merhaba.
ben ondört yaşımda psikolojik tedavi görmeye başladım.o zamandan beri mutlu olduğum tek bir an hatırlamıyorum. belki mükemmeliyetçiliğimden. ama bunu düşününce her konuda başarısız olduğumu farkedip sen misin mükemmel diyorum. kendime güvenim vardı en azından gittikçe azaldı azaldı ve sonunda gözümde ezik bir hal aldım. 14 yaşımda kendime zarar vererek başladım doktora sinirime hakim olamıyor kendimi keserek rahatlayabiliyordum. doktora gitmeyi de ben teklif ettim aileme onlar yaraların farkında bile değildiler zaten. önce istemediler sen kendine yetersin muamelesi. ben kendim dahil herkese yettim evet.kendimden utanıyorum tedavi görünce ya da kötü olduğumu yansıtınca. herkesin sığınağıyken sığınacak yer aramak delirtici.ailem o zamandan beri farkında değil ne derecede bunaldığımın zaten 15 yaşında yanlarından ayrıldım. sonrası hep tek başıma. bunu söylememe bile izin vermezler mesela. ne zaman yalnız bıraktık biz seni? çok derin düşünüyorum belki. yüksek ihtimal az sonra pişman olacağım yine. ama onlarla geçirdiğim bir güzel gün hatırlamıyorum. benim için bana özel olan hiçbirşey yok. tek bir şey istedim müzikle uğraşmak. olmadı. bir de imkansızlıktan değil de biz gönderdik sen gitmedin diyorlar ya. işte o an boğazımda bir düğüm.anlatamıyorum..anlatmak istemiyorum artık.. nefret ettiğim bir bölümde okuyorum sırf okuyo desinler diye.bu çok uzun olacak ailemin tepkileri beni tam anlamıyla mahvediyor, hayatımı değiştiriyor.sadece hayat felsefemi yıktılar son bir yılda. keşke diyorum ve pişman oluyorum artık. takıntılarım bunaltıyor beni. insanların akıllarından neler geçtiğini biliyorum bu son derece rahatsız edici. benim hakkımda neler dşündüklerini didikliyorum içimde. akşam olunca tüm gün kimle ne konuştuğumu düşünüyorum ve bir pürüz yalnış kelime ya da kendimi yanlış ifade ettiğim bir cümle varsa ateş düşüyor içime uyuyamıyorum sabahlara kadar. hele de başımı yastığa koyduğum an hayatımın en kötü anları geliyor aklıma zaten sürekli bir çarpıntım var bir de bu eklenince nefes alamıyorum yatakta. derste okulda uyuyorum 5 yıldır, uykucu olarak anılmak, yeni tanıştığım insanların bile bana bu sıfatı koyması çok huzursuz ediyor ve üzüyor. artık dinamik nerede ne konuştuğunu bilen ve sorgulamayan biri olmak istiyorum. çünkü gerçek ben buyum obsesyonlarımdan kurtulup gerçek olmak istiyorum. gururlu,kararlı ve olgun ben... belki bu kadarla anlaşılır değilim ama inanın kafamdaki seslerden hiçbirşeye odaklanamıyor adeta yaşayamıyorum. yardımcı olursanız çok memnun olurum.
ben ondört yaşımda psikolojik tedavi görmeye başladım.o zamandan beri mutlu olduğum tek bir an hatırlamıyorum. belki mükemmeliyetçiliğimden. ama bunu düşününce her konuda başarısız olduğumu farkedip sen misin mükemmel diyorum. kendime güvenim vardı en azından gittikçe azaldı azaldı ve sonunda gözümde ezik bir hal aldım. 14 yaşımda kendime zarar vererek başladım doktora sinirime hakim olamıyor kendimi keserek rahatlayabiliyordum. doktora gitmeyi de ben teklif ettim aileme onlar yaraların farkında bile değildiler zaten. önce istemediler sen kendine yetersin muamelesi. ben kendim dahil herkese yettim evet.kendimden utanıyorum tedavi görünce ya da kötü olduğumu yansıtınca. herkesin sığınağıyken sığınacak yer aramak delirtici.ailem o zamandan beri farkında değil ne derecede bunaldığımın zaten 15 yaşında yanlarından ayrıldım. sonrası hep tek başıma. bunu söylememe bile izin vermezler mesela. ne zaman yalnız bıraktık biz seni? çok derin düşünüyorum belki. yüksek ihtimal az sonra pişman olacağım yine. ama onlarla geçirdiğim bir güzel gün hatırlamıyorum. benim için bana özel olan hiçbirşey yok. tek bir şey istedim müzikle uğraşmak. olmadı. bir de imkansızlıktan değil de biz gönderdik sen gitmedin diyorlar ya. işte o an boğazımda bir düğüm.anlatamıyorum..anlatmak istemiyorum artık.. nefret ettiğim bir bölümde okuyorum sırf okuyo desinler diye.bu çok uzun olacak ailemin tepkileri beni tam anlamıyla mahvediyor, hayatımı değiştiriyor.sadece hayat felsefemi yıktılar son bir yılda. keşke diyorum ve pişman oluyorum artık. takıntılarım bunaltıyor beni. insanların akıllarından neler geçtiğini biliyorum bu son derece rahatsız edici. benim hakkımda neler dşündüklerini didikliyorum içimde. akşam olunca tüm gün kimle ne konuştuğumu düşünüyorum ve bir pürüz yalnış kelime ya da kendimi yanlış ifade ettiğim bir cümle varsa ateş düşüyor içime uyuyamıyorum sabahlara kadar. hele de başımı yastığa koyduğum an hayatımın en kötü anları geliyor aklıma zaten sürekli bir çarpıntım var bir de bu eklenince nefes alamıyorum yatakta. derste okulda uyuyorum 5 yıldır, uykucu olarak anılmak, yeni tanıştığım insanların bile bana bu sıfatı koyması çok huzursuz ediyor ve üzüyor. artık dinamik nerede ne konuştuğunu bilen ve sorgulamayan biri olmak istiyorum. çünkü gerçek ben buyum obsesyonlarımdan kurtulup gerçek olmak istiyorum. gururlu,kararlı ve olgun ben... belki bu kadarla anlaşılır değilim ama inanın kafamdaki seslerden hiçbirşeye odaklanamıyor adeta yaşayamıyorum. yardımcı olursanız çok memnun olurum.
