Bende sizin gibiyim. Aileme 6 saat uzaklıktayım. Çok şükür sorunsuz bir evliliğim, kızım ve çok güzel bir işim var. Ama ben her ailemin yanına gittiğimde döneceğim günü düşünüp inanılmaz kederleniyorum. Dönünce aşırı mutsuz oluyorum. Hatta kendime neden memleketimden biriyle evlenmedin diye çok kızıyorum. İş çıkışı annesine yemeğe, kahveye giden birini gördüğümde o kadar kıskanıyorum ki. Bağımlı diyenler olacaktır. Bu durum bağımlılık mı bilmiyorum ama kısa hayatımı ailemden ayrı geçiriyor olmak beni her düşündüğümde çok üzüyor.
Evet benim kendi ailemde var ama annem, babam kardeşlerim, onları geri plana atamıyorum. Siz yine iyi psikoloğa gitmişsiniz. Ben gidemedim. İçimdeki bu duygu geçer mi bilmiyorum. Tek bildiğim bu şekilde yaşamak çok zor ve bunu herkesin anlaması da imkansız.