kızlar beni en iyi siz anlarsınız. ben mutlu bir anne değilim o yüzden mutlu bi bebişimde yok 53 günlüğüz ama daha kızım gülmüyor. doğduğundan beri allah dermansız dert vermesin hep hastalıklarla uğraşıyoruz. önce uyanmadı, emmedi küveze yattı hala emmiyor 20. gününde uyanmayı başardık. sonra hipotonik bebek dediler nöroloji doktorunun yolunu tuttuk. muayene sonucu doktor öyle olmadığını söyledi. iki idrar tahlili ve enfeksiyon sonucu antibiyotik kullanımı. idrar yolu enfeksiyonu nedeniyle böbrek genişlemesi böbrekte taş ve böbrek reflüsü ihtimali bunu dert edinirken birden başka bi çocuk doktorunun bunların doğru olmadığını söylemesi. kafa çapının hızlı büyümesi yine bi korku hidrosafeli mi acaba sonra yine herşey yolunda kafa çapının normal boyutta olduğunu zaten küçük doğduğunu öğrendik. şimdide irkilme yine nöroloji doktoru gerçi ilk yorum altında bi hastalık yatmayan bir irkilme en büyük desteğim doktorun kızıma bakıp bu bebek sağlıklı bi bebek demesi ama perşembe eeg çekilecek ve ben birşeyler çıkacak diye çok korkuyorum. artık etrafımdakiler sürekli birşey uydurduğu düşünüyor. ama ben hastalıkları kafamdan uydurmuyorum doktora gidiyoruz hoopp yeni bi hastalık hiç duymadığım terimler. kendimi çok yalnız hissediyorum çünkü derdimi kimseye anlatamıyorum. herkes bebişimin birşeyi olmadığını söylüyor bende öyle olmasını diliyorum ama neden sürekli hastalık belirtileri var anlamıyorum. içimdeki tedirginlik endişe korku gitgide büyüyor ve ben kendimi teselli edip sakin olamıyorum. çok uzun yazdım kızlar ama çiçeği burnunda anneler olarak beni siz anlarsınız diye düşündüm yoksa patlayacam. yardım almayı bile düşünüyorum üstesinden gelemezsem
Canım gerçekten ne söyleyeceğimi veya neyi duymaya ihtiyacın olduğunu tam olarak kestiremiyorum. Öncelikle gerçekten hiç kolay şeyler yaşamadığını düşünüyorum, bu yüzden mutsuz, güçsüz hissetmen çok normal bence. Sürekli düşünüyor olmalısın, ben bile burada senin yazdıklarını ayrı bir dikkatle okuyorum, ne oluyor anlamaya çalışıyorum. En zoru belirsizlik olmalı, zira ben de belirsizliği hiç tolere edemem çünkü neye göre hareket edeceğimi tayin edemem, plan yapamam, bir yol tutturamam böyle durumlarda.
böyle konularda değildi ama çok zor günler geçirdim arkadaşım, belki kıyas bile kabul etmez ama içinde nasıl çıkacağımı bilemediğim durumlar oldu. Bana kimsenin yardım edemeyeceğine inanırken dua ederek feraha erdim. Biz kabul olunacağına inanarak dua etmekle yükümlüyüz. Çok sevdiğim bir şiirin mısraları geldi aklıma :
'Senin değil miyiz hepimiz Senin değil mi her şey
Ve bu açtığımız eller senin değil mi
Senin değil miyiz hepimiz Rabbim
Bir yıldız bir ağaç bir buğday tanesi kadar'
iyi geliyor bana böyle düşünmek çaresiz hissettiğimde. Biliyorum, yine rahatlatamadım seni, elimden de birşey gelmiyor ki.
Perşembe günü çekilecek eeg ye gelince, korkma ne olur, ya da bunu birşey çıksa bile kafandaki belirsizlikleri biraz daha bertaraf edecek bir işlem olarak görmeye çalış, o zaman bu seni korkutmak yerine sonucunu görmek istediğin birşeye dönüşecektir biraz. Bunu söylemek bana kolay belki ama epilepsiden o kadar korkma, erken teşhisle hayatı boyunca hiç bu hastalığa sahip değilmişçesine yaşayan insanlar tanıdım ben. Ayrıca epilepsiden çok daha kötü hastalıklar da gördüm, o yüzden bunu söyleyebiliyorum belki de.
son olarak, profesyonel yardım almaya kesin karar verirsen lütfen haberim olsun, bu istismara çok açık bir alan. Birileri ehliyeti olmadığı halde sana yardımcı olmaya kalkışabilir, bu olsun istemem.
Son olarak söylemeye gerek var mı bilmiyorum, dualarımdasın, Allah yardımcın olsun.