Merhaba arkadaşlar, demin önce ablamla kavga ettik, kavganın sebebini bile söylemeyeceğim (söylemeye utanıyorum çünkü o kadar basit birşeyki ).
Kavga esnasında üzerime yürüdü. Bana hakaretler etti. Köpek suratlı,seninle konuşurken bile bakmaya iğreniyorum, sen kimsin, o...., gibi çirkin sözler söyledi. birde utanmadan üzerime yürüyor, dövecekmiş beni hanımefendi (!). şuan sinirden tam yazamıyorum ama inanın her kavgasında benim dış görünüşümü kullanarak beni ezmeye çalışıyor hani allaha şükür çirkin bi insan değilim olsam bilede Allah beni böyle yaratmış, Onun bunu kullanarak beni üzmeye hakkı varmı ? Bana hiçbir işe yaramıyosun, hiç bişey yapmıyosun eve bi katkın yok falan diyor. Kendisinin ev için yaptığı şey 3 tane patates kızartmak. Yemek yapıyor diye kendini evin tüm işlerini yapan ve eve en çok faydası olan kişi sayıyor.
En çok zoruma giden şey ise, ablamın bu hareketlerine rağmen hala ailemin ablamın tarafını tutması. İnanın sinirden ağlamak istiyorum şuan. Ben bu tür insanlarla yaşamak zorunda mıyım? Bu basit insanın hergün bu çirkin laflarını ve çocuksu hareketlerini çekmek zorundamıyım? Şimdi buraya o senin ablan demeyin, çünkü böyle bi insana abla demem ben. Ablalık,kardeşlik bu kadar ucuz bişey değil çünkü.
Ne yapmalıyım .. Yardımlarınızı bekliyorum..
O abladır yapar öyle şey aman boşver takma falan diyenler size diyorum. Bu yorumu yapmanızın sebebi muhtemelen böyle bir ablaya sahip olmamanız. Sizi yargılamıyorum kimse yaşamadığı birşeyi tam anlamıyla anlayamaz. İnanın bana kafaya takmamak elde değil. İnternette bir hesap olsa engellersin, arkadaşın, sevgilin falan olsa ayrılırsın hayatından çıkarırsın. En azından bir akraban bile olsa görüşmezsin aramazsın. Ama bu öyle değil işte! Bu insanla hergün aynı evde kalmak ve ona katlanmak zorundasın! Her gün yüzünü görmek, hakaretlerini işitmek ve haksızlıklarına mağruz kalmak zorundasın! Hele de benim gibi reşit değilseniz. Ayrıca bu durumda anne - baba desteği görmemekde çok kötü. Ben biraz da olsa görüyorum ama çoğunlukla sus, alttan al falan gibi laflar yiyorum. Bir keresinde çok sinirlenip elimi ve kollarımı çizmiştim. Annem sadece birdaha bunu yapma deyip konuyu kapatmıştı ve bana hala sus diyor. Sorun yaşayan arkadaş benimki de aynı senin gibi! Üstelik bu durumu hafif görenlere de çok sinirleniyorum. Artık öyle bir noktaya geldim ki nefretin yanında ablamdan iğrenmeye başladım! Ona dokunmayı sevmiyorum eşyalarına da dokunmuyorum odasına hiç girmiyorum. Yada mesela evde ortak kullanılan birşey olduğu zaman eğer önce o kullandıysa ben o eşyanın üstünü silip öyle kullanıyorum. Ya da masa toplarken onun tabağını kaldırmak istemiyorum kimse kaldırmazsa peçeteyle tutup öyle kaldırıyorum. Ama bu durum sadece ablam için geçerli. "Ablam"diye yazmak bile istemiyorum. Ha bu arada ablan ölse yine böyle konuşabilirmiydin diyenler, evet konuşurdum çünkü bu nefret ölesiye devam edecek ve küçük olmamlz ilgisi bile yok bu nefret asla geçmeyecek. O benden doğduğumdan beri nefret ediyorsa bende ondan ölene dek nefret edeceğim ve uzak duracağım! Daha 3 aylıkken beni döven merhametsiz bir insanı sevmek istemiyorum. Hala bana hakaret ediyor ve susuyorum konuştuğum zaman annem bana bağırıyor. Sinirden ağlamak istiyorum... Bence bunun tek çözümü var o da evden ayrılmak ama reşit değilim