Ben bu konuda herkesten biraz farklı düşünüyorum sanırım.
Benim çocuğum benim onaylamadığım biriyle beraber olabilir. Hele ki 28 yaşına gelmiş bir kadınsa kendi kararları ı kendisi verebilir. Benim bir anne veya baba olarak şöyle demem gerekir: bu çocuk benim elimde bu hale geldi, onun hamurunu ben yoğurdum, ona ben örnek oldum, şimdi benim izimden gidiyor.
Damadın evlenip boşanmış olması, çocuğunun olması nedir ki? Katil olsa neyse. Hırsız olsa neyse. Suç mudur evlenip çocuk sahibi olmak ve boşanmak? Neden bu haksızlık? Neden bu çifte standart? Bu forumda ben dahil bir çok boşanmış kadın var. Mutlu olmak hakkımız değil mi? Konudaki adamın da hakkı değil mi?
6 senelik beraberlik demişsiniz. Az buz değil. İnsan der ki “benim kızım 6 senedir bu adamla beraberse demek ki mutlu, BEN DE YETİŞKİN KIZIMIN KARARLARINA SAYGI DUYAYIM”
Kimbilir ablanızda neler birikti. Sizi bir şekilde ikna edene dek neler yaşadı, nasıl yıprandı? “Biz pek onaylamadık” demişsiniz, aşkı uğruna direndiği kişi sadece babanız değil burdan anlaşılan. Kimse ablanızın yanında olmamış gibi anladım.
Babanız gelsin dedikten sonra neden kaçtı bilmiyorum. Orası mantığıma yatmadı. Dediğim gibi birikmişlikler olduğunu düşünüyorum.
Ayrıca kamu spotu: Herkesin hata yapma hakkı vardır, evlatlarımızın bile. Lütfen onların seçimlerine saygı gösterelim (kanun dışı şeyler hariç tabi)
