çok sevindim düşünmemlazım...kasım annelerinde okuduğumda çok üzülmüştüm..dua etmiştim senin için.....herşeyin yolunda olduğuna sevindim...allah analı babalı büyütsün yavrunu...hepimizin yavrularını....
düsünmemlazim canim hikayende cok güzel oglunun saglik haberini duymakta cok güzel sükürler olsun rabbime evladinin tahlilleri temiz cikmis insallah bundan sonrada hicbir sorunla karsilasmassiniz oglunu benim yerimede öp
kızlar bende anlatayım dogumumu
9 kasım gecesi saat 1-2 gibi artık düzenli gelmeye başlamıştı sancılarım 10 dk bir gelmeye başladı eşim hastaneye gidelim diye tutturdu ama ben yok dedim hemen gitmeyelim dayanırım belime ve kasıklarıma vuruyodu evde dolaşıp derin derin nefesler alıyodum sancı geçince yatıyodum daha 10 dk olmadan tekrar sancı geliyodu ve kalkıp dolaşıyodum bu bütün gece böyle devam etti sabah namazımı zorla kıldım ve dua mı edip yatagıma yattım tekrar uyandıgımda saat 10 du ve sancılar devam ediyodu eşim de işe gitmedi ztn dr.a gidicektik normalde de kontrolüm vardı ya ögle namazını kılmak için tuvalete girdiğimde leke geldi sümük gibi ama koyu renkteydi biraz heyecanlandım zaten gece ki sancılardan dogumun başladıgını anlamıştım hemen ablamı aradım anlattım tamam dedi hemen geliyrm gidelim hastaneye neyse saat 12.30 gibi gittik hemen alttan muayene etti açılman yok ama dogum başlamış zaten günün dedi işlemleri başlatalım dedi ablam yanımdaydı tamam dogum dememle ablam aglamaya başladı tabi bende kadınlar niye aglıyosunuz faln dedi dr.un dogum demesine kadar çok rahattım ama sonra ayaklarım titremeye başladı sancım devam ediyodu o kadar garip bi duygu ki sevinçli telaşlı korkak mutlu acaip bişi oluyosun eşim gelmemişti bizimle evi fln topla dedim eğer dogum olursa ararım dedim çünkü nişan gelmesinden sonra 2 gün sonra flan da dogum olabiliyo diye ona haber verdik yukarı çıktık işlemlerim yapıldı üstümü çıkardım lavman yapıldı bu sırada sürekli sancı geliyo yatak verdiler bana serum taktılar 2 tane ebe vardı zatn ordada bi muayene ettiler altan açılman 1 cm oda % 50 dedi çok az yani nst ye bağlandım kalp atışları faln herşey iyi sancıyı çekmeye devam ediyodum o sıada bi kadın geldi 6 cm açılması varmış birdn suyu geldi tekrar baktılar 8 cm dediler hemen doguma aldılar 10 dk sonra bebek sesi geldi ve anne yanımdaki yataga yattı süper dedim bende böyle dogururum ne olucak sancıların şiddeti arttı tabi bu arada kadınla muhabbet ediyrm ben ve biyandan aglıyrm artık karnımda olmucak diye oglum diye tekrar muayene ettiler hala açılma yok saat 5 oldu ve agrılar inanılmaz arttı dayanamıyrm dedim tekrar kontrol ve yine açılma yok dedm sezeryana ne zmn karar veriyosun 12 saat sancı çekicem bakıcaklar açılma yok sonra sezeryan dicekler 12 saati duyunca kafayı yedim bi kadın daha vardı oda aynı benim gibi sancı çekiyodu o sabahın 8 inden beri çekiyodu ve 2 tanede normal yaptıgı halde dayanamıyodu sancılara sonra aklıma geldi eğer açılmam çok olmazsa alttan kesicekler ve bu sefer orda dikişim olucak ve acısı yanıma kar kalıcak ben sezeryan istiyorum dedim saat 5 olmuştu dr.um 6 da çıkıcaktı hemen karar verdim ailemle konuştum bütün herkes vardı tabi benden haber bekliyolar eşim zatn beni öyle serumla görünce fena oldu agrımı da anlattım tamam dedi bu kadar çektin olmuyosa yapacak bişi yok dedi hemen sezeryan olsun dedi dr.umla görüştük sen bilirsin daha az agrı çekersin dedi hiç bi ilerleme olmadı dedi kendi isteğimle sezeryan olunca daha pahalı oluyo tabi eşimde onaylamış ve serumu sonunda çıkardılar ve rahatladım piskolojik olarak sanırım sonra sonda takmak için çatala çıktım canımı yakmayın artık ne olurrr dedim aglayarak korkma acımıcak dedi sondayı taktı ve çıktım kapının oraya gittim sedye beni bekliyodu ve çok tatlı bi hemşireyle birlikte sedyeye çıktım ailemin yanından geçtim sedyeyle eşime baktım gözleri dolmuştu annem de öyle kayınvalidem dualar ediyodu ameliyathane buz gibiydi ama hemşireler çok tatlıydı baya muhabbet ettik anestesi uzmanı geldi oda çok tatlıydı hem heyecandan hem üşümekten titriyodu ve sonunda dr.um geldi onu görünce çok mutlu oldum sonrasını hatırlamıyorum gözlerimi açtıgımda yine ameliyat odasında ve tatlı hemşirem bana sesleniyodu hafif acıktı gözlerim götürüyolardı beni tam sedyenin karşısında eşim vardı elimden annem tutmuş aglıyodu karanlık bi yerdeydi asansördeymişiz anneme aglama dediğimi hatırlıyorum kayınvalidemde yanındaydı karnımda hafif yanma hissediyodum ablamlalarım görümcem herkes odaydı herkesi görüyorum konuşuyolar gülüyolar ama ben tepki veremiyrm eşim yanımda elimi tutuyo yüzümü siliyo aglıyomuşum ***** oktay nerde gördünüz mü güzel mi diyorum eşim de çok çikin sümüklü bişiydi aglıyodu habire diyo sensin çirkin dedim bende herkes gülüştü hemşireler bile :) sonra tam ayıldım tabi odayı arayıp eşimi çagırdılar bebgin kıyafetlerini istediler geldiğinde suratı asıktı ne oldu dedim yok bişi dedi bakımda oglumuz dedi dışarı çıktı şuan zor yazıyorum o anları tekrar yaşıyrm çünkü sonra ablam geldi onunda suratı asıktı eşime baktım solunumunda problem varmış kuveze aldılar dedi ablam o sırada bebeğimi anlatıyo bana ellerini saçlarını ama dinleyemiyrm önemli bişi diil sadece hızlı nefes alıyomuş gözlem altında dedi görmek istiyorm dedim saat 10 da görebiliriz dedi saat 18.30 da ameliyattan çıkmıştım 22.00 a kadar yürüyemezdim oyüzden o saati geçirmiştik 11 de yürütmeye başladılar beni bebegime gitmek için canım yansa da yürüdüm bol bol şimdi görmeyin biraz daha iyi olun öyle dedi sabah görün dedi hemşireler sabırla bekledim hayatımda geçirdigim en zor gecedir heralde eşimle birlikte bütün gece kafamda bir sürü şey kurdum en sonunda özel hastane para alabilmek için böyle yapıyolar dedik kendimizi öyle avuttuk saat 11 oldu sonunda ve ben koşa koşa gittim ve oanı hiç unutamam bebeğim bi camın içinde 9 ay boyunca karnımda olan bebeğim çıkmıştı ve bi camın içindeydi ağlamamlıydım bebeğime yansırdı bu şuanda orda aglamamın acısı çıkarıyrm hıçkıra hıçkıra aglıyorum elleri ayakları yüzü gözleri heryeri hareket ediyodu herşeyi tamdı ama çok hızlı nefes alıp veriyodu bu açık ve netti saatlerce izleyebilirdim onu orda ama sonra tansiyonum düştü sanırım başım dönmeye başladı hemşire dışarı çıkardı beni ablam bekliyodu beni ona sarılıp agladım agladım tabi oda ve annem de eşim beni görmemeliydi o da kötüydü destek olmalıydık birbirimize hemen toparladım kendimi 2 gece hastanede kaldık dostlarımız hiç yalnız bırakmadı bizi sağolsunlar gece gündüz hep birileri vardı yanımızda eşim ve annem kaldı refakatçi olarak hastane o yönden iyiydi misafirlerimiz hiç geri dönmedi ve bana acaip moral oldu günde bi kez bebegimizi görebiliyoduk bizim bebegimizin yanında da erken dogmuş bi bebek vardı Allah onu bize halimize şükredelim üzülmeyelim diye gösterdi sanırım onu görünce hem ona dua ettim hem de şükrettim bebeğimin durumuna sağlıklıydı 3870 gr 52 cm dogmuştu elleri kolları hareketliydi agzı dudakları minickti ikinci kez görmem de yine tansiyonum düştü bu sefer gözlerim karardı taburcu olabilirsiniz dediler bebegimi almadan gitmem dedim dr.uyla görüştüm her 100 bebekten 10 ununda oluyomuş bebek dış dünyaya alışamıyomuş ve dogarken cigerlerine su topluyomuş onlar anne karnındaymış gibi yaşatıyolarmış orda şekerli suyla besleniyomuş serumla veriyolarmış bi sürü şey anlattı dr.ve beni ikna etti biz ona senden daha iyi bakıcaz merak etme dedi söz veriyorum dedi oglumu dr.a emanet edip eve gelmek zorunda kaldım hayatımda yaşayabilecegim en zor andır heralde bebegimsiz eve girmek evden çıkarken ogluma geri dönücem diye çıktım ama olmadı odama çok uzun süre giremedim beşiğine bakamadım dr.unu aradım bilgi aldım sürekli bişiler sormak için dr.u aradım rahatlamak için durumu iyiye gidiyomuş bu arada ben süt sağıp bırakmıştım onu içirmişler midesi tam kabul etmemiş tekrar denicez dediler çok şükür sütüm geliyodu en azından ona sevinmiştim ..
tam 15 gün küvezde kaldı bebeğim solunum sıkıntısından sonra enfeksiyon kapmıştı hastanelerde oluyomuş neyse antibiyotiğe cevap verdi ve iyileşti bebeğim ayın 25 inde gidip emzirdim ve aldım bebeğimi yaşadıpım en büyük mutluluktu ...
herkese selam!
malumunuz annem gelmisti, baya bi yogun gecti. yazamadim. simdi hikayemi yazayim oglum uyurken...
26 nisan 2008 de evlendik. yurt disina geldigim icin ilk zamanlar cocuk istemedim. dil ogrenmeli, yasayacagim yere uyum saglamaliydim once.. sonra allaha cok sukur cok beklemeden bir bebegim olacgini ogrendim. dustu bebegim. erken dusuktu kalp atisini bile duymamaistim. 3 aylik bir aradan sonra tekrar hamile kaldim. o da dustu...
ne kadar zor geldi, canimdan can koptu sanki. 2. defa bu aciyi yasadim. ama nerden bilecektim daha buyuk uzuntulerin beni bekleyecegini..
neyse iste...
tekrar hamile kaldigimda doktorum temkinli davrandi. progesteron kullandim uc ay boyunca ve sukurler olsun bu seferki dusmedi. oglum olacagini 12. haftada ogrendim. hersey sahane ilerliyordu. ogluma 5. aydan itibaren ufak tefek alisverislere basladim, karnim da belli olmaya baslamisti...
turkiyeye gidemedim ama olsun.. oglumla giderdik yilbasinda. ben canim kocam ve oglumuz...
oglum karnimda buyuyordu ben kilo aliyordum ama mutluydum. elbette ki mutluydum... biricik oglum hayatimiza nese getirecekti, canimin ici, hayatimin gunesi..
7. ay bitip 8. aya girdigimizde keyfimizi kaciran o hberi aldik. bir suru doktorlar, uzmanlar, ultrasonlar, mr lar vs... mr sonucunu alinca gebeligi durdurmalisiniz denildi. dunya basima yikildi... yaptigim dusukler icin ne kadar uzulmustum.. bu haberi aldiktan sonra o uzuntulerimin devede kulak oldugunu anladim.. bu gune kadar ne cok seyi kendime dert etmistim, bosu bosuna ne kadar uzulmustum, esimi de uzmustum...
sonra annemin bizim ufakliklara hamile kaldigi vakitler aklima geliyordu.. ne kadar uzmustum annemi. ben de bosuna aglamis zirlamistim. hayirli olsun, saglikla gelsinler diye temenni edecegime anneme babama surat yapmistim, konusmamistim gunlerce. ne salakmisim...
dogumuma kadar gecirdigim o iki ay hayatimin en zor iki ayiydi. kendimi en aciz, en muhtac hissettigim anlardi. rabbime yalvardim hep... ona muhtactim cunku...
her doktora gittigimde aglayarak donuyordum... yasamayan hickimse anlayamaz bunu..
oglum belki dogumda ölecekti, belki yataga mahkum olacakti, belki aklilli olamayacakti.. belki goremeyecekti hic, belki duyamayacakti....
ozenerek neler neler almistim ogluma.. ana kucaginin oyuncaklarini cok sevecekti,, onu hayal ediyordum surekli..... aldigim gisilerin icinde oglumu dusunuyordum.... belki oglum bana hic anne diyemeyecek, belki yuruyemiecek, oynayamayacakti...
esim "kendini perisan etme, hazirlikli ol. seni de kaybetmeyeyim" diyordu. cok zordu... ama hic de umudumuzu kaybetmedik. allah icin hicbirsey zor degildi. doktorlar da gaybi bilmiyorlardi... biliyorduk ki bu hayatta her kotu sey baskalirinin basina gelmiyor, biz de sinaniyorduk. dunya hayati imtihan icin vardi...
doktorum dogum tarihini 25-27 kasim olarak belirlemisti. 22 kasim sabahi namaz icin kalktigimizda kan gordum camasirimda. zaten gunlerdir sancim vardi. ama kaan amcanin tarifine uyan dogum sancisi degillerdi ben de hastaneye gitmemistim.. neyse esyalarimizi alip hastanenin yolunu tuttuk.
8.30 da hastanedeydik. ebe beni dogumhaneye aldi. bakti ve 5 cm acilma vardi. ben nee! dedim. sok oldum. ne kolay acilmisti oyle! peridural isteyip istemedigimi sordu. 5 cm boyle kolay aciliyorsa istemiyorum dedim.
artik sancimin siddetlenecegini ve uzun surecegini soyledi. 2 saatte 10 cmi bulacak diye bir garanti yok dedi. yok dedim. istemiyorum duruma gore istersem soylerirm dedim.
tabi 6 cm olunca ben dayanamadim. ama istemiyordum hala.. esim de kolaylik varken bosuna aci cekme dedi. onun da israriyla hade bismillah yapalim bakalim dedim.
igne oldum ama agrim kesilmedi. epidural uzmani da bana kizdi igne yaptim bagirma diye.
canim acimasa bagirmazdim heralde
git gide agrilarim artti. ikinma hissi falan hic kaybolmamisti. sanki tuvalete gitmem erekiyor gibi hissediyordum. kaciririm diye ikinmaya cekiniyordum ama tutamiyordum kendimi...
artik cok yakindi oglum doguyoordu....
basucumda bir ebe iyi olucak, geliyo falan benimle konusuyordu, teselli ediyordu.. diger yanimda esimin elini tutuyordum siki siki..
onumdede ebe benim dogurtturuyordu. zenci bir kadindi cok iyiydi gercekten de..
bir makasla kesti seyimi. offf o nasi bi aciydi oyle yaa.. ben refleks olarak yanimdaki ebeyi tokatlamaya basladim. napiyosunuz diye iyice bi bagirdim..
artik dayanmisti oglum ama korkuyordum. cok aciyordu zaten. ikinamadim. hissediyordum basini ama ikinmaya korkuyordum. agliyordum... yapamiyorum diye agliyordum.... evet, yapabilirsin, geldi zaten diyordu ebeler, cok iyi gidiyorsun diyorlardi...
sonra son defa ikindim... maddi ve manevi rahatladim. ohhhhhhhhhh cektim derinden; gozlerimi kapadim..
oglumun sesiyle actim gozumu.. saat 12.55 ti.
agliyordum.. kordonu kesmeden gogsume yatirdilar oglumu. minicik gozleriyle bana bakiyordu... agliyordum, sukrediyordum, opuyordum oglumu...
ciyak ciyak agliyordu pasam..
pediatri uzmani geldi hemen. oglumu goturmuslerdi, kontolunu yapmis geldi yanima.. aglarken gorunce aglama baksana nasi bagiriyor, cigerlerinde bi sorun yok. kuveze girecegini sanmiyorum diyordu.. sevindik... hamdettik...
sonra oglumu getirdiler kucagima verdiler, dikislerim bitene kadar benimleydi, emzirdim. tabi sut yoktu ama cluk cluk emiyordu :)
goturduler oglumu ve beni odama cikardilar..
artik virusun aktifligine bakilacak, biyin ekografisi, eeg, goz, kulak kontrolu yapilacakti...
virus aktif degildi. bu iyi haberdi. elhamdulillah...
gozleri goruyordu. tek kulagindan sinyal alamadilar ama tekrarlayacagini soyledi. yeni dogmus bebeklerde bazen sinyal alinamiyormus, birkac gun sonra yenileyince sinyal aliyorlarmis...
beyinden eeg si temiz cikti. bir sorun yokmus. ekografisi de amileligimdeki gibi oldugu cikti. yani hasar buyumemis. ayniydi. rabbime hamdlsun, bunlar iyi haberlerdi..
artik oglumun enfeksiyon sebebiyle dusen kan degerlerinin yukselmesini bekliyorduk.
3 hafta 2 gun kadar bir sure hastanede kaldi oglum. sonra elhamdulillah evimize geldi. kendi yataginda uyuyor artik.
1 bucuk aylik oldu. normal bebeklerden bir farki yok. basini cok rahat kaldirip cevirebiliyor.. agulara basladi, gulumsuyor annesine. dinliyor, izliyor.. tabi keyfi yerinde olunca
stresten sutum kesildigi icin biberon vermek zorunda kaldim. haliyle cok fazla gazi oluyor ve sanci yapiyor... ama simdilik gayet iyiyiz elhamdulillah...
iste boyle... dua etmeye devam ediyoruz. pediatrimiz bekledigimiz gibi cikmadi dedi. insallah sapasaglam olucak oglum diye umid ediyoruz. sukurler olsun..
rabbim yuzumuzu guldurdu...
ne olursa olsun onun sevgisini nasib etti rabbim. her isteyene allah nasib etsin. bu sevgiyi tattirsin insallah..
canımmm nasıl sevindim anlatamam ağlattın beni şu saatte çok üzülüyordum inan durumunu duyduğumdan beri içim içimi yiyordu insan ne umutlarla yola çıkıyor ne hayaller kuruyor Allah bu yolda kimseyi yarı yolda bırakmasın inşallah bebeğinin iyi olmasına çok sevindim sağlıkla sıhhatle büyütürsün inşallah
çok zorlu etkileyici bir doğum hikayem yok benim ama yinede sizlerle paylaşmak istedim
Ceren hayatıma öyle bir anda girdi ki ne yapacağımı şaşırmıştım 2007 yılında severek evlendik eşimle belki çok acele etmiştikki sürekli sorunlar yaşıyorduk eşim bunların üstüne birde ben çocuk falan istemiyorum sevmem çocukları dedi o anda zaten ben bitmiştim çünkü evlilğe sıcak bakmamın en büyük nedeni çocuk sahibi olabilmekti hayattan kendimi iyice soyutladığım eve kapanıp akşamlara kadar içtiğim sabaha kadarda sızıp kaldığım günlerden biriydi onun için geç öğrendim zaten ben sarhoşluk zannederken meleğim gelmişti.....bir sabah çok fena mide bulantısı ve halsizlikte uyandım aynadaki yüzüm korkunçtu aptal dedim kendi kendime hiç birşeyi beceremiyorsun içmeyi bile beceremedin şu haline bak kontrol eşimdeydi çok dikkat ettği için aklımdan bile geçmedi hamile olduğum her defasında hiç umudum yokken test alır yapardım hep negatif çıkardı yaşadığım hayal kırıklığının tarifi yok
o gün kardeşim geldi bana eşimde yakın duruyor gönlümü almaya çalışıyordu neyin var doktora gidelim falan gitmiyorum ben biliyorum bana ne olduğunu dedim eşim bence hamilesin dedi dalgamı geçiyorsun diye tersledim hayır ben bekliyorum gerçekten dedi....test almak istediler asla dedim o hayal kırıklığını tekrar yaşamak istemiyorum aradan günler geçti rahatsızlığım devam ediyor bir akşam annemle kardeşim elinde gebelik testi geldiler regli tarihimde kafam karışıktı şubat ayı kısa sürdü ondan gecikmiştir falan diyordum ne alakaysa istemeye istemeye testi yaptım aman Allahım bu sefer ikinci çizgi vardı nasıl bir çığlık attığım meğer hayatımda daha önce hiç gerçek mutluluk yaşamamışım eşim geldi ben hamileyim ayrılmayı yine düşünüyorum ama bu çocuğu kendim için doğurucam sen zaten istemiyordun sorun yok o zaman çocuk benim olur dedimlafa bak eşim hemen sarıldı sıkı sıkı seviyorum seniler falanlar filanlar hemen beni doktora götürdü hey Allahım hemileliğin teydi için acil servise gidiyoruz :) kan testim yapıldı evet hamileydim yaşasın o gece eve dönerken ceren geliyor dedim.....ismi çoktan hazırdı kız olursa ceren erkek olursa efeydi ama ben emindim kızım olacaktı herkes tepki verdi nerden biliyorsun kız olduğunu diye hissettim işte kızdı
ceren hayatımıza girdikten sonra eşimde bende evliliğimizde yeniden doğdu sanki geçmiş hiç yaşanmamıştı kimse birbirine kırılmamıştı biz o gece evlenmiştik mutluyduk.......
sonra geri sayım başladı hamilelik bedensel anlamda benim için çok rahat geçti ama ruhen tükenmiştim hep bebeğimi kaybetmekten korkuyordum çünkü annemin hamileliğinin son ayında yaşadığı acı bir tecrübe vardı sanki genetikmiş gibi korkudan ölüyordum tam 3 ay sokağa çıkmadım markete bile gitmedim bana çocuk yolda düşmez korkma diyorlardı dillendiremiyordum ama korkuyordum işte bu korkuyla her günüm kabustu doktor ayda bir gel diyordu ben bazen haftada bazen 2 haftada bir gidiyordum iyi haberler alınca o gün mutlu oluyor ertesi gün yine karamsarlığa bürünüyordum ya onu kaybedersem diye oysa ki risk her zaman her durumda vardır şimdi keşke o kadar bunaltmasaydım kendimi diyorum sonra forumla tanıştım bana o kadar yardımcı oldunuz ki kızlar bir yerlerde aynı duyguları yaşayan birilerinin olduğunu bilmek harikaydı hepinize çok teşekkür ederim.......bir gün formda gezinirken karnında bebeğini kaybedenlerin yazdıklarını okudum 40.haftada 38. haftada....canım çok yanıyordu bir türlü o korkudan kurtulamıyordum hazırlıklara başladık meleğim 5 aylık koca kız olmuştu :) odası eşyaları derken herşey 10 gün içinde benim eee kaldı 4 ay uğraşacak hiç bişey yok otur evde kafayı ye zırt pırt doktora git
30 haftalık hamileydim bir gün doktoruma gittim konferansı varmış o gün yerine bir başkası bakıyormuş annemle babam götürmüşütü korkularım öyle abartılıydı işte tek hiç bir yere gidemiyordum...kadın ultrasona baktı baktı bu bebek doğum kanalına girmiş doğum çok yakın hay Allah çokta küçük haftasıda geriden geliyor dedi dondum kaldım hiçbirşey diyemedim hemen nst ye gir dedi o gıcık aletle o gün tanıştım bana prostegan mı ne deniyor doğumu geciktirsin diye ondan verdi 1 hafta kullandım ama nasıl berbat bir ilaç çarpıntı yapıyor sürekli uyutuyor zaten sinirlerim bozuk o dönemde yaşadıklarımı hiç unutmuyorum yavrumun odasına girer bütün eşyalarına dokunur saatlerce bağıra bağıra ağlardım sonra kendi doktoruma gittim ne aptalım hemen ertesi gün gitsene bana herşeyin yolunda olduğunu bu haftalardada doğum kanalına girebileceğini söyledi çocuk zayıfmış dedim sende eşinde minyonsunuz iri ir bebek olmaz zaten dedi...içim biraz olsun rahatladı ama son 2 ay sürekli yattım tabi yine çocuk her hareket etmedi doktora gittim kesinlikle ben normal değildim Allah kimseye benim gibi bir hamilelik yaşatmasın içimden hep sezaryan geçiyordu henüz doktorumla doğum konusunu hiç konuşmamıştık 36 haftalıktı gittim ben sezeryan istiyorum kesinlikle sezeryan istiyorum gerekirse doktor ve hastane değiştiririm dedim kadın kesin anladı benim delirdiğimi tamam zaten ben çok ısrar etmiyorum hastalarıma dedi sezeryan gününü aldım 11_11_2010 rüya gibi o güne kadar nasıl dayanacaktım ama geçti zaman çabuk geçiyor o gece sabaha kadar uyumadım erkenden kalktım eşime hadi cereni almaya gidelim dedim ama aklım hep aynıydı ya son anda cerene birşey olursa...........çok şükür girdim sezeryana spinal oldu tansiyon problemim vardı zaten tansiyonum 4 e kadar düştü kendimden geçtiğim bir anda anestezi uzmanı bebek doğdu dedi yavrumu getirdiler hem ağlıyor hem ne kadar küçük diyordum herkes güldü sen büyüteceksin bizden bu kadar dediler çocuk gitti ben hala diyorum ki neden ağlamıyor ağlar o dedilerböyle işte yavrum kollarımda şimdi benim akıl sağlığım gerçekten iyi değilmiş kızlar bütün hamileliği kendime zehir ettim doğumdan sonrada doktorum geldi iyiki sezeryan olmuş çocuğun boynuna iki kez kordon dolanmış normal doğum kalp ritmini etkileyebirdi dedi ya yavruma bişey olsaydı nasıl dayardım ALLAHA BİNLERCE KEZ ŞÜKÜRLER OLSUN YAVRUMA KAVUŞTUM ALLAH BU YOLDA KİMSEYİ YARI YOLDA BIRAKMASIN
uzun bir hikaye sıkkılmadan okursunuz umarım hep yazmayı erteledim sonunda...........
1998 de başladı bizim hikayemiz üniversiteyi kazanmış mutlu mesut okuluma gitmiştimm hazırlıktaydım herşey yolundayken annem hastalandı ve kabus dolu günlerim basladı. okumamakla okumak arasında kaldım ama annem okumalısın kızım ben ii olacam demişti bende okula devam ettim ama her zaman eve dönüyordum bazen geç saatte şehirler arası otobüslere biniyordum çekiniyordum sonuçta yanlız bir kız ve otobüs yolculuğu ne bilim o zaman sıkılıyordum şimdi olsa gider gelirim ne var işte çocukluk eşimde arkadaşımdı o zamanlar beni yanlız bırakmamak adına benle gelirdi istanbula bu davranışı beni herzaman mutlu etmiş farklı hissetmeme neden oldu ve artık iki sevgili olduk bu arada canım annemide kaybetmiştim.anne olmanın anlamını şimdi anlasamda annesiz bir çocuğun mutsuzluğunu bir yarısının hep eksik olcağını o yaşımda öğrendim. Hayatta kimse sizi karşılıksız sevmez anneniz hariç ve o sevginin olmadığı zaman hep bir yanınız hüzün pınarında eksilmez.
eşimle 5 yıl birlikte okuduktan sonra ben kendi memleketime o kendi memleketine döndü ve ilişkimiz telle arada bir görüşmeyle 2009 yılına kadar devam etti. Bu zamana kadar herşey gayet mnatık sınırlarında birbirimiz çok ii anlayan iki mutlu mesut insandık.16 ağus.2009 evlendik onun memleketien gitmeye kara verdim dedimki kendimce mutluluk onun olduğu yerde dir yanılmışım.ailesinden ayırmamak için kariyerimi ailemi hiçe sayıp gittim. benim için evlilik buydu yuvayı dişi kuş yapardı anası anam babası babam olacaktı nitekim onlarda beni kızlarından ayırmayacaklarını söylüyorlardı.
ilk aylarda sabır ve hoşgörü eşimin de benden yana olmasından dolayı annesinin ve kız kardaşenin abuk subuk davranışlarına katlanıyordum benim amacım eşimle mutluluk aslında evlendik çünkü artık çocuk sahibi olmak istiyorduk.
rabbim bizi hiç uğraştırmadan oğlumu ver di onun varlığı beni mutlu ve cesaretli kılıyordu ama kv ve görümcen iice zıvanadan çıkıyordu.
artık herşey ii gitmiyordu eşimnde onlara uymaya başladı benimle gezmiyor konuşmuyor gelip oyun oynuyor du yapayanlız kaldım hiç tanımadığım bilmediğim bir memlekettekarnımda oğluşumla her akşam yürüyüşlere çıkıyorum tek başıma burda sıcaktan gündüz çıkılmıyordu kocam bir kez bile gelmedi neymiş oğlu kılbık değilmiş. 6 ay hamileyim evdeki çöpleri ben atıyorum oğlu çöp atamaz kılıbık değil... bunlardan bir sürü...
sadece pazar günü tatili olan eşim hersabah kahvaltıya annesine götürüyordu neymiş sosyalleşmek adına sonra evdeyiz çünkü onlar gezmeyi sevmezlermiş.
her ay oğlum için başka şehre gidiyoruz bu benim için bir değişiklik oluyordu hiç yanlız gidemedik ya kızkardeşi yada annesi gldi bu arada kız kardeşi bekar ve arabası var sürekli geziyor birkez sende gel demez
kontrolerimde hep onlar vardı yane birgün oğlumun ultrasonda renkli görüntüsünü istedim . kv nin tepkisi bu neden bana benzemiyor deyip kızmak.Ben pazar günleri onları görmek bile istemezken ve onları gördüğümde her seferinde evde hüzün yaşadığımızı bile bile eşim yine kahvaltıya oraya götürüyordu bunlardan kaçmak için erken kalkıp kahvaltıyıda hazıladım o hafta kurtulmuştum ama ondan sonra kv erken saatte kapıya geldi ve kahvaltıyı bizde yapın dedi hazır olunca çağırcam dedi. saat 8.30 dan 12 ye kadar hamile kadın bekledim artık eşim acıktığı için sabahın köründe kahvaltıya gelin deyipde bu saate kadar bekletilirmi diye kendi kızdı. meğersem kadının bana kusması gerekenler varmış neymiş efendim torununu çok seviyormuş ona eşyalar alıcakmış kendi evinde bir odayakoyacakmış eğer annesinin evine gitmek istemezse göndermeyecekmiş annesi kızarsa onuda dövecekmiş annesi yani beni dövecekmiş. bunları eşimde duyuyor ve normal bişi konuşuyormuş gibi dinliyor kimi dövüyosun bile demiyor. bu insan benim kocam olamazdıneyse biz bu gibi sebeplerden eşimle tartıştık 35 haftalık hamileyken çıktım evden otobüsle ist geldim tam 14 saatlık yolu deli cesareti sadece olanları aileme anlatırsam kavga olur eşimi döverler diye korktum ve kendim istemedim durmak diyerek aileme sığındım . kocamdan boşanmak istiyorum ama ya oğlum sırf iki kadın içinmi beni babasız büyüttünneden dayanmadın der diye ve babasizlığın zor olacağınıda düşünerek eşimin yalvarma sizlamalarıyla kv den uzak bir yere taşınma şartıyla geri dönmey karar verdim.Bu sırada 37 haftalığım onca yolu geri tep oğlumun bir yatağı bile yok çünkü onları kv ben doğururken beğenip alırmış.ben beğenmicem ben kimim ki annesimiyşm sadece taşıyıcı gibi davranıyorlardı bilmiyorlardı benim için anneliğin önemini kendisi doğurup başkalarına baktırdığı için nerden bilcek çocuk sevmiyorkar bu arada komşu çocukları ses yapıyor diye komşulalada kusler.neyse ben evimi yerleştirken 38 haftalık olduk kontrole gidiyorum bu arda oğlum yolculuklardan çok sarsıldığı için hareketsiz ve artık kilo almıyordu oğlum için güçlü duruyor moralimi bozmuyordum ama kocam hiç değişmemişti o kadar yol okadar konuşma boşunaydı.38+1 olduk kontrole gittim doktor nst ye baktı ve bebek çok hareketsiz biryerine bişey olmadan almalıyız dedi oysa ben bebemi normal doğuracaktım.kendi derdimden oğluma hiçbişey almamıştım sadece yatağı ve teyzelerinin hazırladıklarıbide benim ii günlerde özenerek aldığım bir ik tane zıbın hiç bişi yoktubenim oğluma özenerek aldığım ah be anacığım dedim bak gördünmü kızını okuttun ama oğluna bile bişi almaktan aciz ettiler psilojik savaşl içinde öz güvenini kaybetti kızın dedim ve bu üzüntü sinir içinde hastaneye yattırdılar dr bana anestezi türümü soruyor.
mutlaka uyanık olmalıyım oğlumu ilk ben görmeli ve o anı resmetmeliyimoğluma yıllar sonra o hislerimi anlatmalıyım çünkü o benim dünyam anlamımdı.hastanede kimseyi tanımıyordum aa herkes tek yakınım dı.eseye bebemi kimseye veme ben çıkana kadar diyorumkorkuyorum çünkü alıp kaçırmalarından tek dsıkıntım bu şimdi iğneden korkan ben hiçbirşeyi umursamıyor elden medet umuyordum oğlumu kimseye vermeyin diyerek girdim.spinal anestezi oldum hiç acı hissetmedim dr konuşuyordu. neler yapyığını anlatıyordu aqma ben tamamen sessizlik niçinde oğlumun sesini bekliyordum duymalıydı ilk sesi ve oğlum yetişdi anne der gibi geliyordu her ıngası canım oğlum bebeğim burdayım annem diyordum bana gösterdiler çatık kaşlı kara oğlumu kızma annem ben burdayım sana kimse bişi yapamaz seni sevgisiyle boğacak annen burda evladım korkma dedim bbemi götürsüler. hala klimseye vermeyin sakın diyorum.birden nefes alamaz oldum kusuyorum boğulacak gibi oluyorum.ölüyorum diye bağırdım.ne ok korktum oğlumu annesiz bırakmaktan . bu korkuyla o kadar güçlü çektim içime oksijeni ve iiyim aretık dedim artık oğluma gitmeliyim .
çıktığımda oğlum yoktu kv ve kp seviyorlarmış bebeğimi hemen bana getirindiye bağrındım .getirdiler oğlumu çok emeklerti varmış gibi bide seviyorlar bu arada bana bir geçmiş olsun diyen olmadı . işte buda benim hikayem umarım sıkmamışımdır.[/QUOTE
canım benim Allah yardımcın olsun en mutlu anlarında üçüncü şahıslar yüzünden acı çekmek nedir çok iyi biliyorum ve seni çok iyi anlıyorum inşallah bebeğin sana iyi gelmiştir Allah ıslah etsin onları üzülme adalaet yerini bulur kaynanan kendi kızı evlenince nelerle karşılacağını biliyor mu ? kızıda çekemiyordur seni Allahından bulsunlar
benimde benzer hikayem var suni sanciyla 25 kasim dogum yaptim. annem babam babaannem öldu diye memlekete gitmislerdi. dr. 27 kasim suni sanciyla dogum yapmamizi onerdi. annem o gun kadar ben donerim dedi. 24 kasim aniden bir kac damla suyum geldi esim hastaneye goturdu. acilmam 1 sm falandi dr. yarin erkenden gelin suni sanci yapariz dedi. ben o gece hic uyuyamadim. normal dogumdan cok korkuyordum. 25 kasim ablam esim ve kiz kardesim beni hastaneye goturduler. dr. beni iceri gotururken esim, kardeslerim arkamda kendimi hic tutamadim agladim. ablam arkamdan "hic korkma her sey guzel olucak" dedi. esimde cok heyecanli gulumsedi. beni sanci odasina aldilar suni sanci uyguladilar. ilk basta adet sancilar gibi hafif sancilarim vardi. 3 saat sonra gercek sancilarim basladi "lutfen ben yapamicam galiba ben sezeryan istiyorum" dedim ama nafile bebek artik yoldaydi. suyum geldi 1 saat sonra 2 kez ikinmayla bebegim dogdu veeeeeee dunyalar benim oldu. iyiki dogdun iyiki varsin kizimbende geç kalan hikayemi yazayım. 5 kasımda doğum iznine ayrıldıktan sonra annemle beraber evimde ydik. kontroller iyiydi ve dr.um normal doğum yapabileceğimi söyledi. tek sorun bayram tatilinde çocuk dr.u olmaması yüzünden bebeğimin bayram sonrası doğması için allaha yalvardım. eğer bayram tatilinde doğsaydı bilmediğim bir hastanede tanımadığım ve güvenmediğim bir doktora sanki koyun gibi teslim olacaktım. dr.um bayramda evde yat ve hiç iş yapma dedi. annemde bayram öncesi evine gitti. bayramın ilk günü gelecekti. ben sadece yemek yiyor ve uzanıyordum arada makinaya çamaşır atıp tekrar yatıyordum. annemi beklerken bayramda gelmeyeceğini söyledi. tabi moralim çok bozuldu, eşim 3 gün çalıştı. ben tek başına kaldım. annem pazar günü geldi. pazartesi dr. kontrolune gittik. 24 kasım günü gel suni sancı ile doğumu başlatalım dedi. tamam dedik eşimle. doktoruma güvenim sonsuzdu. sancım gece başlarsa nöbette olan başka dr. girecekti doğuma. annemse suni sancıyla doğum yapma diye söyleniyordu. ertesi gün nişanım geldi. çarşambaya kadar dayan bebeğim diye dua ettim. o akşam banyomu yaptım sabah 7 de hastanenin yolunu tuttuk. beni sancı odasına aldılar. annem ve eşimde yanımdaydı. lavman yapıldı ve suni sancım 8.30 gibi takılmıştı. sancı giderek artmaya başladı ama adet sancısı gibiydi. derin nefes alıyordum. saat 10 da doğumhaneye aldılar. açılmama bakıp tekrar odaya göndereceklerdi. 5 cm açılma olmuş doğumhanede kalacaksın dedi ebem. içimden eşimi, annemi görmeden giriyorum doğuma dedim. sonra epiduralim takıldı. eşim ve annemi çağırdılar. sancılar artmış ama ben hissetmiyordum. ebem suyumu patlattı ve 11.15 te doğum başlıyor dedi. sancı gelince ıkın dedi bende ıkındım ama bunu bile hissetmedim. saat 12 ye doğru bebeğin başı görününce dr.um geldi son ıkınmalarla hemşire karnıma bastırdı ve 12.15 te oğluşum doğdu. ben kalakaldım. oğlum doğdu ama ben nasıl bu kadar kolay oldu diye inanamadım. dikişlerim yapılırken oğluşumu temizleyip giydirdiler. ağlıyordu paşam ama ben şaşkınlık içindeydim. sonra koynuma koydular. nasıl bir duygu anlatamam. anne oldum diyordum içimden.ben anne oldum. saat 13 de odamıza aldılar, oğlumu emzirdim. ertesi gün taburcu olduk. tabi ben emziriyorum diye seviniyordum. perşembe akşamı ağlamaları kesilmeyince sütüm yetersiz diye mama verdik. hastaneden küçük bir paket vermişlerdi sabaha kadar yetmeyecekti. eşim cuma sabah 7 de nöbetçi eczane aramaya gitti. mama bulup gelene kadar oğluşumu koluma yatırdım ağlamasın diye. eşim koşa koşa geldi. hemen mamasını verip karnını doyurdum. sonra pompayla sütümü sağayım dedim bir damla bile gelmedi. birkaç gün sonra uğraşa uğraşa 20 ml geldi. hem mama hemde çıkan sütümü verdim oğluşuma. emzirmeye çalıştım ama süt gelmeyince deli gibi ağlıyordu. sütüm gelseydi sağıp verecektim ama olmadı. az olan sütüm iyice azaldı maalesef. mecbur mama verdik. o kadar üzüldüm ki günlerce ağladım. sağlıklı olduğu için şükrediyorum rabbime.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?