9 aydan beri evime bir kişi geldi... Balkonda oturduk. Bende bir kişiye gittim. Var mı benim gibi olan? Ben mi anormalim... artık psikolojim bunu kaldırmıyor gerçekten patlamak üzere olan bir bombaa gibi hissediyorum kendimi...çevremdeki çoğu insan dikkat etmiyor bu gibi durumlara, herkes normal hayatına devam ediyor. Ailemi 9 aydan beri görmüyorum hastalık taşırım korkusuyla (şehir dışında uzakta) etrafıma bakıyorum herkes ailesiyle kahvaltılar aksam yemekleri.... siz neler yapıyorsunuz ? biraz önce ıslak kek in üstüne turşu yedim siz düşünün... anketi cevaplarsanız çok sevinirim.
ev ziyaretlerine gıdıp, orda burda gezenlere hıç bir şekilde hakkımı helal etmıyorum gerçekten allahınızdan bulun
Ben de bunu merak ediyordum.
Neden derseniz, biz toplum olarak eve kapanmayı bilemedik ki bu yüzden herkes (aile, akraba) birbirine bulastirmaya devam etti.
Belki devletin uyarmasi tam net degildi. Çünkü daha yeni duydum haberde "çekirdek aile olarak eve kapanin" uyarısını.
Bazi aileler hafta sonu kapanmak icin annesine gidiyor gerek yokken (yaş, hastalik vb. gereklilik yokken).
Kendi cevremde (esimin) herkes birbirine gidip geliyor kardesler (amca kardesler, dayi kardesler gibi). Söylesek ipleyen yok anacım, en son yattilar hastaneye, durumlar kritik, ne olacak bilinmiyor.
Uyarsan "sanane, ne karışıyon!" oluyor. Sanki çoluğum çocuğum yok benim, ucu bana dokunmayacak sanki (hadi beni düşünmüyorlarsa torunlarını düşünsünler diye öyle diyom).
Cok yaraliyim arkadasim cok...
Kafam karışık allak bullak...
İyi mi simdi hastanelerden olumlu haber gelsin diye beklemek....... İyi mi ölümle cebelleşmek......
Of cok doluyum da kimseye bi sey denmiyor biliyo musun..........