uzun bir hikaye sıkkılmadan okursunuz umarım hep yazmayı erteledim sonunda...........
1998 de başladı bizim hikayemiz üniversiteyi kazanmış mutlu mesut okuluma gitmiştimm hazırlıktaydım herşey yolundayken annem hastalandı ve kabus dolu günlerim basladı. okumamakla okumak arasında kaldım ama annem okumalısın kızım ben ii olacam demişti bende okula devam ettim ama her zaman eve dönüyordum bazen geç saatte şehirler arası otobüslere biniyordum çekiniyordum sonuçta yanlız bir kız ve otobüs yolculuğu ne bilim o zaman sıkılıyordum şimdi olsa gider gelirim ne var işte çocukluk eşimde arkadaşımdı o zamanlar beni yanlız bırakmamak adına benle gelirdi istanbula bu davranışı beni herzaman mutlu etmiş farklı hissetmeme neden oldu ve artık iki sevgili olduk bu arada canım annemide kaybetmiştim.anne olmanın anlamını şimdi anlasamda annesiz bir çocuğun mutsuzluğunu bir yarısının hep eksik olcağını o yaşımda öğrendim. Hayatta kimse sizi karşılıksız sevmez anneniz hariç ve o sevginin olmadığı zaman hep bir yanınız hüzün pınarında eksilmez.
eşimle 5 yıl birlikte okuduktan sonra ben kendi memleketime o kendi memleketine döndü ve ilişkimiz telle arada bir görüşmeyle 2009 yılına kadar devam etti. Bu zamana kadar herşey gayet mnatık sınırlarında birbirimiz çok ii anlayan iki mutlu mesut insandık.16 ağus.2009 evlendik onun memleketien gitmeye kara verdim dedimki kendimce mutluluk onun olduğu yerde dir yanılmışım.ailesinden ayırmamak için kariyerimi ailemi hiçe sayıp gittim. benim için evlilik buydu yuvayı dişi kuş yapardı anası anam babası babam olacaktı nitekim onlarda beni kızlarından ayırmayacaklarını söylüyorlardı.
ilk aylarda sabır ve hoşgörü eşimin de benden yana olmasından dolayı annesinin ve kız kardaşenin abuk subuk davranışlarına katlanıyordum benim amacım eşimle mutluluk aslında evlendik çünkü artık çocuk sahibi olmak istiyorduk.
rabbim bizi hiç uğraştırmadan oğlumu ver di onun varlığı beni mutlu ve cesaretli kılıyordu ama kv ve görümcen iice zıvanadan çıkıyordu.
artık herşey ii gitmiyordu eşimnde onlara uymaya başladı benimle gezmiyor konuşmuyor gelip oyun oynuyor du yapayanlız kaldım hiç tanımadığım bilmediğim bir memlekettekarnımda oğluşumla her akşam yürüyüşlere çıkıyorum tek başıma burda sıcaktan gündüz çıkılmıyordu kocam bir kez bile gelmedi neymiş oğlu kılbık değilmiş. 6 ay hamileyim evdeki çöpleri ben atıyorum oğlu çöp atamaz kılıbık değil... bunlardan bir sürü...
sadece pazar günü tatili olan eşim hersabah kahvaltıya annesine götürüyordu neymiş sosyalleşmek adına sonra evdeyiz çünkü onlar gezmeyi sevmezlermiş.
her ay oğlum için başka şehre gidiyoruz bu benim için bir değişiklik oluyordu hiç yanlız gidemedik ya kızkardeşi yada annesi gldi bu arada kız kardeşi bekar ve arabası var sürekli geziyor birkez sende gel demez
kontrolerimde hep onlar vardı yane birgün oğlumun ultrasonda renkli görüntüsünü istedim . kv nin tepkisi bu neden bana benzemiyor deyip kızmak.Ben pazar günleri onları görmek bile istemezken ve onları gördüğümde her seferinde evde hüzün yaşadığımızı bile bile eşim yine kahvaltıya oraya götürüyordu bunlardan kaçmak için erken kalkıp kahvaltıyıda hazıladım o hafta kurtulmuştum ama ondan sonra kv erken saatte kapıya geldi ve kahvaltıyı bizde yapın dedi hazır olunca çağırcam dedi. saat 8.30 dan 12 ye kadar hamile kadın bekledim artık eşim acıktığı için sabahın köründe kahvaltıya gelin deyipde bu saate kadar bekletilirmi diye kendi kızdı. meğersem kadının bana kusması gerekenler varmış neymiş efendim torununu çok seviyormuş ona eşyalar alıcakmış kendi evinde bir odayakoyacakmış eğer annesinin evine gitmek istemezse göndermeyecekmiş annesi kızarsa onuda dövecekmiş annesi yani beni dövecekmiş. bunları eşimde duyuyor ve normal bişi konuşuyormuş gibi dinliyor kimi dövüyosun bile demiyor. bu insan benim kocam olamazdıneyse biz bu gibi sebeplerden eşimle tartıştık 35 haftalık hamileyken çıktım evden otobüsle ist geldim tam 14 saatlık yolu deli cesareti sadece olanları aileme anlatırsam kavga olur eşimi döverler diye korktum ve kendim istemedim durmak diyerek aileme sığındım . kocamdan boşanmak istiyorum ama ya oğlum sırf iki kadın içinmi beni babasız büyüttünneden dayanmadın der diye ve babasizlığın zor olacağınıda düşünerek eşimin yalvarma sizlamalarıyla kv den uzak bir yere taşınma şartıyla geri dönmey karar verdim.Bu sırada 37 haftalığım onca yolu geri tep oğlumun bir yatağı bile yok çünkü onları kv ben doğururken beğenip alırmış.ben beğenmicem ben kimim ki annesimiyşm sadece taşıyıcı gibi davranıyorlardı bilmiyorlardı benim için anneliğin önemini kendisi doğurup başkalarına baktırdığı için nerden bilcek çocuk sevmiyorkar bu arada komşu çocukları ses yapıyor diye komşulalada kusler.neyse ben evimi yerleştirken 38 haftalık olduk kontrole gidiyorum bu arda oğlum yolculuklardan çok sarsıldığı için hareketsiz ve artık kilo almıyordu oğlum için güçlü duruyor moralimi bozmuyordum ama kocam hiç değişmemişti o kadar yol okadar konuşma boşunaydı.38+1 olduk kontrole gittim doktor nst ye baktı ve bebek çok hareketsiz biryerine bişey olmadan almalıyız dedi oysa ben bebemi normal doğuracaktım.kendi derdimden oğluma hiçbişey almamıştım sadece yatağı ve teyzelerinin hazırladıklarıbide benim ii günlerde özenerek aldığım bir ik tane zıbın hiç bişi yoktubenim oğluma özenerek aldığım ah be anacığım dedim bak gördünmü kızını okuttun ama oğluna bile bişi almaktan aciz ettiler psilojik savaşl içinde öz güvenini kaybetti kızın dedim ve bu üzüntü sinir içinde hastaneye yattırdılar dr bana anestezi türümü soruyor.
mutlaka uyanık olmalıyım oğlumu ilk ben görmeli ve o anı resmetmeliyimoğluma yıllar sonra o hislerimi anlatmalıyım çünkü o benim dünyam anlamımdı.hastanede kimseyi tanımıyordum aa herkes tek yakınım dı.eseye bebemi kimseye veme ben çıkana kadar diyorumkorkuyorum çünkü alıp kaçırmalarından tek dsıkıntım bu şimdi iğneden korkan ben hiçbirşeyi umursamıyor elden medet umuyordum oğlumu kimseye vermeyin diyerek girdim.spinal anestezi oldum hiç acı hissetmedim dr konuşuyordu. neler yapyığını anlatıyordu aqma ben tamamen sessizlik niçinde oğlumun sesini bekliyordum duymalıydı ilk sesi ve oğlum yetişdi anne der gibi geliyordu her ıngası canım oğlum bebeğim burdayım annem diyordum bana gösterdiler çatık kaşlı kara oğlumu kızma annem ben burdayım sana kimse bişi yapamaz seni sevgisiyle boğacak annen burda evladım korkma dedim bbemi götürsüler. hala klimseye vermeyin sakın diyorum.birden nefes alamaz oldum kusuyorum boğulacak gibi oluyorum.ölüyorum diye bağırdım.ne ok korktum oğlumu annesiz bırakmaktan . bu korkuyla o kadar güçlü çektim içime oksijeni ve iiyim aretık dedim artık oğluma gitmeliyim .
çıktığımda oğlum yoktu kv ve kp seviyorlarmış bebeğimi hemen bana getirindiye bağrındım .getirdiler oğlumu çok emeklerti varmış gibi bide seviyorlar bu arada bana bir geçmiş olsun diyen olmadı . işte buda benim hikayem umarım sıkmamışımdır.