SOn cümle ayrı ama ilk cümlelere katılmıyorum.
Öğretmenliğin bir sınırı, gidebileceğiniz en üst mertebe diye bir şey yok.
İlk atandığım yıllarda tuvalet temizledim, sınıf temizledim, kar küredim, odun kırdım. Yapmasam yapmazdım, pis tuvalete girselerdi, görevim değil. Veliler gelsin odunları kırsın banane diyebilirdim, demedim; çoğu insan da demiyor. Şimdi merkezdeyim, zorluklar yok o kadar ama sırtı terleyen çocuğun sırtına kağıt havlu koymak gibi, bozulan saçlarını örmek gibi, sokamadığı atleti düzeltmek, pantolonunu düğmelemek gibi elime yapışmayacak şeyleri yapıyorum. 1. sınıfta yağmurlu havalarda velilerim bir çift yedek çorap koyardı, ıslanırsa değiştirirdim. Diğer öğretmen ayakkabı bağı açılan çocuğa "bir daha bağcıklı giyme, bağlayamam" diyip gönderiyorken ve aynı parayı alıyorken hayrına mı yapıyorsunuz denmemeli. Daha sorunlu çocuklara ve ailelere hiç girmiyorum bile. Evet bazı şeyleri hayrına, içimizden geldiği için yapıyoruz ve karşılık beklemiyoruz.
Sadece dersini anlatıp çıkanlar için geçerli bu cümle bence.
Simdi ben kalkacagim ozel alandan, vucut butunlugunden falan bahsedecegim de magara devrine dondugumuz icin oooyle bakip kalacak cogu kisi o yuzden kendimi yormadan yazayim, hic kimse kimsenin cocuguna vuramaz, bikmissa istifa edip sahil kasabasina yerlessin.. mata hemen bimer cimer eline ne geldiyse yaz sikayet et..
