Yorumunuz için teşekkürler. Para kazandıkça kendimi daha iyi hissetmedim çünkü geçmişte birtakım işlere girip çalıştım ve açıkçası para kazanmak dahi anlamsız hale geldi benim için.depresif bir ruh hali içindesiniz.
acilen kendinize yeni bir hobi edinin, bunu işe dönüştürün ve küçük küçük para kazandıkça bir döngüye girer hayatınız.
Sonrasını kim bilir, hayat mucizelere gebedir.
Psikiyatrist değiştirmeyi düşünmedim çünkü hepsinden soğudum artık. İlaçları kullanmayı tamamen bıraktım 2 yıl önce. Psikiyatriste de gitmedim bu süre zarfında.Psikiyatristinizi değiştirmeyi düşündünüz mü?
Ne yapmanızın gerektiğini düşünüyorsunuz?
Oncelikle bu hayat bir sinav. Bu cok klise gelebilir ama bunu sinavlara tabi oldukça ve deyim yerindeyse bu dunyadan hevesimizi aldikca daha cok anliyoruz. Bu hayatta bazen hep zor ve zarar veren insanlarla karsilasiriz. Ama bu bizim pes etmemizi degil zamanla daha guclu devam etmemize vesile olmali. Elbette insani zaman zaman gucsuzlestiriyor veya genel bi yorgunluk oluyor lakin ahiret var. Orada intihar azabi cekmenin yanında bu dunyadakiler neymis deriz Allah korusun. Mutlaka pskolojik danismanlik alin. Allah buyukO kadar kötü hissediyorum ki kendimi, dertleşmeye ve biraz olsun moral bulmaya ihtiyacım var. Üniversiteden mezun olalı 3 yıl oldu, bu üç yıl içerisinde asgari ücretli olarak birkaç işe girip çıktım. Gerek pandemi, gerek olumsuz çalışma ortamı, gerek benim altüst olmuş psikolojim derken girdiğim işlerde tutunamadım. Aileme muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Ortada fiziksel bir aile var ama, manevi olarak bütün fertleri dağılmış, sevginin ve bağlılığın olmadığı kan bağından ibaret birliktelik sadece bu.
Gönül ilişkilerinde de çok sıkıntılar yaşadım. Eski sevgilim bana o kadar değersiz hissettirdi ki, çok zor zamanlar yaşadım onunlayken. Ailemde göremediğim sevgiyi onda bulmaya çalıştım fakat o benim içinde bulunduğum zayıf durumu suistimal etti. İlk başlarda beni sevgiye boğan, fiziksel ve duygusal bir şekilde yoğun bir ilgi gösteren insan zaman geçtikçe beni aşağılamaya, geçmişimden ailemin durumuna, giydiğim kıyafetten ders çalışmama, fiziksel görünüşüme kadar her şeyimi eleştirdi, özgüvenimi yerle bir etti. Ayrılmamızın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen hala o yaşadıklarımın etkisini üzerimden atamadım. Hayatıma da gerçekten beni seven, bana değer veren kimse girmeyince "demek ki ben hak etmişim" diye düşünmeye başladım.
Hayata karşı o kadar umutsuzum ki, gerçekten intihar etmemek için hiçbir sebebim yok. Ama ölmekten de korkuyorum. Hayata da tutunamıyorum. Böyle arada kalmak çok acı veriyor.
Bu hayata gelmeyi ben istemedim. İstemediğim bir hayatı zorla, korkarak yaşamanın da bir anlamı olduğunu düşünmüyorum. Kendimi kandırmaktan vazgeçtim artık.Oncelikle bu hayat bir sinav. Bu cok klise gelebilir ama bunu sinavlara tabi oldukça ve deyim yerindeyse bu dunyadan hevesimizi aldikca daha cok anliyoruz. Bu hayatta bazen hep zor ve zarar veren insanlarla karsilasiriz. Ama bu bizim pes etmemizi degil zamanla daha guclu devam etmemize vesile olmali. Elbette insani zaman zaman gucsuzlestiriyor veya genel bi yorgunluk oluyor lakin ahiret var. Orada intihar azabi cekmenin yanında bu dunyadakiler neymis deriz Allah korusun. Mutlaka pskolojik danismanlik alin. Allah buyuk
Dua edin, hobiler edinin. Hersey yoluna girecektir Allah in izniyle. Ezbere konuşmuyorum emin olun cunku bizdede aile iliskileri olmasi gerektigi gibi degildir. Ama hayat bu. En iyi yonunden bakip oyle devam etmek zorundayiz. Allah yar ve yardımcımız olsun.
Psikiyatrist değiştirmeyi düşünmedim çünkü hepsinden soğudum artık. İlaçları kullanmayı tamamen bıraktım 2 yıl önce. Psikiyatriste de gitmedim bu süre zarfında.
Bak güzel kardeşim, her ne kadar çok umutsuz görünüyor olsan da buraya yazdığına göre hala bir çıkış yolu olduğuna inanıyorsun demektir. O yüzden öncelikle benden bir şey olmaz, herşey anlamını yitirdi ruh halinden kurtulmaya bakman gerekli.O kadar kötü hissediyorum ki kendimi, dertleşmeye ve biraz olsun moral bulmaya ihtiyacım var. Üniversiteden mezun olalı 3 yıl oldu, bu üç yıl içerisinde asgari ücretli olarak birkaç işe girip çıktım. Gerek pandemi, gerek olumsuz çalışma ortamı, gerek benim altüst olmuş psikolojim derken girdiğim işlerde tutunamadım. Aileme muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Ortada fiziksel bir aile var ama, manevi olarak bütün fertleri dağılmış, sevginin ve bağlılığın olmadığı kan bağından ibaret birliktelik sadece bu.
Gönül ilişkilerinde de çok sıkıntılar yaşadım. Eski sevgilim bana o kadar değersiz hissettirdi ki, çok zor zamanlar yaşadım onunlayken. Ailemde göremediğim sevgiyi onda bulmaya çalıştım fakat o benim içinde bulunduğum zayıf durumu suistimal etti. İlk başlarda beni sevgiye boğan, fiziksel ve duygusal bir şekilde yoğun bir ilgi gösteren insan zaman geçtikçe beni aşağılamaya, geçmişimden ailemin durumuna, giydiğim kıyafetten ders çalışmama, fiziksel görünüşüme kadar her şeyimi eleştirdi, özgüvenimi yerle bir etti. Ayrılmamızın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen hala o yaşadıklarımın etkisini üzerimden atamadım. Hayatıma da gerçekten beni seven, bana değer veren kimse girmeyince "demek ki ben hak etmişim" diye düşünmeye başladım.
Hayata karşı o kadar umutsuzum ki, gerçekten intihar etmemek için hiçbir sebebim yok. Ama ölmekten de korkuyorum. Hayata da tutunamıyorum. Böyle arada kalmak çok acı veriyor.
Ben de 3 yaş küçük versiyonunuzum. Nasıl toparlanacağımı bilmiyorumO kadar kötü hissediyorum ki kendimi, dertleşmeye ve biraz olsun moral bulmaya ihtiyacım var. Üniversiteden mezun olalı 3 yıl oldu, bu üç yıl içerisinde asgari ücretli olarak birkaç işe girip çıktım. Gerek pandemi, gerek olumsuz çalışma ortamı, gerek benim altüst olmuş psikolojim derken girdiğim işlerde tutunamadım. Aileme muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Ortada fiziksel bir aile var ama, manevi olarak bütün fertleri dağılmış, sevginin ve bağlılığın olmadığı kan bağından ibaret birliktelik sadece bu.
Gönül ilişkilerinde de çok sıkıntılar yaşadım. Eski sevgilim bana o kadar değersiz hissettirdi ki, çok zor zamanlar yaşadım onunlayken. Ailemde göremediğim sevgiyi onda bulmaya çalıştım fakat o benim içinde bulunduğum zayıf durumu suistimal etti. İlk başlarda beni sevgiye boğan, fiziksel ve duygusal bir şekilde yoğun bir ilgi gösteren insan zaman geçtikçe beni aşağılamaya, geçmişimden ailemin durumuna, giydiğim kıyafetten ders çalışmama, fiziksel görünüşüme kadar her şeyimi eleştirdi, özgüvenimi yerle bir etti. Ayrılmamızın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen hala o yaşadıklarımın etkisini üzerimden atamadım. Hayatıma da gerçekten beni seven, bana değer veren kimse girmeyince "demek ki ben hak etmişim" diye düşünmeye başladım.
Hayata karşı o kadar umutsuzum ki, gerçekten intihar etmemek için hiçbir sebebim yok. Ama ölmekten de korkuyorum. Hayata da tutunamıyorum. Böyle arada kalmak çok acı veriyor.
bence psikolojik bir yardım almalısınız. Açıkçası önceliğiniz iş olmalı.Kimse benimle ömrünü geçirmek istemez ki. Herkes o kadar değerli değil maalesef. Kimseyi aramıyorum o yüzden artık. Herkesin derdi kendine büyük tabi de, değersizlik hissi gerçekten baş edilmesi çok zor bir şey.
O kadar kötü hissediyorum ki kendimi, dertleşmeye ve biraz olsun moral bulmaya ihtiyacım var. Üniversiteden mezun olalı 3 yıl oldu, bu üç yıl içerisinde asgari ücretli olarak birkaç işe girip çıktım. Gerek pandemi, gerek olumsuz çalışma ortamı, gerek benim altüst olmuş psikolojim derken girdiğim işlerde tutunamadım. Aileme muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Ortada fiziksel bir aile var ama, manevi olarak bütün fertleri dağılmış, sevginin ve bağlılığın olmadığı kan bağından ibaret birliktelik sadece bu.
Gönül ilişkilerinde de çok sıkıntılar yaşadım. Eski sevgilim bana o kadar değersiz hissettirdi ki, çok zor zamanlar yaşadım onunlayken. Ailemde göremediğim sevgiyi onda bulmaya çalıştım fakat o benim içinde bulunduğum zayıf durumu suistimal etti. İlk başlarda beni sevgiye boğan, fiziksel ve duygusal bir şekilde yoğun bir ilgi gösteren insan zaman geçtikçe beni aşağılamaya, geçmişimden ailemin durumuna, giydiğim kıyafetten ders çalışmama, fiziksel görünüşüme kadar her şeyimi eleştirdi, özgüvenimi yerle bir etti. Ayrılmamızın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen hala o yaşadıklarımın etkisini üzerimden atamadım. Hayatıma da gerçekten beni seven, bana değer veren kimse girmeyince "demek ki ben hak etmişim" diye düşünmeye başladım.
Hayata karşı o kadar umutsuzum ki, gerçekten intihar etmemek için hiçbir sebebim yok. Ama ölmekten de korkuyorum. Hayata da tutunamıyorum. Böyle arada kalmak çok acı veriyor.
Ücretli öğretmenlik yapmayı denediniz mi? Ben atanmadan önce yapmıştım , parası para değil ama çalıştığım için kendimi iyi hissediyordum ben . Ailenize maddi yönden bağımlı olmamak , ihtiyacınızı karşılamak için iyi olabilir bu düşünce . Kendinize güveniniz de gelebilirO kadar kötü hissediyorum ki kendimi, dertleşmeye ve biraz olsun moral bulmaya ihtiyacım var. Üniversiteden mezun olalı 3 yıl oldu, bu üç yıl içerisinde asgari ücretli olarak birkaç işe girip çıktım. Gerek pandemi, gerek olumsuz çalışma ortamı, gerek benim altüst olmuş psikolojim derken girdiğim işlerde tutunamadım. Aileme muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Ortada fiziksel bir aile var ama, manevi olarak bütün fertleri dağılmış, sevginin ve bağlılığın olmadığı kan bağından ibaret birliktelik sadece bu.
Gönül ilişkilerinde de çok sıkıntılar yaşadım. Eski sevgilim bana o kadar değersiz hissettirdi ki, çok zor zamanlar yaşadım onunlayken. Ailemde göremediğim sevgiyi onda bulmaya çalıştım fakat o benim içinde bulunduğum zayıf durumu suistimal etti. İlk başlarda beni sevgiye boğan, fiziksel ve duygusal bir şekilde yoğun bir ilgi gösteren insan zaman geçtikçe beni aşağılamaya, geçmişimden ailemin durumuna, giydiğim kıyafetten ders çalışmama, fiziksel görünüşüme kadar her şeyimi eleştirdi, özgüvenimi yerle bir etti. Ayrılmamızın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen hala o yaşadıklarımın etkisini üzerimden atamadım. Hayatıma da gerçekten beni seven, bana değer veren kimse girmeyince "demek ki ben hak etmişim" diye düşünmeye başladım.
Hayata karşı o kadar umutsuzum ki, gerçekten intihar etmemek için hiçbir sebebim yok. Ama ölmekten de korkuyorum. Hayata da tutunamıyorum. Böyle arada kalmak çok acı veriyor.
sen ben misin?? neredeyse aynı şeyleri yaşıyorumO kadar kötü hissediyorum ki kendimi, dertleşmeye ve biraz olsun moral bulmaya ihtiyacım var. Üniversiteden mezun olalı 3 yıl oldu, bu üç yıl içerisinde asgari ücretli olarak birkaç işe girip çıktım. Gerek pandemi, gerek olumsuz çalışma ortamı, gerek benim altüst olmuş psikolojim derken girdiğim işlerde tutunamadım. Aileme muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Ortada fiziksel bir aile var ama, manevi olarak bütün fertleri dağılmış, sevginin ve bağlılığın olmadığı kan bağından ibaret birliktelik sadece bu.
Gönül ilişkilerinde de çok sıkıntılar yaşadım. Eski sevgilim bana o kadar değersiz hissettirdi ki, çok zor zamanlar yaşadım onunlayken. Ailemde göremediğim sevgiyi onda bulmaya çalıştım fakat o benim içinde bulunduğum zayıf durumu suistimal etti. İlk başlarda beni sevgiye boğan, fiziksel ve duygusal bir şekilde yoğun bir ilgi gösteren insan zaman geçtikçe beni aşağılamaya, geçmişimden ailemin durumuna, giydiğim kıyafetten ders çalışmama, fiziksel görünüşüme kadar her şeyimi eleştirdi, özgüvenimi yerle bir etti. Ayrılmamızın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen hala o yaşadıklarımın etkisini üzerimden atamadım. Hayatıma da gerçekten beni seven, bana değer veren kimse girmeyince "demek ki ben hak etmişim" diye düşünmeye başladım.
Hayata karşı o kadar umutsuzum ki, gerçekten intihar etmemek için hiçbir sebebim yok. Ama ölmekten de korkuyorum. Hayata da tutunamıyorum. Böyle arada kalmak çok acı veriyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?