkü yaşananlardan sonra psikolojik olarak hazır değiliz. Sırf şu hastalık dönemlerinde yanında kim duracak diye endişelenmek bile bana “hani büyük olan bi 4-5 yaşında olsun ki kendini bilsin” düşüncesini empoze ediyor. her dönemde çocuğun anneye ihtiyacı var, illa ki olacak ancak sanki 2 çocuk arasında 4-5 yaş olması daha mantıklı geliyor bana.
Senin de amh değerini, gebelik serüvenini biliyorum. Hamile kalma sürecimiz birbirine yakındı. Yine de senin yerinde olsam tekrar bi kan testi verip değerlerimin sonucuna göre hareket ederdim herhalde.
annene şifalar diliyorum

senin de her şey gönlünce olsun