Merhabalar arkadaşlar,
burada yeniyim, 26 yaşındayım avukatım. ailemle yaşıyorum. genel olarak hayatımda büyük bir sorunum yok, buradaki diğer mesajları okuyunca zaten derdim çok ufak geliyor ama sadece yazmanın ve buradaki tecrübeli insanlarla paylaşımda bulunmanın yararlı olacağını fark ettim.
4 senelik bir ilişkim vardı. mutluydum fakat kendisinin geleceğe yönelik hiçbir planı yoktu. Ben üniversite zamanı ne kadar önem verdiysem derslerime o bir o kadar vermedi. Ben iyi bir ortalamayla hukuk fakültesini bitirdim 2019 yılında o ise hala gsf yi bitiremedi hala öğrenci ve benden 2 yaş büyük :) maalesef hayatın sadece sevginin yetmediğini anladığım için ayrılmaya karar verdim. ben kendi paramı kazanırken o hala babasından harçlık alıyordu ve ben de artık ciddi birşeyler olsun istiyordum, böylece yollarımız ayrıldı.
bu ayrılıktan sonra çok tesadüfi bir şekilde bir sokak ilerimde oturan biriyle tanıştım. benden 2 yaş küçüktü, o da hala okuyordu ama ikinci üniversiteydi. çok çalışkan, derslerine çok bağlı, maddi durumu da iyi biriydi yani aslında eski sevgilimin tam tersi. fakat görünüş olarak bana uygun değildi, ben buna bakmam ya dediğim bir tipti :) kaderim demek ki birlikte olduğum kişiyi okutmak dedim... bu arada birlikte olduk dediysem de sevgili olmadık, hani ayrılıktan sonra insan duygusal boşluğa düşüyor ya öyle bir durum oldu, ben de kaptırdım kendimi. ayrılığı atlatmama çok yardımcı oldu, birlikte gezdik, içtik, eğlendik, arkadaşlarla hatta aileler ile bile tanıştık ama koyamadık adını, biz sevgiliyiz demedik. daha sonra baktık duygular ciddileşiyor artık bu arkadaşlıktan öteye gidiyor, klasik olarak beyefendimiz korktu... ben sana bağlanıyorum az görüşelim oldu... Neyse dedim tamam. ama yok yani kopamıyorum yarabandım olmuş kendisi...
erkekler cidden çok geç olgunlaşıyor, burçlara çok inanmam ama kendisi yay burcuydu. Allahım düşman başına. Bencillik desen, inat desen, küsme desen hepsi bunlarda. 21 yydayız hala küsüp mesajlara cevap vermeme gibi bir durum var. ben de tam tersi başak burcu ve çok tezcanlı bir insanım istediğim olacak illa. o küstü ben kovaladım o küstü ben kovaladım (bu arada bu küsmelerin çoğunda benim küsmem gerekiyor fakat duygusal düşünmekten bir türlü vazgeçemedim.) neyse kabul ettim artık dedim bu böyle bir insan ama iste seviyorum gibi hissediyorum ya vazgeçemiyorum bir türlü. aptal aşık gibi dolanıyorum. sadece bir ara aramız bozuk iken yine böyle onun heyheyleri geldiği zamanlardan birinde eski sevgilim beni arayarak o çocuğa dikkat et senin hakkında asılsız konuşuyor dedi, bende tezcanlılığma dayanarak kendisinden hesap sordum. neyse sonra yine iyi olduğumuz günlerden birinde beni güzel bir yemeğe götürdü, benimle birlikte olmak istediğini sevdiğini söyledi. ben de bu dengesiz davranışları sebebiyle kendisine güvenmediğimi ve bu hakkımda asılsız konuşma olayını da hala aşamadığımı söyledim. daha sonra ısrarla bunu kimin söylediğini söyleyince eski sevgilim dedim, telefonunu ver eski sevgilinle mesajlarına bakacağım dedim. bende 1 hafta önce beni silen adama mesajlarımı okutmayacağım için vermedim tabi ki. daha sonra karşımda ağlamaya başladı baya üzüldüm. belki burada bir hata yapmış olabilirim. siz ne düşünüyorsunuz?
ben ilişkiye adım attığımda arkadaş kalalım dedi, mesajlarıma cevap vermedi, sonra olduğum yerlere gelip senin burda ne işin var dedi, deneyelim böyle yapma dediğinde gereksiz kıskançlık yaparak s*ktir git diyerek gitti. ben sadece hayatımda olsun istediğim için arkadaş kalmayı bile kabul ettim ağlaya ağlaya günlerce.
insan bir yerde diyor ben ne yapıyorum? kaç yaşına geldim hala duygusal olarak olgunlaşamamış birinin sınırsız tribini çekiyorum. mesaj atıyorum cevap vermiyor vs. dedim kızım neden kendine bunu yapıyorsun sen aciz misin. gelin görün ki herhalde cevap alamamam sebebiyle takıntı yaptım ben de. ağlamalar, beni niye sevmiyorlar vb. neler neler....
aslında çok rasyonel biriyimdir, arkadaşlarım çevrem herkes şaşkın sen nasıl böyle oldun diyorlar. siz ne düşünüyorsunuz sayın hemcinslerim? sizce aşık olmuş olabilir miyim? yoksa cidden reddedilmenin verdiği bir his mi bu? eğer öyleyse gerçekten ağır bir hismiş aşk gibi hissettiriyor
bu arada ben tabi ki mesaj atmayacağım ama acaba o atar mı ne düşünüyorsunuz??
not: bu arada bize boşanma için geldiklerinde, bu dengesiz güvensiz davranışları boşanma sebebi olarak kabul ediyoruz ama işte insan kendi başına gelmeden hiçbir şeyi anlamıyor :)
burada yeniyim, 26 yaşındayım avukatım. ailemle yaşıyorum. genel olarak hayatımda büyük bir sorunum yok, buradaki diğer mesajları okuyunca zaten derdim çok ufak geliyor ama sadece yazmanın ve buradaki tecrübeli insanlarla paylaşımda bulunmanın yararlı olacağını fark ettim.
4 senelik bir ilişkim vardı. mutluydum fakat kendisinin geleceğe yönelik hiçbir planı yoktu. Ben üniversite zamanı ne kadar önem verdiysem derslerime o bir o kadar vermedi. Ben iyi bir ortalamayla hukuk fakültesini bitirdim 2019 yılında o ise hala gsf yi bitiremedi hala öğrenci ve benden 2 yaş büyük :) maalesef hayatın sadece sevginin yetmediğini anladığım için ayrılmaya karar verdim. ben kendi paramı kazanırken o hala babasından harçlık alıyordu ve ben de artık ciddi birşeyler olsun istiyordum, böylece yollarımız ayrıldı.
bu ayrılıktan sonra çok tesadüfi bir şekilde bir sokak ilerimde oturan biriyle tanıştım. benden 2 yaş küçüktü, o da hala okuyordu ama ikinci üniversiteydi. çok çalışkan, derslerine çok bağlı, maddi durumu da iyi biriydi yani aslında eski sevgilimin tam tersi. fakat görünüş olarak bana uygun değildi, ben buna bakmam ya dediğim bir tipti :) kaderim demek ki birlikte olduğum kişiyi okutmak dedim... bu arada birlikte olduk dediysem de sevgili olmadık, hani ayrılıktan sonra insan duygusal boşluğa düşüyor ya öyle bir durum oldu, ben de kaptırdım kendimi. ayrılığı atlatmama çok yardımcı oldu, birlikte gezdik, içtik, eğlendik, arkadaşlarla hatta aileler ile bile tanıştık ama koyamadık adını, biz sevgiliyiz demedik. daha sonra baktık duygular ciddileşiyor artık bu arkadaşlıktan öteye gidiyor, klasik olarak beyefendimiz korktu... ben sana bağlanıyorum az görüşelim oldu... Neyse dedim tamam. ama yok yani kopamıyorum yarabandım olmuş kendisi...
erkekler cidden çok geç olgunlaşıyor, burçlara çok inanmam ama kendisi yay burcuydu. Allahım düşman başına. Bencillik desen, inat desen, küsme desen hepsi bunlarda. 21 yydayız hala küsüp mesajlara cevap vermeme gibi bir durum var. ben de tam tersi başak burcu ve çok tezcanlı bir insanım istediğim olacak illa. o küstü ben kovaladım o küstü ben kovaladım (bu arada bu küsmelerin çoğunda benim küsmem gerekiyor fakat duygusal düşünmekten bir türlü vazgeçemedim.) neyse kabul ettim artık dedim bu böyle bir insan ama iste seviyorum gibi hissediyorum ya vazgeçemiyorum bir türlü. aptal aşık gibi dolanıyorum. sadece bir ara aramız bozuk iken yine böyle onun heyheyleri geldiği zamanlardan birinde eski sevgilim beni arayarak o çocuğa dikkat et senin hakkında asılsız konuşuyor dedi, bende tezcanlılığma dayanarak kendisinden hesap sordum. neyse sonra yine iyi olduğumuz günlerden birinde beni güzel bir yemeğe götürdü, benimle birlikte olmak istediğini sevdiğini söyledi. ben de bu dengesiz davranışları sebebiyle kendisine güvenmediğimi ve bu hakkımda asılsız konuşma olayını da hala aşamadığımı söyledim. daha sonra ısrarla bunu kimin söylediğini söyleyince eski sevgilim dedim, telefonunu ver eski sevgilinle mesajlarına bakacağım dedim. bende 1 hafta önce beni silen adama mesajlarımı okutmayacağım için vermedim tabi ki. daha sonra karşımda ağlamaya başladı baya üzüldüm. belki burada bir hata yapmış olabilirim. siz ne düşünüyorsunuz?
ben ilişkiye adım attığımda arkadaş kalalım dedi, mesajlarıma cevap vermedi, sonra olduğum yerlere gelip senin burda ne işin var dedi, deneyelim böyle yapma dediğinde gereksiz kıskançlık yaparak s*ktir git diyerek gitti. ben sadece hayatımda olsun istediğim için arkadaş kalmayı bile kabul ettim ağlaya ağlaya günlerce.
insan bir yerde diyor ben ne yapıyorum? kaç yaşına geldim hala duygusal olarak olgunlaşamamış birinin sınırsız tribini çekiyorum. mesaj atıyorum cevap vermiyor vs. dedim kızım neden kendine bunu yapıyorsun sen aciz misin. gelin görün ki herhalde cevap alamamam sebebiyle takıntı yaptım ben de. ağlamalar, beni niye sevmiyorlar vb. neler neler....
aslında çok rasyonel biriyimdir, arkadaşlarım çevrem herkes şaşkın sen nasıl böyle oldun diyorlar. siz ne düşünüyorsunuz sayın hemcinslerim? sizce aşık olmuş olabilir miyim? yoksa cidden reddedilmenin verdiği bir his mi bu? eğer öyleyse gerçekten ağır bir hismiş aşk gibi hissettiriyor
bu arada ben tabi ki mesaj atmayacağım ama acaba o atar mı ne düşünüyorsunuz??
not: bu arada bize boşanma için geldiklerinde, bu dengesiz güvensiz davranışları boşanma sebebi olarak kabul ediyoruz ama işte insan kendi başına gelmeden hiçbir şeyi anlamıyor :)
Son düzenleme:
