Bir davranışı düzeltmek istiyorsanız, o davranışa neden olan duyguları konuşarak başlayın.
Oğlunuz 5 yaşında, bu konuşmayı 5 yaşına uygun hale getirmenin yolları elbette var, oyunlarla ve bildiği "Tanıdığı" şeylere benzeterek.
"Öfkeli misin?"
"Bazen öfkeli insanlar kendilerini tutamazlar ve vururlar, aslında bu yanlış bir davranıştır, öfkelerinden nasıl kurtulacaklarını bilmedikleri için yaparlar."
"Oyun olarak vurmalı oyun görmedim ben böyle, vurmalı oyun mu oynuyorsunuz?"
"Bu oyunun nasıl kuralları var?"
"Ama pek adil görünmüyor?"
Vs vs vs...
...
Adalet, öfke, karşısındaki kişinin kim olduğu, vurunca acıması-empati, vurmalı sporların aslında dövme değil kendini savunma hali olduğunu ve yapıldığı yerleri vs... Tanıtın, konuşun. Vurmak yerine neler yapabileceğini vs...
Kavgalarınızı işaret ederse, yanlış davrandığınızı ve bunu düzeltmek için sizin de çabaladığınızı derine inmeden anlatın, ona da hakkını verin, hatta yetişkin olarak bunun, bir çocuğun yaptığı yanlıştan daha büyük olduğunu da izah etmeniz gerekirse, edin. "Bu problemimizden hepimizin kurtulması gerekiyor, birlikte bunu düzeltelim, iyileştirelim" de deyin gerekirse.
Bunu onun dili ile, ağırlaştırmadan, suçlamadan, onun ve sizin de bildiğiniz yollarla döndürebilirsiniz.
Biraz zor olur, direnir nitekim "Öfke" konuşulmaya başladığında artmaya da meyillidir, hani hüzünlü biri konuşmaya başladığında ağlar ya hüzün artar, onun gibi. Azar azar açıklayarak, sevginizi hissettirerek ve bu konuda kararlı bir disiplin sergileyerek.
Bazen konuşulamayacak bir yerdedir, önce nedeni açıklanmış disiplinli bir kural, ardından duyguları konuşma da gelebilir. Bunu oğlunuzun ihtiyacına göre belirlersiniz diye düşünüyorum. Ancak yavaş yavaş kulağına girmeye, duygusunu tanımaya ve onu nasıl zararsız hale getireceğini öğrenmeye ihtiyacı var, bilmiyor; bu işler de koşulsuz sevginin hissettirildiği konuşmalar ve alışkanlığı kırmak için getirilmiş kural ve disiplinli duruşunuzdan geçiyor.