Kızlar bugün annemle çok büyük bir kavga ettik. Resmen sinir krizi geçirdim. Çığlıklar attım. Ben hayatımda böyle bir şey hiç yaşamadım. Bugün doktor bebeğin kilo verdiğini söyledi ve mamaya başladı. Aşırı suçluluk hissettim. Ve çok korktum. Bakamazsam diye. Annem de günlerdir bana destek olmak yerine yaptığım her şeyi eleştiriyor, bebeği sürekli elimden alıyor, iğneleyici konuşuyor. Dün olumsuz şeyler söyleme (aç kaldı çocuk, bakamadık diyodu) dedim bana burun kıvırarak "hadi hadi bırak bunları işine bak" dedi. Bugün banyo yaptıracaktık. Küveti benim dikişlerden dolayı eğilemeyeceğim bir yere koydu. Oraya yetişemem buraya alalım dedim. Vay efendim bana ne gerek varmış. O yıkayacakmış. Bunu Nasıl düşündün, benim bebeğimin ilk banyosu, ben su dökerim, sabunlarım, fotoğraf video çekeriz neden yapmayayım dedim. Yine iğneleyici bir şekilde sen daha bebeği tutamıyorsun dedi (Biraz emzirirken zorluk yaşıyorum da.) sonra dayanamadım ve sinir krizine girdim. Sütün kaçtı diye ağladım üstüne. Zaten azdı belki de gitti artık. Çok büyük stres yaşadım. Ve ben de aşırı bir korku, bebeğe bir şey olacak endişesi başladı. Bebeğe bakar bakmaz ağlıyorum. Bir anda lohusa bunalımına girdim sanırım. Ben ne yapacağım
(
