Merhaba, Ben 22 yaşındayım 8 aylık evliyim. Eşimle 1 senedir tanışıyorduk, aslında evlenmek planlarımın arasında yoktu ama evet dedim bir kere. Severekte evlendim aslında. Evlenmeden önce Kaynanam biraz sorunluydu ama onunla mı evleniyorum diye çokta dert etmedim. Neyse düğün günü geldi çattı. Normalde Kınadır vs. bunların hiçbirini istemedim boşa masraftı çünkü eşimede söyledim sonrasında sıkıntıyı biz çekeceğiz diye ama dinleyen kim? Düğün günü birisi ortaya bir laf atmış. Güya benim annem karşı tarafa görgüsüz demiş. Eşim gelip düğün gecesi kulağıma ''şu annene bir şey söyle hakkımızda böyle konuşuyormuş'' demesin mi. Benim başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Düğün gecesi sinirden adamı öldürecektim yani o derece. Annemin söylemediği ortaya çıktı tabii. Evlendik balayına gittik her şey güzel. Ben bütün altınları eşime verdim kapatsın diye. Sonuç itibariyle tek başına yapmadı o borçları. Gel git zaman borçlardan yakınmaya başladı. Ben de yeni bir iş kurmuştum o sıra. Oda pek istediğim gibi gitmedi açıkçası, eşim borç var borç var diye duruyor. Ben bu yollardan bir çok defa geçtiğim için hayatım, düzeliriz seneye bu olayla gülerek cevap veririz vs. diyorum. hadi bu olayıda atlattım, benim de borcum vardı abim ödüyordu tek ses dahi etmedi. Asıl konu kaynanam geldiğinde bize. Borcu var borcu var diyip söyleniyor. Onun öncesinde de eltimi bana kötülüyor beni de eltime. Bir gün denk geldik konuştuk foyası ortaya çıktı. Bu borç muhabbetini eşime söyledim. Yahu tamam borcumuz varda her geldiklerinde itinaylada söylenmez yani, benim ailem sana böyle bir şeyle gelse nasıl hissedersin dedim. E benim annem böyle diye yanıt verdi. Gelgit zaman bu dış etkenler nereden baksanız 3-4 bunla uğraştık. Kavga üstüne kavga. Bir de kavga ettiğimizde 1 haftada konuşmuyor benimle. Ben açıyorum ilk etapta konuyu sonrasında yine kavga gürültü. Cinsel Hayatımızda pek yok gibi zaten. Haftada 1 mesai gibi oluyor. Kısa kesmem gerekirse; Bu olaylar bittikten sonrada bana karşı bir ilgisizlik olmaya başladı. Hayatı maç-oyun yani bekarmış gibi sanki ben evde yokmuşum gibi olmaya başladı. İşler kötüye gidince de ben evimizin yakında bir yerde çalışmaya başladım. Eve geliyorum yemek, duş, uyku, temizlik. Benim hayatımda böyle olmaya başladı. E ilgisizlik bir yandan. İlgisizlik diyorum ama ciddi manada bir ilgisizlik. Göz ardı edebilecek bir konumda değilim yani. Kendimden, ilişkimizden soğumaya başladım artık. Her ay mutlaka bir şeyden çıkıyor evde sessizlik hakim oluyor. Her yolu denedim. Aile danışmanına bizzat kendim başvurdum sorunlarımız çözüldü zannettim. Olmadı, yine evde boşanmış kadın gibi oturuyorum yani. En son benim iş konusunda haksızlığa uğradığım bir konuyu dile getirdim ona, E çık o zaman işten dedi. Yani dinlemedi dahi. Kendisi 32 yaşında bu arada. Artık benimde canıma tak etti. Hep ağlıyorum, sinir krizi geçiriyorum evde o içerde oyun oynuyor ben banyoda ağlıyorum. Bir kere bile şunu hallederiz diye başımı okşayıp öptüğünü bilmiyorum. Canıma tak etti. Kavga çıkarmadım hiç. Konuşabilir miyiz dedim, ben dedim aile evinde kalmak istiyorum biraz bakalım birbirimizi özleyecek miyiz yoksa ne olacak gibi. Ben gitmeni istemiyorum dedi. Sorunlar üzerine konuştuk ama parasızlık sevgiye engel değil dedim. Ben en başta da sıkıntı çekmemek adına kendisine dedim ki; Eşyalarımızı 2. el alalım. Toparlana toparlana alırız demiştim. Ama yeni gelin o sanki kendisi istedi. Ailemde bu sürede ev satın aldı, buraya geçersiniz dedi ama ben ailemede bu durumda mahçup olmak istemiyorum. Yani bir çok şey var aslında umarım anlamışsınızdır. Çok mu büyütüyorum veya ne yapmam gerekiyor fikir verir misiniz? Objektif olmanızı rica edeceğim.
