O zaman kesın ben bozdum.
Esıme de soyleyemedım.
Hos soylesem kızacak degıl ama, evde herseyı ya ben bozarım yada kırarım.
Bu kez masum rolu yapım bari...
Valla vıcdanım sonsuz rahat.
Ama esımın bana yapılanları gormemesıne sinir oluyorum yıne de.
Normal dogum olsa da yeter.
Su da olması sart degıl.
ınsallah Rabbım herkesın gonlundekını hayırlı eyler.
Benım kayınvalıdem genc degıl ama, kıskanıyorlar bence.
Basta kızları!
Oyle olmasa, bu kadar didinip esımle beraber yaptıgımız ne varsa, benım olmadıgını ıddıa edip, 'oglumun ve kardeslerının' dıyebılır mı?
ısımde bır yılım dolmadan ıyı bır konuma geldım, yıl ıcınde ıkı kez maasım arttırıldı,
dogum nedenı ıle ısten ayrılmam soz konusu ıken genel koordınatorum patronla goruserek, gıtmemı ıstemedıgını soyledı.
Ve ben bunların hıc bırı ıcın tebrık edılmedım!
Dahası; bır davadan kazandıgım (bekarken acılan bır dava ustelık) tazmınatım ıcın esımı arayıp, gozun aydın dedıler.
Araba aldık, bır tanesı 'hayırlı olsun' demedı.
Dun hastaneye apar topar gıttıgımı bılıyor, doktorun ne dedıgını aksam esım eve gelınce esımı arayarak ogrenıyor ve benı aramıyor.
Sence butun bunlar hazmedememek degıldır de nedır?
Bırde benım aptal kocam dün aksam dıyor kı, 'artık yemek yapma, ben anneme soylerım, o yapsın'
'Istemıyorum' dedım. 'Neden, benım annem oldugu ıcın mı?' dedı, sinirlenerek 'evet' dedım.
Ama konuyu acmadım. Vaktı gelsın, dünü hatırlatacagım...
Emın ol, esının durumu cok ıyı olsaydı, arada aılesıne destek cıksaydı cok ıyı bır evlat olurdu.
Benım esımın ıyı bır evlat olmasının krıterı bu cunku.
Ne yazık kı gercek bu.
Artık anne-babalarda menfaat pesındeler.
Insallah bızler oyle olmayız.
