erkek arkadaşımla uzakta başlayıp uzakta devam eden 2yıllık bir ilişkimiz var.sık sık geliyor yazları görüşebiliyoruz kendisi özel bir okulda öğretmen ve elimizden geldiğince görüşmeye çalışıyoruz.ama yaşayanlar bilir uzakta olmak çok çok kötü bişe,katlanamıyorum artık.herşey güllük gülistanlıkken bazen onun bi yere giderken haber vermeyi unutması,bazen bana mesaj atmaması beni çıldırtabiliyor.yanımdayken herşey tüm bunlara oranla çok daha farklıyız.sırf bu nedenden dolayı katlanmaya çalışıyorum.ama erkeklerin mi yoksa benim sevgilimin mi durulup kendi içine kapandığı zamanlar oluyor.ben sorunların üstüne gidip çözülmesi taraftarı biri iken,o da susup biraz bekleyip zamana bırakma taraftarı.öyle ya ben belirsizliklerden hiç hoşlanmıyorum.bu sorunlar ille bizimle ilgili olmak zorunda değil mesela bu seferki,işteki yoğunluklarından dolayı benimle çok fazla ilgilenenmemesinden kaynaklandı.tamam diyorum uzaktayız diye herşey bana böyle geliyo,ama zaten mesafeler bu kadar uzakken ve paylaşabildiğimiz o kadar çok şey yokken,konuşup bi ortam kurmaya bişeler paylaşmaya çalışıyorum ama aynı derecede tepkiyi alamayınca çok üzülüyorum ve niye den başlayıp acaba'lı düşüncelere kadar sürüklenip kendimi perişan ediyorum.tamam biraz çok düşünen bir insan olabilirim,ince ve detaycı.benden bunu bekleme sen olmamı demesi yerine,erkek arkadaşımdan bu konuda biraz daha özverili olmasını bana karşı biraz daha hassas davranmasını istiyorum böyle zamanlarda çünkü kafamı çok takıyorum.ama yok öldüren bi sessizliğe bürünüyo,ben çözmek istedikçe hiçbişe yokmuş gibi davranıyo.ama ortada var bi sorun işte ne o kendi ne de ben benim