Hayır çalışmıyor, ev hanımı.
Mesela bir olay anlatayım.. Sohbet ediyorduk bir gün, insanların ne kadar gereksiz özgüvene sahip olduğunu anlatıyordu bana. Başından geçen bir olayı anlatı.. Marketten alışveriş yapmış, kasiyer bayan biraz havalı biriymiş.Kendini ne zannediyor acayip acayip tavırları vardı falan dedi.. Sonra ardından kasiyer için öyle bir cümle kurdu ki '' Sen kimsin ki, seni parayla satın alırım ben '' tabi ben şok oldum ama bişey demedim..
Yani 6 küsür yıldır evli, sadece 1 kere bu kış sesim yükseldi ona karşı.. Onda da kalbimi kırmıştı, ağlıyordum. O olayda şöyle gelişti; olayın bir gün öncesinde kendi elbisesine tonu tonuna uygun aksesuar arıyorduk ve abartısız belki 5-6 tane avm gezdik sabahtan akşama kadar ve benim o gün işim vardı ama yinede gittim onunla. Neyse ertesi gün bir yere gittik ve oraya yakın avmden ben kendime eşofman alıcaktım 2 ya da 3 dükkan gezdik avm'de suratı bir karış oldu, ofluyor pufluyor.
Bende dayanamadım sordum ''canım ben senin bir şeye ihtiyacın olduğunda seninle saatlerce geziyorum ama bir kaçtır dikkatimi çekiyor benimle gelmeye hiç gönüllü değilsin, hemen sıkılıyorsun, neden? '' İyi sende gelme ozaman benimle madem istemiyorsun '' dedi ama yüzünde ilginç bir ifade vardı.. Hırslı gibi sanki.. Bi kaç laf daha söyledi, bunun üzerine ben safım ağlamaya başladım.
Sonra özür diledi öylece kapandı gitti konu. Benim yerimde bir başkası olsaydı daha farklı olurdu şu olanlar karşısında tutumu.
Yani ben nasıl bir yol izlemeliyim? Kırmadan cevap mı vereyim? Yoksa ona birşey demeden abime mi söyliyim, o uyarsın? Hiç sevmem ben öyle karısına karşı doldurur gibi
Yazdıkça ve yazdıklarımı okudukça farkediyorum, sanırım bunca yıldır iyi geçinmemizin nedeni benim olaylara hep iyimser yaklaşmam