Bekarken üniversite yıllarımda ve çalıştığım dönemde resmen otobüse binme sanatı diye kitap yazmayı düşünüyordum Otobüste kesinlikle erkeklerin yanına oturmazdım, benim yanım boş olduğunda da binen erkeklerin yüzüne pis pis bakardım oturmasınlar diye, inanın çoğu zaman da işe yarardı Kadınlara da sevimli sevimli gülümserdim ki yanıma otursunlar diye, o daha çok işe yarıyordu. Eğer yanıma erkek oturmuşsa da rahatsız olmasını hiç umursamadan direk çantamı aramıza koyardım, arka koltuklara oturmazdım mümkün olduğunca. Ayaktaysam sırtımı dayayabileceğim yerlerde durmaya özen gösterirdim, son derece asık suratlı dururdum belki çıngar çıkarmamdan korkarlar diye. Şimdi evliyim ve çalışmıyorum, en son ne zaman toplu taşıma aracına bindiğimi hatırlamıyorum. Her yere eşimin arabasıyla gidiyoruz, Allah'a şükür.