Merhaba Kadınlar Kulübü.
İnsan ne yapsa bir şeyi uzun süre içinde tutarak yaşayamıyor. O şey zehirliyor insanı, dışarı atması gerekiyor. Ben de anlattıklarım anlamayacağından, başkalarına da anlatmaya cesaretim olmadığından, buraya geldim.
Tek bir soru soracağım size. Sürekli kötü niyetleriniz olduğunu, insanların kuyusunu kazdığınızı savunan biriyle aynı evde yaşasaydınız, bu insan yaptığınız her şeyi, tabiri caizse attığınız adımı izleyip yanlış anlamlar çıkarsaydı, sürekli size iftira atsaydı ne hissedersiniz? Daha da önemlisi ne yapardınız, buna nasıl bir çözüm bulurdunuz?
16 yaşındayım. Tek çocuğum. Annemle babam iki ay önce boşanmaya karar verdiler. Annemle ben de ananemlere geldik. Zaten okullar da kapanıyordu, son haftalarda yaptığım devamsızlıklar pek problem çıkarmadı. Ben birkaç kez babamlara gidip gerekli eşyalarımızı aldım, buraya yerleştik.
Ananem teyzemle birlikte yaşıyor. Teyzem de annem gibi, kocasından boşandı. 9-10 yaşlarında bir oğlu var ama velayeti babasında, sadece hafta sonları geliyor. Bu teyzemle aramız çocukluğumdan beri öyle çok iyi değildi. Ama annem, kardeşleriyle ve ananemle çok sık görüştüğünden, sürekli bir araya geliyorduk. O da sürekli bize kalmaya filan geliyordu. En son, kocasından ilk boşandığında bir yıla yakın bizde kaldı hatta.
Bugüne kadar aramızda olanlar yüzünden hep beni suçladılar. Ergenlik çağında olduğum için agresif davrandığımı, saygısızlığım, terbiyesizliğim yüzünden sürekli kavga çıktığını savundular. Ben de dediklerine inandım. Ben sinirliyim diye böyle olduğunu düşündüm.
Ta ki teyzemle yeniden aynı evde yaşamaya başlayana kadar.
Bu siteye üye olanların çoğu yaşını başını almış, evli, çocuklu, tecrübeli kadınlar. Bu yüzden size soruyorum. Bir insanın aynı evde yaşadığı yeğeninin her hareketinden kötü bir anlam çıkarması, sürekli onu annesine şikayet etmesi normal mi? Bir kaç örnek vereyim:
-Ananem beni bakkala yoğurt almaya gönderdi. "4 liraya kadar al" dedi. Ben de tam 4 lira tutan Danone yoğurtlardan aldım. Eve geldim. Teyzem poşeti açıp da bakınca kıyameti kopardı. "Danone'de salyangoz varmış. Bilmiyor sanki. Hepimizi günaha sokmak istiyor. Akşam misafir gelecek. Sen sanıyor musun ki onlara salyangoz yedirebileceksin? Bu evde ben varken zor canım o!" diye bağrındı çağrındı. Yeni yoğurt aldılar.
-Teyzemin bir kedisi var. Biz de evde kedi besliyoruz. Onu buraya getirmiştik. Bir gece kedim, bahçede başka bir kediyle kavga ediyordu. Dışarı çıktım, kendi kedimi gördüm ama kavga ettiği kediyi göremedim. Ben de kedime bağrındım, kızdım, eve soktum, bir daha çıkamasın diye de kapıyı kapadım. Teyzem Kuran okuyordu.
Beş dakika sonra tıkırtılar duydum, biri aniden ayağı kalktı, kapıyı açtı, "Anneem, dışarda mı kaldın oğluuum" diye konuşmalar geliyordu.
Sabahleyin teyzemin bağırtısına uyandım. Beni anneme şikayet ediyordu. Kurduğu cümleler şunlardı: "Gitmiş kendi kedisini almış önce eve. Ondan sonra kapıyı da sıkı sıkı kapatmış. Benim kedimi dışarı kapatmış bilerek. Bi de kedisine bağırıyor ki ben ne yaptığını anlamayayım, şüphelenmeyeyim. O kız senin beynini yıkamış ama ben çok iyi biliyorum onu. Neyi ne amaçla yaptığını çok iyi biliyorum."
-Bir gün giyiniyordum. Üzerimde sadece sütyenim vardı. Omurgamda bir tür eğrilik var, tedavi görüyorum. Ben de sırtımı döndüm aynada o eğriliği muayene ediyordum. Meğer teyzemin oğlu beni izliyormuş. Fark edince birden korkup çığlık attım. Teyzem uyuyordu, çocuk da koşa koşa gidip onun yanına yattı. Kahvaltıda teyzem beni şöyle şikayet ediyordu:
"Benim çocuğumun psikolojisini bozmak için yapıyor. Benim çocuğum zaten korkak. Bi de çığlık atıyor bilerek. Benim oğlum bu kadar dengesizse onun yüzünden. Abla diyor, örnek alıyor, takip ediyor. Kendi nasılsa çocuğumu da öyle yapacak. Ben onun asıl amacını çok iyi biliyorum. Siz tanımıyorsunuz ama ben onu çok iyi tanıyorum. 17 yıllık yeğenimi tanımayacak mıyım?"
Bir de öyle bir şey ki, ben itiraz edince, sesimi yükseltince şey diyor: "Annen burda diye itiraf edemiyorsun, ama neyi niye yaptığını sen de biliyorsun". Hatta annem de çoğu zaman teyzemden taraf çıkıyor "Sen gerçekten masum olsan, dedikleri amaçları gütmesen bu kadar sinirlenmezsin" diyor.
Çıldıracak gibiyim. Her günüm böyle geçiyor. Yaptığım her şeye teyzem bir kılıf uyduruyor, bire bin katıp anneme anlatıyor. İşin tuhafı galiba anlattıklarına gerçekten inanıyor.
Nolursunuz bana bir akıl verin, bir yol gösterin. En basitinden kendi çocuğunuzun başına böyle bir şey gelse ne yapardınız onu söyleyin. Çünkü annem benim haksız, teyzemin haklı olduğuna öylesine inandırmış ki kendini, bir türlü ona kendimi anlatamıyorum, "Anne bana iftira ediyorlar, teyzemin dediklerini yapmak benim aklımın köşesinden bile geçmiyor" diyemiyorum. Ne zaman kavga etsem kendi annem de bana tavır alıp kötü davranıyor.
Babama gidemem, orası burdan da kötü. Ama bu şekilde, bu sorunu bi çözüme kavuşturmadan da hayatta yapamam. Her hareketimden yanlış bir anlam çıkartıyor diyorum size. Ben bunları yazarken bile komşunun çocukları ses yapıyor diye odaya geldi, "Napıyorsun öyle perdeye mi asılıyorsun? Ne sesi çıkartıyorsun çıt çıt?" diye azarladı. Ben de bağırarak "Teyze deli misin ses dışarıdan geliyor ne sesi çıkarabilirim ben!" diyince de "Bağırma bana be! Saygısız!" deyip çıktı. Yok ben gerçekten dayanamıyorum.
Yardım edin, bana tavsiye verin nolur.
İnsan ne yapsa bir şeyi uzun süre içinde tutarak yaşayamıyor. O şey zehirliyor insanı, dışarı atması gerekiyor. Ben de anlattıklarım anlamayacağından, başkalarına da anlatmaya cesaretim olmadığından, buraya geldim.
Tek bir soru soracağım size. Sürekli kötü niyetleriniz olduğunu, insanların kuyusunu kazdığınızı savunan biriyle aynı evde yaşasaydınız, bu insan yaptığınız her şeyi, tabiri caizse attığınız adımı izleyip yanlış anlamlar çıkarsaydı, sürekli size iftira atsaydı ne hissedersiniz? Daha da önemlisi ne yapardınız, buna nasıl bir çözüm bulurdunuz?
16 yaşındayım. Tek çocuğum. Annemle babam iki ay önce boşanmaya karar verdiler. Annemle ben de ananemlere geldik. Zaten okullar da kapanıyordu, son haftalarda yaptığım devamsızlıklar pek problem çıkarmadı. Ben birkaç kez babamlara gidip gerekli eşyalarımızı aldım, buraya yerleştik.
Ananem teyzemle birlikte yaşıyor. Teyzem de annem gibi, kocasından boşandı. 9-10 yaşlarında bir oğlu var ama velayeti babasında, sadece hafta sonları geliyor. Bu teyzemle aramız çocukluğumdan beri öyle çok iyi değildi. Ama annem, kardeşleriyle ve ananemle çok sık görüştüğünden, sürekli bir araya geliyorduk. O da sürekli bize kalmaya filan geliyordu. En son, kocasından ilk boşandığında bir yıla yakın bizde kaldı hatta.
Bugüne kadar aramızda olanlar yüzünden hep beni suçladılar. Ergenlik çağında olduğum için agresif davrandığımı, saygısızlığım, terbiyesizliğim yüzünden sürekli kavga çıktığını savundular. Ben de dediklerine inandım. Ben sinirliyim diye böyle olduğunu düşündüm.
Ta ki teyzemle yeniden aynı evde yaşamaya başlayana kadar.
Bu siteye üye olanların çoğu yaşını başını almış, evli, çocuklu, tecrübeli kadınlar. Bu yüzden size soruyorum. Bir insanın aynı evde yaşadığı yeğeninin her hareketinden kötü bir anlam çıkarması, sürekli onu annesine şikayet etmesi normal mi? Bir kaç örnek vereyim:
-Ananem beni bakkala yoğurt almaya gönderdi. "4 liraya kadar al" dedi. Ben de tam 4 lira tutan Danone yoğurtlardan aldım. Eve geldim. Teyzem poşeti açıp da bakınca kıyameti kopardı. "Danone'de salyangoz varmış. Bilmiyor sanki. Hepimizi günaha sokmak istiyor. Akşam misafir gelecek. Sen sanıyor musun ki onlara salyangoz yedirebileceksin? Bu evde ben varken zor canım o!" diye bağrındı çağrındı. Yeni yoğurt aldılar.
-Teyzemin bir kedisi var. Biz de evde kedi besliyoruz. Onu buraya getirmiştik. Bir gece kedim, bahçede başka bir kediyle kavga ediyordu. Dışarı çıktım, kendi kedimi gördüm ama kavga ettiği kediyi göremedim. Ben de kedime bağrındım, kızdım, eve soktum, bir daha çıkamasın diye de kapıyı kapadım. Teyzem Kuran okuyordu.
Beş dakika sonra tıkırtılar duydum, biri aniden ayağı kalktı, kapıyı açtı, "Anneem, dışarda mı kaldın oğluuum" diye konuşmalar geliyordu.
Sabahleyin teyzemin bağırtısına uyandım. Beni anneme şikayet ediyordu. Kurduğu cümleler şunlardı: "Gitmiş kendi kedisini almış önce eve. Ondan sonra kapıyı da sıkı sıkı kapatmış. Benim kedimi dışarı kapatmış bilerek. Bi de kedisine bağırıyor ki ben ne yaptığını anlamayayım, şüphelenmeyeyim. O kız senin beynini yıkamış ama ben çok iyi biliyorum onu. Neyi ne amaçla yaptığını çok iyi biliyorum."
-Bir gün giyiniyordum. Üzerimde sadece sütyenim vardı. Omurgamda bir tür eğrilik var, tedavi görüyorum. Ben de sırtımı döndüm aynada o eğriliği muayene ediyordum. Meğer teyzemin oğlu beni izliyormuş. Fark edince birden korkup çığlık attım. Teyzem uyuyordu, çocuk da koşa koşa gidip onun yanına yattı. Kahvaltıda teyzem beni şöyle şikayet ediyordu:
"Benim çocuğumun psikolojisini bozmak için yapıyor. Benim çocuğum zaten korkak. Bi de çığlık atıyor bilerek. Benim oğlum bu kadar dengesizse onun yüzünden. Abla diyor, örnek alıyor, takip ediyor. Kendi nasılsa çocuğumu da öyle yapacak. Ben onun asıl amacını çok iyi biliyorum. Siz tanımıyorsunuz ama ben onu çok iyi tanıyorum. 17 yıllık yeğenimi tanımayacak mıyım?"
Bir de öyle bir şey ki, ben itiraz edince, sesimi yükseltince şey diyor: "Annen burda diye itiraf edemiyorsun, ama neyi niye yaptığını sen de biliyorsun". Hatta annem de çoğu zaman teyzemden taraf çıkıyor "Sen gerçekten masum olsan, dedikleri amaçları gütmesen bu kadar sinirlenmezsin" diyor.
Çıldıracak gibiyim. Her günüm böyle geçiyor. Yaptığım her şeye teyzem bir kılıf uyduruyor, bire bin katıp anneme anlatıyor. İşin tuhafı galiba anlattıklarına gerçekten inanıyor.
Nolursunuz bana bir akıl verin, bir yol gösterin. En basitinden kendi çocuğunuzun başına böyle bir şey gelse ne yapardınız onu söyleyin. Çünkü annem benim haksız, teyzemin haklı olduğuna öylesine inandırmış ki kendini, bir türlü ona kendimi anlatamıyorum, "Anne bana iftira ediyorlar, teyzemin dediklerini yapmak benim aklımın köşesinden bile geçmiyor" diyemiyorum. Ne zaman kavga etsem kendi annem de bana tavır alıp kötü davranıyor.
Babama gidemem, orası burdan da kötü. Ama bu şekilde, bu sorunu bi çözüme kavuşturmadan da hayatta yapamam. Her hareketimden yanlış bir anlam çıkartıyor diyorum size. Ben bunları yazarken bile komşunun çocukları ses yapıyor diye odaya geldi, "Napıyorsun öyle perdeye mi asılıyorsun? Ne sesi çıkartıyorsun çıt çıt?" diye azarladı. Ben de bağırarak "Teyze deli misin ses dışarıdan geliyor ne sesi çıkarabilirim ben!" diyince de "Bağırma bana be! Saygısız!" deyip çıktı. Yok ben gerçekten dayanamıyorum.
Yardım edin, bana tavsiye verin nolur.
