Dün abimle yemek yerken gözlerinde tavrında bunu yapabileceğini gördüm. Herkes bu hayatı sürdürmek zorunda değil saygı duyun bana dedi. Korkuyorum tabii ki cesaret topladığım zaman gitcem ben dedi. Abim 30 yaşında. Üniversitede iyi bir bölüm kazandı ama okumadı uzattı ve süründürmeler neticesinde bıraktı. Bu dönemde kendini eve kapattı. Sorun sadece okul da değildi altında başka bişey varmı hala bilmiyoruz. Evdekilerle de sorunluydu babamla anlaşamıyor dalaşıyorlardı çok fazla. Yakşasık 1.5 yıldır bi yakınımızın yanında çalışıyor ve asgari ücret alıyor geleceğe dair umudu cabası yok. Askere gidersem kafama sıkarım diyor. İşi birakmak sürekli aklında çünkü ileriyi göremiyormuş. Şuanda daha stabil daha cok arkadaşlarıyla görüşüyor evde cok fazla kavga yok. Ama kendinden vazgeçmiş durumda. Ben 27 28 yasında evlenmeyi düşünüyordum diyor. Kız arkadaşı felan yok. Şuankı durumuma bak ben böyle bi adammıyım böylemi olacaktım diyor. Yani ne eğitim ne tecrübe şuan elde var sıfır hayatında. Yasamından vazgeçmek konusunu etraftakilere söylüyor ara sıra. Doktor gitmek istemiyor kendisini kandıramazmış. Çok çok endişeleniyorum. Bugün yarın değil ama onun da dediği gibi ilerde bi gün kafasına koymuş durumda. Bir tanecik kardeşim var ne yapabilirim ne yapmalıyım bilmiyorum