Amin inşallah Rabbim evlat acısını kimseye yaşatmasın.
Bu acıyı çeken anlar... Rabbim sabır versin inşallah..
Dediğim gibi testlerinizi ihmal etmeyin yaptırın.
İkinci gebelikte bir sorun yaşanmaz inşallah..
Başınız sağolsun Allah sabrını ve mükafatını versin inşallah. Ben de 14 gün önce 7kasımda kızımı kaybettim. 37+4 haftalıktı. Bir gece ansızın sancılar başladı suyum gelene kadar bekledim. Ah beklemeseydim hemen Hastanesi koşsaydım ama bilemedim ki hiç hissetmedim yanlış birşeyler olduğunu. Hastaneye gittiğimde kanamam vardı doktor muayene etti ultrasonda baktı acil Sezaryan dedi. Meğer benim güzel yüzlü bebeğim melek olmuş cennete gitmiş o tatlı minnoş bedenini bize bırakmış. Bana söylemediler çok kan kaybetmişim. Ben doğuma giderken şaşkın endişeli ama mutluyken eşimin hıçkırarakağlamasını unutamıyorum. Yapayalnız bir başına bebeğinin öldüğünü bilerek o boş koridorda bekledi ve bu bekleyişin sonu bebeğinin cansız bedeni oldu. Bunları yazmak hiç kolay değil ama içimden atamıyorum. Her an o geceden bir anı canlanıyor gözümde. Plasenta ayrılması sebebiyle kaybettiğim bebeğim o gece doğmuş olsaydı şimdi 14 günlük olacaktı. Çok zor çok dayanılmaz acılar. Allah hepimize sabır versin. Kardeşlerinin ömrü uzun hayırlı olsun inşallah
An Allah razı olsun yaşamayan bilemez başka da kimse yaşamasa keşke ama takdiri ilahi işteBaşınız sağolsun Rabbim yardım etsin sabırlar versin inşallah gerçekten çok zormuş yaşamayan bilemez Rabbim kimseyi evlat acısıyla sınamasın söylenecek hiç bir şey yok Allahım kimsenin kucağını boş bırakmasın isteyen hekese hayırlı sağlıklı evlatlar nasip etsin içlerinde bizlerede inşallah
Basiniz sagolsun kendinizi suclamayin ilk zamanlar bende cok sucladim kendimi hala da sucluyorum ama eskisi kadar degil cunku rabbim herkesin kaderini ana rahminde iken alnina yaziyor siz ne yaparsaniz yapin son ayni olacakti...Başınız sağolsun Allah sabrını ve mükafatını versin inşallah. Ben de 14 gün önce 7kasımda kızımı kaybettim. 37+4 haftalıktı. Bir gece ansızın sancılar başladı suyum gelene kadar bekledim. Ah beklemeseydim hemen Hastanesi koşsaydım ama bilemedim ki hiç hissetmedim yanlış birşeyler olduğunu. Hastaneye gittiğimde kanamam vardı doktor muayene etti ultrasonda baktı acil Sezaryan dedi. Meğer benim güzel yüzlü bebeğim melek olmuş cennete gitmiş o tatlı minnoş bedenini bize bırakmış. Bana söylemediler çok kan kaybetmişim. Ben doğuma giderken şaşkın endişeli ama mutluyken eşimin hıçkırarakağlamasını unutamıyorum. Yapayalnız bir başına bebeğinin öldüğünü bilerek o boş koridorda bekledi ve bu bekleyişin sonu bebeğinin cansız bedeni oldu. Bunları yazmak hiç kolay değil ama içimden atamıyorum. Her an o geceden bir anı canlanıyor gözümde. Plasenta ayrılması sebebiyle kaybettiğim bebeğim o gece doğmuş olsaydı şimdi 14 günlük olacaktı. Çok zor çok dayanılmaz acılar. Allah hepimize sabır versin. Kardeşlerinin ömrü uzun hayırlı olsun inşallah
Evet bu biliniyor ama insan yine de acaba demekten kendini alamıyorBasiniz sagolsun kendinizi suclamayin ilk zamanlar bende cok sucladim kendimi hala da sucluyorum ama eskisi kadar degil cunku rabbim herkesin kaderini ana rahminde iken alnina yaziyor siz ne yaparsaniz yapin son ayni olacakti...
Allah yar ve yardimciniz yardimcimiz olsun...
AmiinEvet bu biliniyor ama insan yine de acaba demekten kendini alamıyordediğiniz gibi Allah yar ve yardımcımız olsun inşallah
Allahım sabır versin size. Sizi öyle iyi anlıyorum ki, acınız öyle taze ve can yakıcı ki.. Keşke elimden bir şey gelse ama yok. Yaşasaydı 4 gün sonra 4 aylık olacaktı oğlum. 4 kocaman ay geçti ama acı aynı acı. Bu baş ağrısı diş ağrısı gibi bişey de değil. Bu benzersiz bişey. Başta bu nasıl olur diyor insan. Bir sebebi olmalı. Sonra kendinde hata aramaya başlıyorsun. Kesin ben bir şey yaptım diyorsun ama bakınca da her şey yolundaydı ve dikkat de etmiştim diyorsun. Sonra da garip bir şekilde isteksizce kabullenişe geçiyorsun. Seninle aynı dönemde hamile kalıp çocuğunu kucağına alanları görünce haykırarak bağırmak istiyorsun ama yapamıyorsun. Her şey ama her şeyde evladını görüyorsun. Yaptığın her şeyde onu arıyorsun. O kadar çok Hayatta olsaydı’lı cümleler kuruyorsun ki hiç bitmiyor. Ona koyduğun ismi başkasında duyduğunda yutkunuyorsun. Hamile kadınları, yeni doğan bebekleri gördüğünde akan gözyaşını çaktırmadan siliyorsun. Başta eşine yakınlarına kurduğun cümleleri artık sadece aklından geçiriyorsun. Çünkü zamanla onları bu cümlelerle yorabileceğini farkediyorsun. Belki öyle değildir ama yapmamaya gayret ediyorsun. Böyle böyle içinde acını yaşamaya devam ediyorsun. Daha çok şey var şu an yazacak ama daha da deşmeyeyim yaranızı.Öncelikle başın sağolsun çok üzüldümve seni o kadar iyi anlıyorum ki senin 3 ay önce yaşadıklarının aynısını ben şuan yaşıyorum 26 ekimde 36+4 haftalık oğlumu kaybettim aynı şekilde hiç bir problem yoktu herşey normaldi cumartesi kontrolümüz vardı heyecanls onu bekliyoduk cuma günü hareketleri azaldı hatta yok gibiydi doktora gittim ve kalbi durmuş dediler inanamadım resmen yıkıldım. Berbat bi acı ben bölesini yaşamadım. Yaşadıklarını okuyunca tamamen kendimi gördüm tıpatıp aynı şeyler nasıl atlattın şimdi 3 ay geçti nasıl hissediyorsun nolur bana da akıl ver Ben toparlanamıyorum sürekli onu düşünüyorum sürekli acaba ben mi bişe yaptım da böle oldu diyorum okadar dikkat etmeme rağmen neden böle oldu diyorum kafam okadar karışık ki sürekli dua ediyorum herşey Allahtan diyorlar evet çok doğru herşey Allahtan o ne derse o oluyor bizim razı gelmekten başka seçeneğimiz yok bunu biliyorum ama bilmek üzüntümü hafifletmiyor acımı dindirmiyor nasıl başa çıkacağım bilmiyorum. Rabbim bütün annelere sabır güç kuvvet versin inşallah
Allahım sabır versin. Bunu dilemekten başka da bir şey gelmiyor elimizden. İlk bebeğiniz miydi sizin de?Başınız sağolsun Allah sabrını ve mükafatını versin inşallah. Ben de 14 gün önce 7kasımda kızımı kaybettim. 37+4 haftalıktı. Bir gece ansızın sancılar başladı suyum gelene kadar bekledim. Ah beklemeseydim hemen Hastanesi koşsaydım ama bilemedim ki hiç hissetmedim yanlış birşeyler olduğunu. Hastaneye gittiğimde kanamam vardı doktor muayene etti ultrasonda baktı acil Sezaryan dedi. Meğer benim güzel yüzlü bebeğim melek olmuş cennete gitmiş o tatlı minnoş bedenini bize bırakmış. Bana söylemediler çok kan kaybetmişim. Ben doğuma giderken şaşkın endişeli ama mutluyken eşimin hıçkırarakağlamasını unutamıyorum. Yapayalnız bir başına bebeğinin öldüğünü bilerek o boş koridorda bekledi ve bu bekleyişin sonu bebeğinin cansız bedeni oldu. Bunları yazmak hiç kolay değil ama içimden atamıyorum. Her an o geceden bir anı canlanıyor gözümde. Plasenta ayrılması sebebiyle kaybettiğim bebeğim o gece doğmuş olsaydı şimdi 14 günlük olacaktı. Çok zor çok dayanılmaz acılar. Allah hepimize sabır versin. Kardeşlerinin ömrü uzun hayırlı olsun inşallah
İnanın benim hissettiklerimi anlatmışsınız okurken sanki ben yazdım bunu dedim. Başınız sağolsun.Allahım sabır versin size. Sizi öyle iyi anlıyorum ki, acınız öyle taze ve can yakıcı ki.. Keşke elimden bir şey gelse ama yok. Yaşasaydı 4 gün sonra 4 aylık olacaktı oğlum. 4 kocaman ay geçti ama acı aynı acı. Bu baş ağrısı diş ağrısı gibi bişey de değil. Bu benzersiz bişey. Başta bu nasıl olur diyor insan. Bir sebebi olmalı. Sonra kendinde hata aramaya başlıyorsun. Kesin ben bir şey yaptım diyorsun ama bakınca da her şey yolundaydı ve dikkat de etmiştim diyorsun. Sonra da garip bir şekilde isteksizce kabullenişe geçiyorsun. Seninle aynı dönemde hamile kalıp çocuğunu kucağına alanları görünce haykırarak bağırmak istiyorsun ama yapamıyorsun. Her şey ama her şeyde evladını görüyorsun. Yaptığın her şeyde onu arıyorsun. O kadar çok Hayatta olsaydı’lı cümleler kuruyorsun ki hiç bitmiyor. Ona koyduğun ismi başkasında duyduğunda yutkunuyorsun. Hamile kadınları, yeni doğan bebekleri gördüğünde akan gözyaşını çaktırmadan siliyorsun. Başta eşine yakınlarına kurduğun cümleleri artık sadece aklından geçiriyorsun. Çünkü zamanla onları bu cümlelerle yorabileceğini farkediyorsun. Belki öyle değildir ama yapmamaya gayret ediyorsun. Böyle böyle içinde acını yaşamaya devam ediyorsun. Daha çok şey var şu an yazacak ama daha da deşmeyeyim yaranızı.
Bir psikiyatr ile görüştüm. İstersem bana ilaç verebileceğini, o ilaçla her şeyi unutabileceğimi ama bu yas sürecini yaşamam gerektiğini söyledi. Zaten ilaç alma taraftarı da değildim. Psikolog önerdi ama gidemedim. Eğer gitme imkanınız varsa bir terapi alabilirsiniz. Bir de içinize atmayın iyice ağlayın. Ben büyüklerimiz kalp tansiyon şeker hastası diye yanlarında ağlayamayıp hep içime attım. Keşke bağıra bağıra ağlasaymışım. Evde de yalnız bırakmadılar, diğer odaya geçsem yanıma geldiler, beni yalnız bırakmadılar. Evet onlar da endişelendi üzüldü ama keşke gidin deseydim beni yalnız bırakın deseydim de iyice içimdekileri atsaydım. Eşim şu an benden daha kötü. Sürekli benim iyi olmam için normalmiş gibi davrandı, kimseyle görüşmek istemediğim için o herkesle iletişim kurdu ve her şeyi içine attı, şimdi benden daha kötü. Görüştüğüm bir dr yaşımdan dolayı 4 ay sonra korunmayı bırak demişti. Bu ay korunmayayım dedim ama eşim ilişkiye bile girmek istemiyor. Her şey çok anlamsız diyor. Sanki ilişkiye girersek hemen hamile kalacağımı, hamile kalırsam yine aynı şeyleri yaşayacağımızı düşünüyor. Bu korkular bende zaten varken bir de onun yoğun bir şekilde yaşaması beni iyice korkutuyor. Normalde çok rasyonel düşünen bir insandır. onu böyle güçsüz ve korkarken görmek beni çok endişelendiriyor. Demem o ki, acınız henüz çok çok taze ama eşinizi de ihmal etmeyin. Ben acımı yaşarken, eşim çok güçlü derken, onun kendi içinde bu kadar biriktirdiğini görememişim. Şimdi sanki evde roller değişti. Başta o bana destek oluyordu şimdi ben ona. Onu güldürmeye kafasını dağıtmaya çalışıyorum. Hep olumlu cümleler kuruyorum. Her şey daha iyi olacak diyorum. Bunu ona söylerken kendime de söylüyorum. @hamzam06 nın önerisi ile eve balık aldım. Evde ikimizden başka bir canlının daha olması tuhaf bir şekilde iyi geliyor. Eşim hiç bana bırakmadan yemini veriyor suyunu değiştiriyor, ben de izliyorum.
Size sabır dilemekten dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Bunu atlatmak kolay değil ve acısı geçmeyecek bir şey bunu kabul edelim ve birbirimizi kandırmayalım.Dilerim en kısa zamanda sağlıklı bir evlada sahip olursunuz. Forumda genellikle yeni bir bebeğin iyi geldiği söyleniyor. Dilerim bize de bu iyi gelir. Sevgilerimle.
Ben de tam diğer arkadaşa yazdığınız yazıyı okumuştum. Evet ilk bebeğimdi. 37 günlük olacaktı yaşasaydıAllahım sabır versin. Bunu dilemekten başka da bir şey gelmiyor elimizden. İlk bebeğiniz miydi sizin de?
Allahım sabır versin. Başınız sağolsun ve inşallah hayırlı bir zamanda hayırlı ve sağlıklı bir çocukla kucağınız dolsun. Eve kucağı boş dönmek ne fenadır yaşayan bilir. Hastaneden çıkarken başlar ben o eve nasıl giricem korkusu. Ama giriyoruz o eve ve devam ediyoruz o evde nefes almaya.Ben de tam diğer arkadaşa yazdığınız yazıyı okumuştum. Evet ilk bebeğimdi. 37 günlük olacaktı yaşasaydı
Bu söylediğinizi bugün bir arkadaşıma söyledim. “Yenisini yaparsın” ne kolay bir cümle! Yenisini mi yaparım? Eşya mı alıyorum? O benim bebeğim evladım nasıl söylersin bunu? Kocam ölürse (Allah korusun) “yenisiyle evlenirsin üzülme” mi diyeceksin?! Ya da (Allah korusun) kardeşim.. “üzülme annenler yenisini yapar”? İnan anlamıyorlar anlamayacaklar da. Bunu anlamanın tek yolu yaşamak! Kimse yaşamasın dilerim ama daha bebeğim öleli bir ay olmadan yanına 3 bebek daha defnedildi. Hayatta bazı şeylere kimse engel olamıyor. Yazdıklarınız bana çok samimi ve kendimden geldi. Sanki aynı beyni taşıyoruz da ikimize ayrı yazdırıyor. Dediğiniz gibi bizi ancak biz anlarız. Ve yine dediğiniZ gibi Allah yardımcımız olsun.Allahım sabır versin. Başınız sağolsun ve inşallah hayırlı bir zamanda hayırlı ve sağlıklı bir çocukla kucağınız dolsun. Eve kucağı boş dönmek ne fenadır yaşayan bilir. Hastaneden çıkarken başlar ben o eve nasıl giricem korkusu. Ama giriyoruz o eve ve devam ediyoruz o evde nefes almaya.
Eylül ayından beri girmemiştim foruma. Girdiğimde yine benzer şeyler görürüm diye. Öyle de oldu.
İlk zamanlar burası o kadar iyi gelmişti ki bana. Yalnız olmadığımı bilmek, ne bileyim aynı şeyi yaşayan insanlardan birşeyler duymak farklıydı. Hala çevremde “üzülme ya yine olur” diye işi basitleştiren insanlar var. Canından canının koptuğunu anlayamıyorlar. Ha hiç de yaşamasınlar, anlamasınlar inşallah, o ayrı. O yüzden buradaki insanlar en yakınımız dediğimiz
İnsanlardan bile daha yakınlar aslında.
Bu gece sizin için hepimiz için dua edicem. Allahım yardımcımız olsun. Söyleyecek bir şey bulamıyorum başka.
Allahım sabır versin size. Sizi öyle iyi anlıyorum ki, acınız öyle taze ve can yakıcı ki.. Keşke elimden bir şey gelse ama yok. Yaşasaydı 4 gün sonra 4 aylık olacaktı oğlum. 4 kocaman ay geçti ama acı aynı acı. Bu baş ağrısı diş ağrısı gibi bişey de değil. Bu benzersiz bişey. Başta bu nasıl olur diyor insan. Bir sebebi olmalı. Sonra kendinde hata aramaya başlıyorsun. Kesin ben bir şey yaptım diyorsun ama bakınca da her şey yolundaydı ve dikkat de etmiştim diyorsun. Sonra da garip bir şekilde isteksizce kabullenişe geçiyorsun. Seninle aynı dönemde hamile kalıp çocuğunu kucağına alanları görünce haykırarak bağırmak istiyorsun ama yapamıyorsun. Her şey ama her şeyde evladını görüyorsun. Yaptığın her şeyde onu arıyorsun. O kadar çok Hayatta olsaydı’lı cümleler kuruyorsun ki hiç bitmiyor. Ona koyduğun ismi başkasında duyduğunda yutkunuyorsun. Hamile kadınları, yeni doğan bebekleri gördüğünde akan gözyaşını çaktırmadan siliyorsun. Başta eşine yakınlarına kurduğun cümleleri artık sadece aklından geçiriyorsun. Çünkü zamanla onları bu cümlelerle yorabileceğini farkediyorsun. Belki öyle değildir ama yapmamaya gayret ediyorsun. Böyle böyle içinde acını yaşamaya devam ediyorsun. Daha çok şey var şu an yazacak ama daha da deşmeyeyim yaranızı.
Bir psikiyatr ile görüştüm. İstersem bana ilaç verebileceğini, o ilaçla her şeyi unutabileceğimi ama bu yas sürecini yaşamam gerektiğini söyledi. Zaten ilaç alma taraftarı da değildim. Psikolog önerdi ama gidemedim. Eğer gitme imkanınız varsa bir terapi alabilirsiniz. Bir de içinize atmayın iyice ağlayın. Ben büyüklerimiz kalp tansiyon şeker hastası diye yanlarında ağlayamayıp hep içime attım. Keşke bağıra bağıra ağlasaymışım. Evde de yalnız bırakmadılar, diğer odaya geçsem yanıma geldiler, beni yalnız bırakmadılar. Evet onlar da endişelendi üzüldü ama keşke gidin deseydim beni yalnız bırakın deseydim de iyice içimdekileri atsaydım. Eşim şu an benden daha kötü. Sürekli benim iyi olmam için normalmiş gibi davrandı, kimseyle görüşmek istemediğim için o herkesle iletişim kurdu ve her şeyi içine attı, şimdi benden daha kötü. Görüştüğüm bir dr yaşımdan dolayı 4 ay sonra korunmayı bırak demişti. Bu ay korunmayayım dedim ama eşim ilişkiye bile girmek istemiyor. Her şey çok anlamsız diyor. Sanki ilişkiye girersek hemen hamile kalacağımı, hamile kalırsam yine aynı şeyleri yaşayacağımızı düşünüyor. Bu korkular bende zaten varken bir de onun yoğun bir şekilde yaşaması beni iyice korkutuyor. Normalde çok rasyonel düşünen bir insandır. onu böyle güçsüz ve korkarken görmek beni çok endişelendiriyor. Demem o ki, acınız henüz çok çok taze ama eşinizi de ihmal etmeyin. Ben acımı yaşarken, eşim çok güçlü derken, onun kendi içinde bu kadar biriktirdiğini görememişim. Şimdi sanki evde roller değişti. Başta o bana destek oluyordu şimdi ben ona. Onu güldürmeye kafasını dağıtmaya çalışıyorum. Hep olumlu cümleler kuruyorum. Her şey daha iyi olacak diyorum. Bunu ona söylerken kendime de söylüyorum. @hamzam06 nın önerisi ile eve balık aldım. Evde ikimizden başka bir canlının daha olması tuhaf bir şekilde iyi geliyor. Eşim hiç bana bırakmadan yemini veriyor suyunu değiştiriyor, ben de izliyorum.
Size sabır dilemekten dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Bunu atlatmak kolay değil ve acısı geçmeyecek bir şey bunu kabul edelim ve birbirimizi kandırmayalım.Dilerim en kısa zamanda sağlıklı bir evlada sahip olursunuz. Forumda genellikle yeni bir bebeğin iyi geldiği söyleniyor. Dilerim bize de bu iyi gelir. Sevgilerimle.
Bu söylediğinizi bugün bir arkadaşıma söyledim. “Yenisini yaparsın” ne kolay bir cümle! Yenisini mi yaparım? Eşya mı alıyorum? O benim bebeğim evladım nasıl söylersin bunu? Kocam ölürse (Allah korusun) “yenisiyle evlenirsin üzülme” mi diyeceksin?! Ya da (Allah korusun) kardeşim.. “üzülme annenler yenisini yapar”? İnan anlamıyorlar anlamayacaklar da. Bunu anlamanın tek yolu yaşamak! Kimse yaşamasın dilerim ama daha bebeğim öleli bir ay olmadan yanına 3 bebek daha defnedildi. Hayatta bazı şeylere kimse engel olamıyor. Yazdıklarınız bana çok samimi ve kendimden geldi. Sanki aynı beyni taşıyoruz da ikimize ayrı yazdırıyor. Dediğiniz gibi bizi ancak biz anlarız. Ve yine dediğiniZ gibi Allah yardımcımız olsun.
Herşeyi okadar güzel anlatmışsın ki içimden geçenlerin hepsini söylemişsin inan kendimi suçlamaktan başka bişe yapamıyorum çevremdeki herkese eşime iyi görünmek güçlü görünmekten çok yoruldum içimdeki hissettiklerimi kimseyle paylaşamıyorum herkes aynı şeyleri söylüyor acımı anlamıyor eşim sağolsun bana çok destek oldu halada oluyor birbirimize destek oluyoruz onun yanında üzüldüğümü belli etmiyorum ona herşey yolundaymış gibi davranıyorum ki kendini iyi hissetsin yoksa oda benim gibi olur. Şimdi ikinci bir bebeği düşünüyorum o bana umut olur yaşama sevinci olur diyorum ama korkuyorum. Sizin yaranızı açmak istemem ama sizin bebeğinizi sezeryanla mı aldılar doktorunuz 4 ay sonra korunmayın demiş ya ondan merak ettim
Evet sezeryan ile alındı. Aslında sancı için ilaç vermişlerdi ama yaklaşık 5 saat geçmesine rağmen ufacık bir sancım olmadı. Doktora göre o ilaçlar ile çoktan doğum yapmam gerekiyormuş ama olmadı. Hamileliğim boyunca hep normal doğumun hayalini kurmuştum. Ten tene temas yapacaktım, kordonunu hemen kestirmeyecektim, hemen kucağıma alıp emzirecektim, kokusunu içime çekecektim. Bu hayallerle yaşarken onun cansız bedenini nasıl görmeye dayanıcam dedim ve sezeryan olmak istedim. Epidural yaptılar ama sanırım o psikoloji ile tamamen bayılmışım.
Doktor, aileme 4 ay sonra gebelik düşünebilir demiş. Aynı doktora bir daha gitmedim hatta hastanenin önünden bile geçemiyorum. Başka bir doktor ile görüştüm, o da aslında 1 yıl beklemenin çok sağlıklı olduğunu ama yaşımdan dolayı (39 yaşındayım) bunu erkene çekebileceğimizi söyledi. Çünkü yaşım gereği hamile kalıp kalamayacağımı da henüz bilmiyoruz. 2 ay hamile kalamazsan ona göre ilaç tedavisine başlayalım dedi. Bu gittiğim doktor devlet hastanesinde görev yapıyor. Bir de özel bir hastanede görev yapan perinatoloji uzmanı doktor var. Ona henüz görünmedim ama hamile kalırsam eğer aynı anda iki doktora görünmeyi düşünüyorum. Tansiyon aleti aldım, annemden şeker ölçüm cihazı aldım. Umarım steteskop alacak kadar da kafayı yemem ama almayı düşünmüyor da değilim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?