Arkadaslar kanser hastasiyim. Kemoterapi ve radyoterapi goruyorum. Cok zor gunler gecirdim. Sonuna geldim. Ama gucum ve sabrim kalmadi artik. Ilk ogrendigimizde annem hep yanimdaydi. Ameliyat falan derken tam 1 ay bakti bana. Ameliyatta kayinvali de geldi. 1 ayda o bakti. Kayinvalide uzakta oturuyor. Annemle aramiz 5 dakika. Kayinvalude gittikten sonra anneme bi haller oldu. Bakmamaya basladi. Gelip 5 dk durup kapidan yemek verip gidiyordu. Ama benim hergun isin tedavisine gitmem lazimdi. Hergun soruyor bugin gidicen mi geliyim mi. Diye. Oglum var annemin gelmesi lazim ki ona birakayim. Ve ben hergun israrla evet anne gidicem mecburum demekten yoruldum. Annem cunku kardesimin ogluna bakiyor. Oglumun yemegini yedirmez. Sadece yainda durmasi gerkiyor tedaviye gidince. Ve inanin hic ayaga kalkicak halim yok. Hafta da bir kemo ve hergun isin goruyorum. Cok cokk zor. Yarin kemoterapi var. Radyoterapi hocasi butun tahlillerine aksam bakalim degerler cok dusuk dedi. Hastane de kan falan aldirdik. Gerekli olursa serum baglanackti. Anneme arayip soyledim . Tamam dedi. Ama uflayarak. Sonra eve geldik . Evde kimse yok. Annem oglumu aksam saat 8.30 da evimin altinda erkek kardesimin kahvesi var. Ona emanet etmis ve gitmis. Ben cok kotu oldum. Serum baglanabilip eve de gelemeyebilrdim. Oglum 5 yasinda. Be kadin hastayim ve sana emanet ettim. Hasta olan insana bu yapilirmi. Manevi olarak zaten cokmusum. Yarin kemoterapim var. Ve annemi aradum. Yarin sakin gelme bana dedim. Bir iki laf ettim kapattim. Karisik yazmis olabilirim. Suan cok kotu durumdayim.