Aileden Gizli Psikoloğa Gitmek...

Deadpool .!.:

Merhaba hanımlar.
Bir kaç yıldır özgüvenim neredeyse hiç yok. Bu aralar daha da fena. Insanların yanında yemek yemeye çekinmekten tutun da iletişim kurmaya kadar her konuda çok zorlanıyorum,utanıyorum. Özellikle karşı cinsle konuşmak konusunda sıkıntılıyım. İlla onlar bana laf atacak ben başlatamıyorum hiç sohbet,muhabbet. Ne kadar da aşmaya çalışsam beceremiyorum. Normal arkadaşlarımla bile konuşurken sesim titriyor, heyecanlanıyorum. Kız arkadaşlarımın sevgili muhabbetini dinlemekten bıktım. Ben de artık bir şeyler yaşamak istiyorum, flört etmek istiyorum ama en büyük engeli kendim koyuyorum. Bana ilgi duyan bir çocuk varmış mesela o kadar soğuk davranıyorum ki elimde olmadan sanki çok ukala,kimseyi beğenmeyen bir kızmışım gibi. Halbuki alakası yok,öyle özeniyorum ki cıvıl cıvıl herkesle konuşan insanlara. Neyse yani kötü bir durumdayım ve üniversitede de böyle olmak istemiyorum. Tedavi olmak için psikologa gitmeyi istiyorum. Ama aileme söylemeyi düşünmüyorum. Çünkü zaten küçüklüğümden beri sessiz sakin, çekingen olmanın hanımefendi olmak olduğu öğretildi. Bir kez anneme açtım konuyu ama ona göre bu çekingenliğim olumlu bir şey. Bu devirde böyle bir kız olmam iyi bir şeymiş ona sorarsan. Eğer bütün hayatım annemin günlerindeki kadınlarla geçseydi ya da bütün amacim onların takdirini kazanıp ne kadar ağırbaşlı ve olgun bir kız olmamla ilgili övgü dolu sözlerini duymak olsaydı hedefime giden yolda yardımcı olabilirdi belki bu utangaçliğim. Ama değil bu ben değilim. Ben böyle sessiz bir insan değil ; konuşkan ve neşeli olmak istiyorum. Bıktım artık bu mutsuz,soğuk ve hiç konuşmayan halimden. Sanki ruhum bedenime hapsolmuş gibi. Yani nasıl anlatsam bir olay karşısında verdiğim tepkiyle içimden geçen bambaşka. Bunun için ailemi suçlamak yanlış belki bütün suçu onlara da yüklemiyorum. Böyle yetiştirilmem bundan sonra da böyle devam edeceği anlamına gelmez benim çabalamam, kendi kendime bir şeyler katmam lazım artık. Koca kız oldum haziranda 19 yaşına gireceğim. Çok uzattım kusura bakmayın ama kimseye anlatamıyorum durumumu. Sürekli normal tepkiler vermeye çalışıp,utangaç değilmişim gibi davranmaktan bunaldım. Bütün gün rol yapıyorum sanki hem aileme hem arkadaşlarıma karşı. Şimdi ben ailemin haberi olmadan gitsem bir devlet hastanesinin psikoloji bölümüne haberleri olur mu acaba ? Sgk dan falan anlaşılır mi bir şekilde ? Yoksa bir şekilde halledebilirmiyim? Bu arada aranızda benim gibi olup aşan, atlatanlar da yorum yazarsa çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

Deadpool .!.:

Merhaba hanımlar.
Bir kaç yıldır özgüvenim neredeyse hiç yok. Bu aralar daha da fena. Insanların yanında yemek yemeye çekinmekten tutun da iletişim kurmaya kadar her konuda çok zorlanıyorum,utanıyorum. Özellikle karşı cinsle konuşmak konusunda sıkıntılıyım. İlla onlar bana laf atacak ben başlatamıyorum hiç sohbet,muhabbet. Ne kadar da aşmaya çalışsam beceremiyorum. Normal arkadaşlarımla bile konuşurken sesim titriyor, heyecanlanıyorum. Kız arkadaşlarımın sevgili muhabbetini dinlemekten bıktım. Ben de artık bir şeyler yaşamak istiyorum, flört etmek istiyorum ama en büyük engeli kendim koyuyorum. Bana ilgi duyan bir çocuk varmış mesela o kadar soğuk davranıyorum ki elimde olmadan sanki çok ukala,kimseyi beğenmeyen bir kızmışım gibi. Halbuki alakası yok,öyle özeniyorum ki cıvıl cıvıl herkesle konuşan insanlara. Neyse yani kötü bir durumdayım ve üniversitede de böyle olmak istemiyorum. Tedavi olmak için psikologa gitmeyi istiyorum. Ama aileme söylemeyi düşünmüyorum. Çünkü zaten küçüklüğümden beri sessiz sakin, çekingen olmanın hanımefendi olmak olduğu öğretildi. Bir kez anneme açtım konuyu ama ona göre bu çekingenliğim olumlu bir şey. Bu devirde böyle bir kız olmam iyi bir şeymiş ona sorarsan. Eğer bütün hayatım annemin günlerindeki kadınlarla geçseydi ya da bütün amacim onların takdirini kazanıp ne kadar ağırbaşlı ve olgun bir kız olmamla ilgili övgü dolu sözlerini duymak olsaydı hedefime giden yolda yardımcı olabilirdi belki bu utangaçliğim. Ama değil bu ben değilim. Ben böyle sessiz bir insan değil ; konuşkan ve neşeli olmak istiyorum. Bıktım artık bu mutsuz,soğuk ve hiç konuşmayan halimden. Sanki ruhum bedenime hapsolmuş gibi. Yani nasıl anlatsam bir olay karşısında verdiğim tepkiyle içimden geçen bambaşka. Bunun için ailemi suçlamak yanlış belki bütün suçu onlara da yüklemiyorum. Böyle yetiştirilmem bundan sonra da böyle devam edeceği anlamına gelmez benim çabalamam, kendi kendime bir şeyler katmam lazım artık. Koca kız oldum haziranda 19 yaşına gireceğim. Çok uzattım kusura bakmayın ama kimseye anlatamıyorum durumumu. Sürekli normal tepkiler vermeye çalışıp,utangaç değilmişim gibi davranmaktan bunaldım. Bütün gün rol yapıyorum sanki hem aileme hem arkadaşlarıma karşı. Şimdi ben ailemin haberi olmadan gitsem bir devlet hastanesinin psikoloji bölümüne haberleri olur mu acaba ? Sgk dan falan anlaşılır mi bir şekilde ? Yoksa bir şekilde halledebilirmiyim? Bu arada aranızda benim gibi olup aşan, atlatanlar da yorum yazarsa çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

siyahbeyazmavi .!.:

Bu arada ekleyeyim ,
Ben liseye başladığımda çok çekingen kendi halimde biriydim. Hiç sosyal değildim. Daha sonra okulun fotoğrafçılık kulübüne fotoğrafçı olarak seçildim. Okulda sürekli önemli günlerde fotoğraf çekerdim. Hiç tanımadığım öğrencilerle ve öğretmenlerle tanışmıştım. Öyle bi anda açıldım, daha sosyal daha aktif olmaya başladım . Daha çok konuşmaya , yeni insanlarla tanışmaya çekinmemeye başladım. Şu an aradan çok uzun zaman geçti. İyi ki de lisede çok aktif olmuşum. Şu anki konuşkanlığım ve neşemin kaynağı başlangıcı bu.
Bi de sosyal olan, konuşkan olan ve eğlenceli arkadaşlar edinin. Bunun da çok etkisi var. En iyi arkadaşım yine liseden arkadaşımdır, çok güzel sohbet eder eğleniriz birlikte çok vakit geçiririz 10 yıl oldu. İnsanlara soru sormaktan yeni insanlarla tanışmaktan çekinmeyen insanlarla arkadaşlık kurun. Mümkünse tanıdığınız birisi olsun. Çünkü bu ilk çekingenliğinizi ancak tanıdığınız birisi vasıtasıyla atlatabilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

Deadpool .!.:

Böyle yorumlar okuyunca umutlanıyorum. Ben de yapabilirim,aşabilirim bu durumu diyorum ama olmuyor işte. Yine de denemekten vazgeçmeyeceğim tabii. Mesela dershanenin gezisi varmış oraya katılacağım. İnsanlarla daha çok konuşmaya çalışacağım. İnşallah ben de sizin gibi böyle yazarım bir gün.

Genişletmek için tıkla...

Deadpool .!.:

Merhaba hanımlar.
Bir kaç yıldır özgüvenim neredeyse hiç yok. Bu aralar daha da fena. Insanların yanında yemek yemeye çekinmekten tutun da iletişim kurmaya kadar her konuda çok zorlanıyorum,utanıyorum. Özellikle karşı cinsle konuşmak konusunda sıkıntılıyım. İlla onlar bana laf atacak ben başlatamıyorum hiç sohbet,muhabbet. Ne kadar da aşmaya çalışsam beceremiyorum. Normal arkadaşlarımla bile konuşurken sesim titriyor, heyecanlanıyorum. Kız arkadaşlarımın sevgili muhabbetini dinlemekten bıktım. Ben de artık bir şeyler yaşamak istiyorum, flört etmek istiyorum ama en büyük engeli kendim koyuyorum. Bana ilgi duyan bir çocuk varmış mesela o kadar soğuk davranıyorum ki elimde olmadan sanki çok ukala,kimseyi beğenmeyen bir kızmışım gibi. Halbuki alakası yok,öyle özeniyorum ki cıvıl cıvıl herkesle konuşan insanlara. Neyse yani kötü bir durumdayım ve üniversitede de böyle olmak istemiyorum. Tedavi olmak için psikologa gitmeyi istiyorum. Ama aileme söylemeyi düşünmüyorum. Çünkü zaten küçüklüğümden beri sessiz sakin, çekingen olmanın hanımefendi olmak olduğu öğretildi. Bir kez anneme açtım konuyu ama ona göre bu çekingenliğim olumlu bir şey. Bu devirde böyle bir kız olmam iyi bir şeymiş ona sorarsan. Eğer bütün hayatım annemin günlerindeki kadınlarla geçseydi ya da bütün amacim onların takdirini kazanıp ne kadar ağırbaşlı ve olgun bir kız olmamla ilgili övgü dolu sözlerini duymak olsaydı hedefime giden yolda yardımcı olabilirdi belki bu utangaçliğim. Ama değil bu ben değilim. Ben böyle sessiz bir insan değil ; konuşkan ve neşeli olmak istiyorum. Bıktım artık bu mutsuz,soğuk ve hiç konuşmayan halimden. Sanki ruhum bedenime hapsolmuş gibi. Yani nasıl anlatsam bir olay karşısında verdiğim tepkiyle içimden geçen bambaşka. Bunun için ailemi suçlamak yanlış belki bütün suçu onlara da yüklemiyorum. Böyle yetiştirilmem bundan sonra da böyle devam edeceği anlamına gelmez benim çabalamam, kendi kendime bir şeyler katmam lazım artık. Koca kız oldum haziranda 19 yaşına gireceğim. Çok uzattım kusura bakmayın ama kimseye anlatamıyorum durumumu. Sürekli normal tepkiler vermeye çalışıp,utangaç değilmişim gibi davranmaktan bunaldım. Bütün gün rol yapıyorum sanki hem aileme hem arkadaşlarıma karşı. Şimdi ben ailemin haberi olmadan gitsem bir devlet hastanesinin psikoloji bölümüne haberleri olur mu acaba ? Sgk dan falan anlaşılır mi bir şekilde ? Yoksa bir şekilde halledebilirmiyim? Bu arada aranızda benim gibi olup aşan, atlatanlar da yorum yazarsa çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

BaharUtku .!.:

ben gittim herhangi bir sorun olmadı yaş kaç bu arada reşit misin

Genişletmek için tıkla...

masumsindirella .!.:

Psikolaga gideceğinize bir dans kursuna ya da tiyatro kursuna yazılın,insanlarla iletişim halinde olun.Ayrıca kesinlikle doğru söylüyorsun bunlar hep yetiştirilmekten.Annelerimiz büyüklerin yanında konusulmaz,az gül,doğru otur vs..diye diye büyüttü bizleri

Genişletmek için tıkla...

Futile .!.:

Annelerimiz ayni :) Konuya gelirsek, anlasilir mi anlasilmaz mi bilmiyorum ama mutlaka gitmeni oneririm, kesinlikle cok iyi geliyor. Ben de senin gibiydim, biraz astim sayilir. Ama mucize beklemeyeceksin, yillarca bu sekilde davranmissin, bir anda sosyal kelebek olamazsin. Asama asama degiseceksin, sana cok iyi gelecek bu.

Genişletmek için tıkla...

Deadpool .!.:

Merhaba hanımlar.
Bir kaç yıldır özgüvenim neredeyse hiç yok. Bu aralar daha da fena. Insanların yanında yemek yemeye çekinmekten tutun da iletişim kurmaya kadar her konuda çok zorlanıyorum,utanıyorum. Özellikle karşı cinsle konuşmak konusunda sıkıntılıyım. İlla onlar bana laf atacak ben başlatamıyorum hiç sohbet,muhabbet. Ne kadar da aşmaya çalışsam beceremiyorum. Normal arkadaşlarımla bile konuşurken sesim titriyor, heyecanlanıyorum. Kız arkadaşlarımın sevgili muhabbetini dinlemekten bıktım. Ben de artık bir şeyler yaşamak istiyorum, flört etmek istiyorum ama en büyük engeli kendim koyuyorum. Bana ilgi duyan bir çocuk varmış mesela o kadar soğuk davranıyorum ki elimde olmadan sanki çok ukala,kimseyi beğenmeyen bir kızmışım gibi. Halbuki alakası yok,öyle özeniyorum ki cıvıl cıvıl herkesle konuşan insanlara. Neyse yani kötü bir durumdayım ve üniversitede de böyle olmak istemiyorum. Tedavi olmak için psikologa gitmeyi istiyorum. Ama aileme söylemeyi düşünmüyorum. Çünkü zaten küçüklüğümden beri sessiz sakin, çekingen olmanın hanımefendi olmak olduğu öğretildi. Bir kez anneme açtım konuyu ama ona göre bu çekingenliğim olumlu bir şey. Bu devirde böyle bir kız olmam iyi bir şeymiş ona sorarsan. Eğer bütün hayatım annemin günlerindeki kadınlarla geçseydi ya da bütün amacim onların takdirini kazanıp ne kadar ağırbaşlı ve olgun bir kız olmamla ilgili övgü dolu sözlerini duymak olsaydı hedefime giden yolda yardımcı olabilirdi belki bu utangaçliğim. Ama değil bu ben değilim. Ben böyle sessiz bir insan değil ; konuşkan ve neşeli olmak istiyorum. Bıktım artık bu mutsuz,soğuk ve hiç konuşmayan halimden. Sanki ruhum bedenime hapsolmuş gibi. Yani nasıl anlatsam bir olay karşısında verdiğim tepkiyle içimden geçen bambaşka. Bunun için ailemi suçlamak yanlış belki bütün suçu onlara da yüklemiyorum. Böyle yetiştirilmem bundan sonra da böyle devam edeceği anlamına gelmez benim çabalamam, kendi kendime bir şeyler katmam lazım artık. Koca kız oldum haziranda 19 yaşına gireceğim. Çok uzattım kusura bakmayın ama kimseye anlatamıyorum durumumu. Sürekli normal tepkiler vermeye çalışıp,utangaç değilmişim gibi davranmaktan bunaldım. Bütün gün rol yapıyorum sanki hem aileme hem arkadaşlarıma karşı. Şimdi ben ailemin haberi olmadan gitsem bir devlet hastanesinin psikoloji bölümüne haberleri olur mu acaba ? Sgk dan falan anlaşılır mi bir şekilde ? Yoksa bir şekilde halledebilirmiyim? Bu arada aranızda benim gibi olup aşan, atlatanlar da yorum yazarsa çok sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

Deadpool .!.:

Çok sevindim sizin adınıza. Aşama aşama tamamen atlatırsinız,atlatabiliriz umarım. Bir anda olacak iş değil evet ama elimden geleni yapacağım. Heyecanlanıp kaçmak yerine üstüne gideceğim. Siz psikoloğa başladıktan ne kadar sonra farkettiniz değişmeye başladığınızı ?

Genişletmek için tıkla...

Deadpool .!.:

Reşitim 18 imi doldurmama 1 ay kaldı. Siz gizlice mi gitmiştiniz ?

Genişletmek için tıkla...