27 yaşında anne oldum. Anaç biriyim, 8 yaşındayken bir yaşındaki kardeşimi mahallede gezdirdigimi hatırlıyorum. Küçücük çocuğa bebek emanet edilmez ama annem bana emanet etmis, ben de kendim sanki çocuk değilmişim gibi baktım kardeşime. Çocuklarla da aram hep iyi oldu. Evlendikten sonra anne olmayı dort gozle bekledim. 3 sene sonra bebeğimi doğurdum. Bebeğim iki haftalıkken anneliğe uygun olmadigimi düşünüyordum. Hala zaman zaman çocuk doğurmakla hata ettiğimi dusunuyorum, kendimi yetersiz hissediyorum.
Hep çok iyi bir anne olmak, iyi, faydali ve saglikli bir insan yetistirmek istedim. Diger yandan bebeğim zor bir bebek, bir yıldır kesintisiz 3 saat uyumadım. Günü parça bölük uyuduğum dört beş saatle geciriyorum ve kendime asla zaman ayiramiyorum. Bedenen bu kadar yoruluyorken hayalini kurduğum anneligi dogal olarak yapamiyor olmak bendeki yetersizlik hissini olusturan sey.
Belki siz de kendinizi bir de bu açıdan dinlemelisiniz.