- 30 Ocak 2015
- 1.276
- 822
- 123
- Konu Sahibi bendekidurumlar
- #1
aile içindeki herkesi yıpratan, her lafı söyleyen, bağırıp çağıran ama dışarda da bir o kadar farklı davranan bir aile üyesi var içimizde. psikologları bile kandıracak cinsten. aynı evde yaşıyoruz o ne yaparsa yapsın ben hiç bir şey yapmadım modunda. aynı gün sabah afedersiniz ağzımıza edip bir saat iki saate yüzümüze gülen bir kişilik . şimdi işin ilginç yanı onu garipsiyorum ama bende onunla normal insanmış gibi geri gülüp konuşuyorum, ciddiyetimi koruyamıyorum. aynı evde yaşadığımız için olsa gerek. belki bu evden gidersem bir daha asla yüzüne bakmayacağım. aşırı yıprandım, annem ve babam da aynı şekilde. ama hep bizi suçluyor. biz kötüymüşüz, ailesinden memnun değilmiş. dışardaki insanlar bunu seviyormuş. ben olgun bir insan değilmişim, dinlemiyormuşum dertlerini onu motive etmiyormuşum. annem babam yaşlandı farkında bile değil. sağlık sorunları var bak diyorum benim yüzümden mi diyor. çok çok yıprandım. atsan atılmıyor. anneme babama çok üzülüyorum. napıcağımı bilmiyorum.
kendisini melek ilan ediyor aynı şekilde. dışarda iyilik yapıyor bazen durumu olmayanlara. yakınlık gösteriyor bazı insanlara onlarda bilmedikleri için iyi görüyorlar. bununla övünüyor.
