aileden kopamamak

Bende sizin gibiyim. Aileme 6 saat uzaklıktayım. Çok şükür sorunsuz bir evliliğim, kızım ve çok güzel bir işim var. Ama ben her ailemin yanına gittiğimde döneceğim günü düşünüp inanılmaz kederleniyorum. Dönünce aşırı mutsuz oluyorum. Hatta kendime neden memleketimden biriyle evlenmedin diye çok kızıyorum. İş çıkışı annesine yemeğe, kahveye giden birini gördüğümde o kadar kıskanıyorum ki. Bağımlı diyenler olacaktır. Bu durum bağımlılık mı bilmiyorum ama kısa hayatımı ailemden ayrı geçiriyor olmak beni her düşündüğümde çok üzüyor.
Evet benim kendi ailemde var ama annem, babam kardeşlerim, onları geri plana atamıyorum. Siz yine iyi psikoloğa gitmişsiniz. Ben gidemedim. İçimdeki bu duygu geçer mi bilmiyorum. Tek bildiğim bu şekilde yaşamak çok zor ve bunu herkesin anlaması da imkansız.
6 saat için mi bu kadar tantana.çocuk musunuz allah aşkına ?
Bende sizin gibiyim. Aileme 6 saat uzaklıktayım. Çok şükür sorunsuz bir evliliğim, kızım ve çok güzel bir işim var. Ama ben her ailemin yanına gittiğimde döneceğim günü düşünüp inanılmaz kederleniyorum. Dönünce aşırı mutsuz oluyorum. Hatta kendime neden memleketimden biriyle evlenmedin diye çok kızıyorum. İş çıkışı annesine yemeğe, kahveye giden birini gördüğümde o kadar kıskanıyorum ki. Bağımlı diyenler olacaktır. Bu durum bağımlılık mı bilmiyorum ama kısa hayatımı ailemden ayrı geçiriyor olmak beni her düşündüğümde çok üzüyor.
Evet benim kendi ailemde var ama annem, babam kardeşlerim, onları geri plana atamıyorum. Siz yine iyi psikoloğa gitmişsiniz. Ben gidemedim. İçimdeki bu duygu geçer mi bilmiyorum. Tek bildiğim bu şekilde yaşamak çok zor ve bunu herkesin anlaması da imkansız.
iyi ki de anlamıyoruz.ne bu böyle anaokulu çocuğu gibi.gerçi o yaştaki çocuklar kadar bile olamamışsınız.onlar daha bağımsız.kendiniz daha çocuk gibisiniz.kendi çocuğunuzu nasıl kendine güvenen, özgür bir birey olarak yetiştireceksin bilemiyorum yani.ayrı geçirmek dediğiniz de 3, 5 saatlik yol.bağımlı kişilik bozukluğu diyorlar sizin gibilere.ölünce ne yapacaksiniz?
 
sanırım onlar için sağlıklı olmalarını dileyip elimizden geleni yapmanın vicdan rahatlığıyla biraz iyileşebiliriz, ben elimden her geldiğinde ziyaret ediyorum. her gün arıyorum. ama sonra diyorum anasından babasından ayrı uzak olan bir sen değilsin . alışmak zorundasın.
6 saat uzaklıktayiz.
6 saat için mi bu kadar tantana.çocuk musunuz allah aşkına ?
iyi ki de anlamıyoruz.ne bu böyle anaokulu çocuğu gibi.gerçi o yaştaki çocuklar kadar bile olamamışsınız.onlar daha bağımsız.kendiniz daha çocuk gibisiniz.kendi çocuğunuzu nasıl kendine güvenen, özgür bir birey olarak yetiştireceksin bilemiyorum yani.ayrı geçirmek dediğiniz de 3, 5 saatlik yol.bağımlı kişilik bozukluğu diyorlar sizin gibilere.ölünce ne yapacaksiniz?
Senin gibi hayatını başkalarını kıskanmak üzerine yaşayan birinin beni anlayacağını asla düşünmüyorum. Bağımlı kişilik bozukluğu diye bir bozukluk yok. Mabadindan uydurma. Gayet kendime guvenen, özgür bir insanım. Ailemi özlemek ve ailemle aynı şehirde yaşamayı dilemek beni güvensiz insan yapmaz. Ki yaklaşık 6 7 senedir, bunun 3 senesi bekar olarak yaşadığım süreç oluyor, ailemden ayrı yaşıyorum. Özgürlüğü, tek yaşamayı hepsini tattım. Ailemle aynı şehirde yaşamak, akşam yemeğe gidebilmek, sıkılınca annemle kahve içmeye gitmek istemek bir sorun değil. Asıl sorun aile ile asla bağ kuramamak.
 
Bende sizin gibiyim. Aileme 6 saat uzaklıktayım. Çok şükür sorunsuz bir evliliğim, kızım ve çok güzel bir işim var. Ama ben her ailemin yanına gittiğimde döneceğim günü düşünüp inanılmaz kederleniyorum. Dönünce aşırı mutsuz oluyorum. Hatta kendime neden memleketimden biriyle evlenmedin diye çok kızıyorum. İş çıkışı annesine yemeğe, kahveye giden birini gördüğümde o kadar kıskanıyorum ki. Bağımlı diyenler olacaktır. Bu durum bağımlılık mı bilmiyorum ama kısa hayatımı ailemden ayrı geçiriyor olmak beni her düşündüğümde çok üzüyor.
Evet benim kendi ailemde var ama annem, babam kardeşlerim, onları geri plana atamıyorum. Siz yine iyi psikoloğa gitmişsiniz. Ben gidemedim. İçimdeki bu duygu geçer mi bilmiyorum. Tek bildiğim bu şekilde yaşamak çok zor ve bunu herkesin anlaması da imkansız.
Aynı durumdaki biri olarak seni o kadar iyi anlıyorum ki. Hiçbir güzel anında yanında olamamalari, sevincini hüznünü paylaşamamak üzülmesinler uzaktalar diye dertlesememek ve en önemlisi kendini koca şehirde bi yani buruk yalnız hissetmek. Mutlu bi evliliğim var çok şükür ama bunun yeri apayrı doldurulamıyor malesef. Bu yüzden kimse ozguvensiz de olmuyor çocuk da. Bu bambaşka bi his
 
babamla paylaşımım fazla..
Baban baban ,eşin eşin. Bu düşünceyi doğru bulmuyorum. Psikoloğunun eşinde babanı aramanı anlamaya çalışması çok saçma bana göre. Hastalıklı ruh halidir bence bu. Senin babanla paylaşımın farklıdır,eşinle farklıdır. Eşinin yanında hala yalnızlık hissettiğin için ailenden kopamıyorsun. Ama Allah gecinden versin aileni kaybettiğinde çok zorlanırsın. İnsan yalnızlığıyla mutlu olmayı da başarmalı, yalnızlığıyla başetmeyi de başarmalı.
 
Aynı durumdaki biri olarak seni o kadar iyi anlıyorum ki. Hiçbir güzel anında yanında olamamalari, sevincini hüznünü paylaşamamak üzülmesinler uzaktalar diye dertlesememek ve en önemlisi kendini koca şehirde bi yani buruk yalnız hissetmek. Mutlu bi evliliğim var çok şükür ama bunun yeri apayrı doldurulamıyor malesef. Bu yüzden kimse ozguvensiz de olmuyor çocuk da. Bu bambaşka bi his
Kesinlikle öyle. Kaç sene oldu, özellikle evlendikten sonra hissettim sanki bu burukluğu. Akşam mesela annemlere yemeğe gidicez demek bana o kadar lüks o kadar büyük birşey gibi geliyor ki. Herkes anlamıyor, anlatsan şükürsüz Allahtan başka ne istiyorsun diyorlar. Çok şükür sağ olsunlar ben huzurlu olayım uzaklık sorun değil diye kendimi teskin ediyorum ama yok o burukluğu içimden atamıyorum.
 
Kesinlikle öyle. Kaç sene oldu, özellikle evlendikten sonra hissettim sanki bu burukluğu. Akşam mesela annemlere yemeğe gidicez demek bana o kadar lüks o kadar büyük birşey gibi geliyor ki. Herkes anlamıyor, anlatsan şükürsüz Allahtan başka ne istiyorsun diyorlar. Çok şükür sağ olsunlar ben huzurlu olayım uzaklık sorun değil diye kendimi teskin ediyorum ama yok o burukluğu içimden atamıyorum.
Özellikle de aile bir araya geldigi zaman yalniz hissediyorum kendimi.kardeşlerim annemlerle hep bi aradalar bi ben uzaktayım. Devamli gorusuyolar. biz mecbur senede en fazla 2 kere. Eşimin ailesi burda. Ama kaynanam zor biri. öyle candan bi insan olamadı bana karşı. Çok arıyorum annemi babami. Ne tanıdığım bi kimse var ne de arkadaşım var burda.Bazen kendimi çok yalnız hissediyorum. 1 bucuk senedir evliyim. Hamileyim şimdi. Bebeğim tesellim oldu.
 
Ya zaten normalde de çok düşünen biriyim özellikle insanları. Kırdım mı bişey mi dedim vs. Diye. Zorluyor insanı baya. Şöyle kafamın bomboş rahat olduğunu hiç bilmem
Aynıyız birebir aynı😞 yalnız değilsin...
 
X