- 1 Ocak 2014
- 1.172
- 788
- 323
- 35
- Konu Sahibi beyzat2014
-
- #1
Anormal bır durum oldugunu mu dusunuyorsunuz? Normalde baska cocuk bugun gıdermıydı aıle buyuklerı ıle gezmeyeBir uzmandan destek almalisiniz bence.
Cok devrık cumleler kurmusum kusura bakmayımBir uzmandan destek almalisiniz bence.
Anormal bir durum oldugunu dusunmuyorum ama bagimliliktan kurtulmazsa anaiokulu ve ilkokul hatta okul hayatinda cok zorluk cekersiniz. Omur boyu yapisik ikiz gibi gezebilirsiniz. Dahasi saglikli iliskileri de olmayabilir cunku anneye duskun fazla anneci olan erkeklerin evliliklerinde yasadigi problemleri goruyoruz.Anormal bır durum oldugunu mu dusunuyorsunuz? Normalde baska cocuk bugun gıdermıydı aıle buyuklerı ıle gezmeye
Yok estagfirullah ben anladim sizi.Cok devrık cumleler kurmusum kusura bakmayım
Bende de baglanma problemı var sanırım. Sız bıraktım , o agladı ben agladım dıyınce burda ben de agladım. Icım acı ıle doldu... bıze doktor yolu gorundu sanırımAnormal bir durum oldugunu dusunmuyorum ama bagimliliktan kurtulmazsa anaikulu ve ilkokul hatta okul hayatinda cok zorluk cekersiniz. Omur boyu yapisik ikiz gibi gezebilirsiniz. Dahasi saglikli iliskileri de olmayabilir cunku anneye duskun fazla anneci olan erkeklerin evliliklerinde yasadigi problemleri goruyoruz.
Oglumu krese verdigimde o da cok aglamisti. Iki yasindaydi o zaman. Ben calisiyorum. Annemin ayagi kirilinca bakacak baska kimse de olmayinca krese vermek durumunda kalmistim. Ilk gun o iceride ben disarida agladim. Ama ertesi gun tekrar biraktim. Krestekiler alisir dediler. Alisti sonra. Bu donemi daha rahat atlatmaniz icin bir uzmandan yardim isteyebilirsiniz.
Kresteki ogretmenleri bu durumu surekli yasadiklari icin biliyorlar tani. Biz anne ogul ilk defa ayrildik. Tamam daha once annem bakti ama ilk defa cocuk kres ortamina girince urktu sanirim. Agladi. Ben ince bir yarim saat yaninda durdum ama ben her gitmeye yeltendigimde agliyordu. Sonra krestekiler siz gidin yoksa sizi hep burada isteyecek merak etmeyin alisir dediler. Ilk gun gidemedim. Onun aglamalarini disatidan duydum. Ben de agladim. Ama onun kendi iyiligi icin bunu yapmam gerekiyordu. Ikinci gun de agladi ama ben bu sefer birakip ise gittim.iste agladim. Ucuncu gun daha az aglamis. Oyle oyle ikimizde alistik. Ilkokul donemi de o yuzden rahat gecti. Hic anneden daha once kopmayan cocuklar aglarken oglum bana hadi git bekleme diyordu.Bende de baglanma problemı var sanırım. Sız bıraktım , o agladı ben agladım dıyınce burda ben de agladım. Icım acı ıle doldu... bıze doktor yolu gorundu sanırım
Egıtımcı mısınız? Okulunu cok ozenerek secmıstım. Gıttık ve orda aynı sızın bu soyedıklerınız soylendı. Ve nokta atıslardı hepsı de. Ben dogum sonrası hıc destek gormedım ve bu benı dpresyona soktu ya da zaten depresyondaydım , yapılanlar daha da tetıkledı. O ara ogluma bakıp butun yasananlardan aorumlu tuttugum bıle oluyorduMerhabalar, çocuklar yürümeye başlamalarıyla beraber bağımsızlaşmaya da başlarlar, böylece anneden güvenli ayrılma süreci de başlamış olur. Fiziksel ihtiyaçlarını karşılamış, sık sık fiziksel temas kurmuş ve kucağınıza almışsanız, sevgi dolu bir ses tonuyla sakinleştirmişseniz kurmanız gereken güvenli bağlanma gerçekleşmiştir.
Evhamlı bir anne misiniz? :) Bunu çok masumane soruyorum. Korumacı ebeveynlik tutumu bu tarz sonuçlar doğurabiliyor. Çocuklar okula alışma sürecinde anneyi özledikçe ağlıyorlar ve bu süreçle başetmeleri için öğretmenleri onlara yardım ediyor. Gün içinde bazen özlem duyması, geleceğiniz saati sorması, ağlaması çok normal ama bir süre sonra okula uyum sürecini tamamlaması gerekiyor. Ancak sizden uzaklaştığında siz endişeli bir ses tonu ya da mimik takınırsanız çocuk bir şeylerin ters gittiğini hisseder ve direnir. Ayrıca çocuk önce okulu çok sever sonra orada kurallar olduğunu ve bu kuralların evdekilerden daha katı olduğunu gördüğünde (ki genelde böyledir) okula gitmeye direnebilir. Siz oğlunuzu okula götürmeden öğretmenlerine çok güvendiğinizi, akşam onu okuldan aldığında ne yapmak istediğini sorun. Böylece sizin onu geri alacağınızdan emin olur ve kaygısıyla daha kolay başedebilir. Bu durum anneanne, babaanneye bırakmak için de geçerli. Bu yaş çocuğu annesi yanında yokken tabii ki başka yetişkinlerle ya da akranlarıyla vakit geçirebilir ama geceleri mutlaka evinde kalmalıdır
Umarım yardımcı olabilmişimdir
Okulöncesi öğretmeniyim, aynı zamanda yüksek lisans yapıyorum :) O sizin en kıymetliniz biliyorum, yeni doğan döneminde yaşanan sorunlar için kendinizi suçlamayın. Ama çocuğunuzun şu anki davranışları büyük ihtimalle sizin aşırı korumacı tutumunuzdan kaynaklanıyor. Gelecekteki kişiliğinin büyük kısmı bu yaşlarda oluşuyor o nedenle oğlunuzun yaşına uygun bağımsızlığı kazanması gerekiyor. İlerleyen yaşlarda okul fobisine dönüşme potansiyeli olan ayrılık kaygınız için yardım almanız iyi olacaktır :) Aşırı korumacı ortamda yetişen çocuklar birer yetişkin olduklarında daha farklı sorunlar da yaşayabiliyorlar bu yüzden eşinizle birlikte tutarlı ve doğru bir tutum belirleyip bütün bu yaşadıklarınızı değiştirebilirsiniz.Egıtımcı mısınız? Okulunu cok ozenerek secmıstım. Gıttık ve orda aynı sızın bu soyedıklerınız soylendı. Ve nokta atıslardı hepsı de. Ben dogum sonrası hıc destek gormedım ve bu benı dpresyona soktu ya da zaten depresyondaydım , yapılanlar daha da tetıkledı. O ara ogluma bakıp butun yasananlardan aorumlu tuttugum bıle oluyorduAllah ‘ım kahroluyorum. 20 gun kuvezde kaldı. O ara ben delı gıbıydım. Mutsuz sureklı aglayan bır anneydım. Sonra kucagıma geldı ama ben sımdı gprıyorum kı, ona o ıhtıyacı olan sefkatı doyasıya veremedım. Bıraz buyuyunce de bu defa o gınlerın pıslanlıgı ıle cok ustune dustum. Pimpirikli, evhamlı davranır oldum. Okulda da o soyledıgıjız yanlıs tutumu yaptım sanırım. Ve oglum cok zor gexırdı o ayrılma dakıkalarını. Sımdı de tamamen kaybetme kaygısı ıle dolu. Ahh cok uzuluyorum.
Gec kalmadık degıl mı? Onerebılecevınız bır uzman var mı?Okulöncesi öğretmeniyim, aynı zamanda yüksek lisans yapıyorum :) O sizin en kıymetliniz biliyorum, yeni doğan döneminde yaşanan sorunlar için kendinizi suçlamayın. Ama çocuğunuzun şu anki davranışları büyük ihtimalle sizin aşırı korumacı tutumunuzdan kaynaklanıyor. Gelecekteki kişiliğinin büyük kısmı bu yaşlarda oluşuyor o nedenle oğlunuzun yaşına uygun bağımsızlığı kazanması gerekiyor. İlerleyen yaşlarda okul fobisine dönüşme potansiyeli olan ayrılık kaygınız için yardım almanız iyi olacaktır :) Aşırı korumacı ortamda yetişen çocuklar birer yetişkin olduklarında daha farklı sorunlar da yaşayabiliyorlar bu yüzden eşinizle birlikte tutarlı ve doğru bir tutum belirleyip bütün bu yaşadıklarınızı değiştirebilirsiniz.
İstanbuldayımOkulöncesi öğretmeniyim, aynı zamanda yüksek lisans yapıyorum :) O sizin en kıymetliniz biliyorum, yeni doğan döneminde yaşanan sorunlar için kendinizi suçlamayın. Ama çocuğunuzun şu anki davranışları büyük ihtimalle sizin aşırı korumacı tutumunuzdan kaynaklanıyor. Gelecekteki kişiliğinin büyük kısmı bu yaşlarda oluşuyor o nedenle oğlunuzun yaşına uygun bağımsızlığı kazanması gerekiyor. İlerleyen yaşlarda okul fobisine dönüşme potansiyeli olan ayrılık kaygınız için yardım almanız iyi olacaktır :) Aşırı korumacı ortamda yetişen çocuklar birer yetişkin olduklarında daha farklı sorunlar da yaşayabiliyorlar bu yüzden eşinizle birlikte tutarlı ve doğru bir tutum belirleyip bütün bu yaşadıklarınızı değiştirebilirsiniz.
Hayır, tabii ki geç kalmadınız. Malesef İstanbul'da yaşamadığımdan bilemiyorumGec kalmadık degıl mı? Onerebılecevınız bır uzman var mı?
Merhaba arkadaslar, oglum 4 yasına bu ay gırdı. Dogumsonrası depresyon agırdı bende. Ihtıyaclarını hıc aksatmadıgımı dusunuyorum fakat tabı ruhunu ne kadar doyurabıldım bılmıyorumoglum genel olarak bana cok baglı bır cocuk. Tabı buna artık baglı degıl bagımlı dıyorum . Korona oncesıne kadar anannesınde kalırdı bır kac saat , ayrılırken bız sıkıntı da cıkarmazdı. Bır okul denememız oldu ve artık hazır dıyıp benı okul dısına gonderdıklerı gun cok aglamıs. Bana cok gec haber verdıler. Bu olaydan sonra kronıklestı bızım ayrılma kaygılarımız. Ben ıyılestırme adına suan hep yanımda tutsam da, esım de tam tersı “ ananneye, babanneye bırak bır kac saat dıyor” tamam bu da guzel bır coZum fakat benım oglumun suan bu ufak ayrılıklara dahı tahammulu yok. En son bugun babanne hala amca geldıler , oglanı bıze ver bırlıkte yemege gıdelım dedıler. Daha onlar cumleyı tamamlamadan oglum caresız kıvranır gıbı “ben tokum “ dedı ve gozlerı doldu. Sonra ben “bıraz gezersın amcanla dıyınce , hayır dıye aglamaya basladı. Sakınlestırdım sonra. Sımdı Butun gece uyku arasında kalkıp kalkıp benı kontrol edıyor. Cok uzuluyırum. Bu guvenaız baglanma ıle ılgılı makalelerı okuyup okuyup kahroluyorum. Calıaan anneler ıcın bu zaten asılmıs bır problemdır ama ev hanımı anneler cocuklarınızı ne zaman sıZsız bıryerlere bıraktınız. Bana onerınız var mı
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?