-
- Konu Sahibi KirilmisGonlumunHikayesi
- #121
Biz niye böyleyiz ya ailen sana zerre yardımı olmamış sen hala bilezik..
inanın benim kedime baktıgım gibi çocuklarına bakmayan sevmeyen anne babalar var, ne yazık ki. ben konu sahibinin yazdıklarında sadece pişmanlık okuyorum, sürekli ağlama sebebi de bu ,yahu duyanda kızı kolejlerde okutmuşlar zanneder ya çok komik..muhtemelen üniversite dahil devlet okullarında okuyup kendi çabasıyla meslek edinmiş kızcağız..
ayrıca evladına eğitim ve öğretim vermek her anne babanın görevidir ve eğitim almak her çocuğun temel hakkıdır. snki lütfetmişler
eşinizin yerinde olsam aynılarını yapardım sanırım. neticede hiç destek almamış sizin ailenizden, onun ailesi yaptıysa bazı şeyleri kim bilir size söylemediği neler duymuştur o süreçte kendi ailesinden.Merhaba uzun oldu özür diliyorum lütfen kusura bakmayın içimi dökmeye öyle çok ihtiyacım var ki okuyacaklara, okumayanlara şimdiden teşekkürler.
Ben eşimle üniversite okurken tanıştım. İlk günden ve gerçekten çok sevdim onu. 5 yıl flört ettim mezun olur olmazda ailemle tanıştırdım. Annem bu konularda(sevgililik, flört) fazla katı ve anlayışsız, ablamda benimle ve hayatımla fazla ilgisiz olduğu için onlarda abim ve babamla aynı zamanda öğrendi eşimi ve evlenmek istediğimi. Annem daha duyar duymaz karşı çıktı kendi seçip beğendiği biriyle evlendirmek istiyordu beni(amcasının torunu), tanışıncada eşimi bana yakıştıramadı dış görünüşüyle, konuşmalarıyla dalga geçti hep. Ablam ilgisizdi yine, ne benim tarafımda durdu ne ailemi destekledi etkisiz elaman oldu, bir kere bile sormadı nasıl tanıştığımızı(şimdilerde ablamla iyiyiz ama hâlâ sadece kendi dertleri için arıyor beni). Babam hayal kırıklığı yaşadı açık açık çünkü mezun olunca çalışıp eve maddi katkıda bulunurum diye düşünüyordu. Abim hem biraz annemi hem biraz babamı arada bir de beni destekliyordu. Neyse sonuç olarak baktım kimsenin gönlünün olacağı yok ben reşit bir bireyim siz isteseniz de istemeseniz de evleneceğim dedim.
Ya istememeleri için elle tutulur gözle görülür bir neden olsa tamam diyeceğim ne bileyim eşim yanlış işler yapan bir insan olsa ailesi kötü insanlar olsa evet ya benim iyiliğim için istiyorlarda ben aptallık ediyorum diyeceğim ama yok. Neyse başta bir süre küstüler sonra gelip istesinler dediler. Kız isteme gecesi babam borcum var ben düğün yapamam dedi biz de zaten düğün müğün istemiyorduk bahanemiz oldu gerek yok dedik nikah boyunca yüzleri bir kez olsun gülmedi fotoğraflarda kafaları hep yere bakıyor eşim de ben de çok bozuldum ama laf etmedik hiç. Maddi gücümüz yok diye 1+1 daire tuttuk her şeyi tek başımıza yaptık eşyaları abartmıyorum yatak hariç hepsini ikinci el spotçulardan en ucuzunu araya araya aldık en sıkıştığımızda eşimin ailesi koştu maddi manevi destek oldu. Benim ailem hep uzak durdu sanki el kızı evlenmiş gibi uzaktan izlediler bir kere bile yardım teklifinde bulunmadılar. Derdim para pul değil yemin ederim bir kerecik arayıp ya kızım oğlum ne yaptınız bize ihtiyacınız var mı diye sormadılar. 5 sene oldu hâlâ evimde tek parça aldıkları, onlardan gelen falan, eşya yok. Annem yıllarca lif yaptı patik ördü havlu kenarı yaptı evime gelirken bir tanecik getirmedi. Ben de inadına sustum onlar böyle yaptıkça tepki vermedim yapmışlar gibi davrandım görmezden geldim. Kendime hep 'yapmak zorunda değiller ki zaten ben onlara karşı çıkıp kalplerini kırdım diye böyle yapıyorlar' dedim. Eşim sağolsun hiç laf etmedi o da benimle bir görmezden geldi(o zamanlar). Eşimin ailesi bizim kadar anlayışlı olamadı yüzüme çok vurdular. Senin ailen sana düşmandan beter oğluma yazık oldu dedi annesi, haklı diye ses etmedim kenarda köşede yalnızken ağladım hep. Eşimle kavga da etsek kötü de olsak hep içimizde tuttuk özellikle benim anneme babama hiç yansıtmadık.
Tam 5 yıldırda eşimle bazen haftalarca izin bile kullanmadan çalıştık. Şükür borçlarımız bitti rahata erdik evimiz düzenimiz oturdu derken abim evleneceğini haber verdi. Hiç arayıp sormayan annem babam 1 senedir her gün her gün arar oldu. Beni ayrı eşimi ayrı arıyorlar bir de. Asıl mevzu arayıp kendinden bahsetseler evden bahsetseler tamam diyeceğim ama yok abine 20 bin gönderdik erkek tarafı eşyalarını alsınlar diye yok düğünde geline 3 bilezik takacağız, bir oda dolusu çeyiz yolladık bugün iki arabayla... bir sürü aslında ne merak edip sorduğumuz ne de duymak istediğimiz şeyler anlattılar bize. Normalde hiç ses etmeyen eşimin de zoruna gitti artık galiba geçen gün arkadaşlarımızın ve kendi ailesinin olduğu ortamda durduk yere konuyu açıp senin ailen bize bırak bileziği bir çeyrek altın vermediler abine biriktiriyorlarmış demek ki paralarını bunca yıl dedi. Arkadaşlar konuyu geçiştirdiler hemen de orada hıçkıra hıçkıra ağlamamak için dua ettim sustum sadece. Üstüne annem de arayınca tutamadım kendimi, ağladım telefonda, anlatmadım sadece sordum neden böylesiniz böyle yapıyorsunuz diye annemin bana söylediği 'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha güzelini yapardık, senle ablan ikiniz hep oğlumu kıskandınız zaten' dedi bana. Annemin açık ara hep abimi bizden üstün gördüğünü bilirdim ama hiç böyle suratıma çarpmamıştı değersiz oluşum. O konuşmanın üstünden 4 koca ay geçti ne annem beni aradı ne ben onu aradım. Hasta olduğunu duydum içim gitti yine de aramadım.
Onların hallerine doğuştan bağışıklığım vardı ama eşim de gün geçtikçe farklı yaklaşmaya başladı olaylara ve bana. Ne zaman ailemden konu açılsa laf sokup ağlatıyor. Ağladığımda da çok alınganlaştın şaka yapılmaz oldu sana diyor. Düğüne bir ay kaldı ben gelmeyeceğim diye tutturdu. Tamam dedim istemiyorsan gelme işleri yoğun izin alamadı deriz diyorum yok açık açık söyle gelmek istemedi de bana sorduklarında ben söyleyeceğim zaten diyor. Ona da tamam dedim sen bilirsin. Gidelim bir tane bilezik alalım dedim daha önceden konuştuğumuz halde ilk kez duymuş gibi abartılı tepki verip 'ne bileziği' dedi. 'Onlar bize ne yaptılar da biz yapıyoruz' dedi.
Kendimi onun yerine koyuyorum aynı şeyi kayınvalidem, kayınpederim, kaynım vs yapmış olsa onun verdiği tepkiyi ben burada yakınarak veriyor olur muydum acaba diye. O bunları söyledikçe kalbimin kırıldığını öyle derinimde hissettim ki sanki gerçekten bir şeyler kırıldı. Aslında ben de bilezik çok mu bunlara, yapmasak mı diyordum ama babam arayıp senin yerine de bilezik yapalım biz o zaman diyince zoruma gitti artistlik yaptım biz yaparız gerek yok diye. İçimdende yapmak geçiyor onların bize manevi bile desteği olmadı ama belki benim abim için yapacağım tek ve son destek olacak bu, içimde pişmanlığını yaşamak istemiyorum. Şimdi bilezik falan olmuş olmamış bunlar atlatılırda eşimin tavırları çok canımı sıkıyor ben bunca yıl sustum diye mi böyle davranıyor şimdi? Ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım gerçekten hiç bilmiyorum kalbim herkese öyle çok kırıldı ki. Toparlayabilir miyim parçalarımı? Affedebilir miyim herkesi ve kendimi?
sürekli ağlamasının sebebi yaptığı seçimlerin sonuçlarına katlanamayacak kadar zayıf karakterli olması bence... bir rest çekip herkesi karşına aldıysan bunun tabi ki sonucu olur, bu konuda yıllar sonra geçmişi hatırlayıp hatırlayıp ağlamayı anlamsız buluyorum.inanın benim kedime baktıgım gibi çocuklarına bakmayan sevmeyen anne babalar var, ne yazık ki. ben konu sahibinin yazdıklarında sadece pişmanlık okuyorum, sürekli ağlama sebebi de bu ,
yoksa anne babasına rest çeken bir bayan kv de karşısında eşi karşısında neden ağlasın
Kız kötü bir şey yapmamış ki...belki de kızım bak yeni mezun oldun ,işini de buldun . bir hayatı tanı , ye iç gez, ne bu acele. bizler senin herşeyinin dört dörtlük olmasını istiyoruz.1+1 evlerde milletin eskisi ile evlenme demek istemişlerdir.
Canım abine hic bir sey yapma. Ailen de olsa herkes yerini bilsin. Kocanda. Kocaninailesi de. Çok laf edeceklerine kendileri yapsalardı. Hem düğünü erkek yapar. Eşinin ailesi yapsaydı madem. Seni boynu bükük bırakmasalardı. Ne kocan ne kocanın ailesi ne de ailen hic kimsenin bir söz hakkı yok. Senin ailen yapmamış ama onun aileside yapmamış. Bir de Sana tavsiyem çalısan bir kadınsın. Ailen çok kötü de olsa hic bir şekilde ne kocana ne de kayinvalidene bunu belli etme. Babana da soyle bileşik takma. Versin madem baban bilezigi takarsın. Deki ele güne madem bu kadar önemsiyorsunuz beni ele güne niye başsız bıraktınız. Ailene de sınırını koy. Eşinin ailesine de. Benim ailem beni okuttu büyüttü çalışıyorum maaşım var daha ne yapacaklardı de. Bizim burada erkek yapar siz yapsaydiniz de agzina tika. Arada hediye al deki annem almis. Babam almış kızım kimseye laf verme.Merhaba uzun oldu özür diliyorum lütfen kusura bakmayın içimi dökmeye öyle çok ihtiyacım var ki okuyacaklara, okumayanlara şimdiden teşekkürler.
Ben eşimle üniversite okurken tanıştım. İlk günden ve gerçekten çok sevdim onu. 5 yıl flört ettim mezun olur olmazda ailemle tanıştırdım. Annem bu konularda(sevgililik, flört) fazla katı ve anlayışsız, ablamda benimle ve hayatımla fazla ilgisiz olduğu için onlarda abim ve babamla aynı zamanda öğrendi eşimi ve evlenmek istediğimi. Annem daha duyar duymaz karşı çıktı kendi seçip beğendiği biriyle evlendirmek istiyordu beni(amcasının torunu), tanışıncada eşimi bana yakıştıramadı dış görünüşüyle, konuşmalarıyla dalga geçti hep. Ablam ilgisizdi yine, ne benim tarafımda durdu ne ailemi destekledi etkisiz elaman oldu, bir kere bile sormadı nasıl tanıştığımızı(şimdilerde ablamla iyiyiz ama hâlâ sadece kendi dertleri için arıyor beni). Babam hayal kırıklığı yaşadı açık açık çünkü mezun olunca çalışıp eve maddi katkıda bulunurum diye düşünüyordu. Abim hem biraz annemi hem biraz babamı arada bir de beni destekliyordu. Neyse sonuç olarak baktım kimsenin gönlünün olacağı yok ben reşit bir bireyim siz isteseniz de istemeseniz de evleneceğim dedim.
Ya istememeleri için elle tutulur gözle görülür bir neden olsa tamam diyeceğim ne bileyim eşim yanlış işler yapan bir insan olsa ailesi kötü insanlar olsa evet ya benim iyiliğim için istiyorlarda ben aptallık ediyorum diyeceğim ama yok. Neyse başta bir süre küstüler sonra gelip istesinler dediler. Kız isteme gecesi babam borcum var ben düğün yapamam dedi biz de zaten düğün müğün istemiyorduk bahanemiz oldu gerek yok dedik nikah boyunca yüzleri bir kez olsun gülmedi fotoğraflarda kafaları hep yere bakıyor eşim de ben de çok bozuldum ama laf etmedik hiç. Maddi gücümüz yok diye 1+1 daire tuttuk her şeyi tek başımıza yaptık eşyaları abartmıyorum yatak hariç hepsini ikinci el spotçulardan en ucuzunu araya araya aldık en sıkıştığımızda eşimin ailesi koştu maddi manevi destek oldu. Benim ailem hep uzak durdu sanki el kızı evlenmiş gibi uzaktan izlediler bir kere bile yardım teklifinde bulunmadılar. Derdim para pul değil yemin ederim bir kerecik arayıp ya kızım oğlum ne yaptınız bize ihtiyacınız var mı diye sormadılar. 5 sene oldu hâlâ evimde tek parça aldıkları, onlardan gelen falan, eşya yok. Annem yıllarca lif yaptı patik ördü havlu kenarı yaptı evime gelirken bir tanecik getirmedi. Ben de inadına sustum onlar böyle yaptıkça tepki vermedim yapmışlar gibi davrandım görmezden geldim. Kendime hep 'yapmak zorunda değiller ki zaten ben onlara karşı çıkıp kalplerini kırdım diye böyle yapıyorlar' dedim. Eşim sağolsun hiç laf etmedi o da benimle bir görmezden geldi(o zamanlar). Eşimin ailesi bizim kadar anlayışlı olamadı yüzüme çok vurdular. Senin ailen sana düşmandan beter oğluma yazık oldu dedi annesi, haklı diye ses etmedim kenarda köşede yalnızken ağladım hep. Eşimle kavga da etsek kötü de olsak hep içimizde tuttuk özellikle benim anneme babama hiç yansıtmadık.
Tam 5 yıldırda eşimle bazen haftalarca izin bile kullanmadan çalıştık. Şükür borçlarımız bitti rahata erdik evimiz düzenimiz oturdu derken abim evleneceğini haber verdi. Hiç arayıp sormayan annem babam 1 senedir her gün her gün arar oldu. Beni ayrı eşimi ayrı arıyorlar bir de. Asıl mevzu arayıp kendinden bahsetseler evden bahsetseler tamam diyeceğim ama yok abine 20 bin gönderdik erkek tarafı eşyalarını alsınlar diye yok düğünde geline 3 bilezik takacağız, bir oda dolusu çeyiz yolladık bugün iki arabayla... bir sürü aslında ne merak edip sorduğumuz ne de duymak istediğimiz şeyler anlattılar bize. Normalde hiç ses etmeyen eşimin de zoruna gitti artık galiba geçen gün arkadaşlarımızın ve kendi ailesinin olduğu ortamda durduk yere konuyu açıp senin ailen bize bırak bileziği bir çeyrek altın vermediler abine biriktiriyorlarmış demek ki paralarını bunca yıl dedi. Arkadaşlar konuyu geçiştirdiler hemen de orada hıçkıra hıçkıra ağlamamak için dua ettim sustum sadece. Üstüne annem de arayınca tutamadım kendimi, ağladım telefonda, anlatmadım sadece sordum neden böylesiniz böyle yapıyorsunuz diye annemin bana söylediği 'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha güzelini yapardık, senle ablan ikiniz hep oğlumu kıskandınız zaten' dedi bana. Annemin açık ara hep abimi bizden üstün gördüğünü bilirdim ama hiç böyle suratıma çarpmamıştı değersiz oluşum. O konuşmanın üstünden 4 koca ay geçti ne annem beni aradı ne ben onu aradım. Hasta olduğunu duydum içim gitti yine de aramadım.
Onların hallerine doğuştan bağışıklığım vardı ama eşim de gün geçtikçe farklı yaklaşmaya başladı olaylara ve bana. Ne zaman ailemden konu açılsa laf sokup ağlatıyor. Ağladığımda da çok alınganlaştın şaka yapılmaz oldu sana diyor. Düğüne bir ay kaldı ben gelmeyeceğim diye tutturdu. Tamam dedim istemiyorsan gelme işleri yoğun izin alamadı deriz diyorum yok açık açık söyle gelmek istemedi de bana sorduklarında ben söyleyeceğim zaten diyor. Ona da tamam dedim sen bilirsin. Gidelim bir tane bilezik alalım dedim daha önceden konuştuğumuz halde ilk kez duymuş gibi abartılı tepki verip 'ne bileziği' dedi. 'Onlar bize ne yaptılar da biz yapıyoruz' dedi.
Kendimi onun yerine koyuyorum aynı şeyi kayınvalidem, kayınpederim, kaynım vs yapmış olsa onun verdiği tepkiyi ben burada yakınarak veriyor olur muydum acaba diye. O bunları söyledikçe kalbimin kırıldığını öyle derinimde hissettim ki sanki gerçekten bir şeyler kırıldı. Aslında ben de bilezik çok mu bunlara, yapmasak mı diyordum ama babam arayıp senin yerine de bilezik yapalım biz o zaman diyince zoruma gitti artistlik yaptım biz yaparız gerek yok diye. İçimdende yapmak geçiyor onların bize manevi bile desteği olmadı ama belki benim abim için yapacağım tek ve son destek olacak bu, içimde pişmanlığını yaşamak istemiyorum. Şimdi bilezik falan olmuş olmamış bunlar atlatılırda eşimin tavırları çok canımı sıkıyor ben bunca yıl sustum diye mi böyle davranıyor şimdi? Ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım gerçekten hiç bilmiyorum kalbim herkese öyle çok kırıldı ki. Toparlayabilir miyim parçalarımı? Affedebilir miyim herkesi ve kendimi?
Pismanlik denemez herseyden once kisiye aile destek olmali insan yerine koymali deger vermeli ki kayin aile de deger versin en onemli seylerden biri budur evlilikte bence. Aile saymadiktan sonra kimse de saygi duymaya deger gormez oyle de uzer. Kisi buna uzuluyordyr muhtemelen ailesinin yaptiklarina ve kendisine yasattigi durumlara.. umarim istediginiz yerlere gelirsiniz kimseye muhtac olmadaninanın benim kedime baktıgım gibi çocuklarına bakmayan sevmeyen anne babalar var, ne yazık ki. ben konu sahibinin yazdıklarında sadece pişmanlık okuyorum, sürekli ağlama sebebi de bu ,
yoksa anne babasına rest çeken bir bayan kv de karşısında eşi karşısında neden ağlasın
eşiniz ne kadar çiğ bir adam .şimdi abinize bilezik takmamak için kılıf arıyor. çok yazık anneniz babanız sizi okutmuş meslek sahibi yapmış. şu anda size laf sokan eşiniz ve annesi maaşınız olmasa size neler neler yaparlardı.bu kadar kör olmayın.
Öncelikle hepsi geçecek hatırladiginda ilk günkü kadar canın yanmayacak. Ailen çok yanlış yapmış sana karşı en başındada smdide çok ters davranıyorlar. Eşinin ailesine gelince istediklerini düşünmekte özgürler ama dile getirirken oğluma yazık oldu demek ne demek. Sen olabildiğince desteğini vermişsin yuzleyecektin madem ne diye destek olsun çocuğuna. Orda haklı değil kv sende cevabı verecektin neyine yazık oldu ailem hakkında böyle konuşmayın onu düşünüp tartışacak olan siz degilsiniz diye abinin düğününe gelince senin düğününde bir emeği geçtimi maddi yardımı oldu eğer olmadıysa sırf erkek diye bilezik takılacak olması çok saçma degilmi sizce benim erkek kardeşim nişanlandı kardeşime ayrı geline ayrı takımı taktım baktım düğünde bana yüz çevirdi yok saydı bende gramı verdim sen sağ ben selamet inan huzur kacrmaya deymez eşinde durmuş durmus smdi ye mi saklamış kendini laf sokmalar falan zaman geriye alınmıyor malesef senin yerinde olsam abim bana takmadiysa bir iyiliğini desteğini gormediysem bende yapmazdımMerhaba uzun oldu özür diliyorum lütfen kusura bakmayın içimi dökmeye öyle çok ihtiyacım var ki okuyacaklara, okumayanlara şimdiden teşekkürler.
Ben eşimle üniversite okurken tanıştım. İlk günden ve gerçekten çok sevdim onu. 5 yıl flört ettim mezun olur olmazda ailemle tanıştırdım. Annem bu konularda(sevgililik, flört) fazla katı ve anlayışsız, ablamda benimle ve hayatımla fazla ilgisiz olduğu için onlarda abim ve babamla aynı zamanda öğrendi eşimi ve evlenmek istediğimi. Annem daha duyar duymaz karşı çıktı kendi seçip beğendiği biriyle evlendirmek istiyordu beni(amcasının torunu), tanışıncada eşimi bana yakıştıramadı dış görünüşüyle, konuşmalarıyla dalga geçti hep. Ablam ilgisizdi yine, ne benim tarafımda durdu ne ailemi destekledi etkisiz elaman oldu, bir kere bile sormadı nasıl tanıştığımızı(şimdilerde ablamla iyiyiz ama hâlâ sadece kendi dertleri için arıyor beni). Babam hayal kırıklığı yaşadı açık açık çünkü mezun olunca çalışıp eve maddi katkıda bulunurum diye düşünüyordu. Abim hem biraz annemi hem biraz babamı arada bir de beni destekliyordu. Neyse sonuç olarak baktım kimsenin gönlünün olacağı yok ben reşit bir bireyim siz isteseniz de istemeseniz de evleneceğim dedim.
Ya istememeleri için elle tutulur gözle görülür bir neden olsa tamam diyeceğim ne bileyim eşim yanlış işler yapan bir insan olsa ailesi kötü insanlar olsa evet ya benim iyiliğim için istiyorlarda ben aptallık ediyorum diyeceğim ama yok. Neyse başta bir süre küstüler sonra gelip istesinler dediler. Kız isteme gecesi babam borcum var ben düğün yapamam dedi biz de zaten düğün müğün istemiyorduk bahanemiz oldu gerek yok dedik nikah boyunca yüzleri bir kez olsun gülmedi fotoğraflarda kafaları hep yere bakıyor eşim de ben de çok bozuldum ama laf etmedik hiç. Maddi gücümüz yok diye 1+1 daire tuttuk her şeyi tek başımıza yaptık eşyaları abartmıyorum yatak hariç hepsini ikinci el spotçulardan en ucuzunu araya araya aldık en sıkıştığımızda eşimin ailesi koştu maddi manevi destek oldu. Benim ailem hep uzak durdu sanki el kızı evlenmiş gibi uzaktan izlediler bir kere bile yardım teklifinde bulunmadılar. Derdim para pul değil yemin ederim bir kerecik arayıp ya kızım oğlum ne yaptınız bize ihtiyacınız var mı diye sormadılar. 5 sene oldu hâlâ evimde tek parça aldıkları, onlardan gelen falan, eşya yok. Annem yıllarca lif yaptı patik ördü havlu kenarı yaptı evime gelirken bir tanecik getirmedi. Ben de inadına sustum onlar böyle yaptıkça tepki vermedim yapmışlar gibi davrandım görmezden geldim. Kendime hep 'yapmak zorunda değiller ki zaten ben onlara karşı çıkıp kalplerini kırdım diye böyle yapıyorlar' dedim. Eşim sağolsun hiç laf etmedi o da benimle bir görmezden geldi(o zamanlar). Eşimin ailesi bizim kadar anlayışlı olamadı yüzüme çok vurdular. Senin ailen sana düşmandan beter oğluma yazık oldu dedi annesi, haklı diye ses etmedim kenarda köşede yalnızken ağladım hep. Eşimle kavga da etsek kötü de olsak hep içimizde tuttuk özellikle benim anneme babama hiç yansıtmadık.
Tam 5 yıldırda eşimle bazen haftalarca izin bile kullanmadan çalıştık. Şükür borçlarımız bitti rahata erdik evimiz düzenimiz oturdu derken abim evleneceğini haber verdi. Hiç arayıp sormayan annem babam 1 senedir her gün her gün arar oldu. Beni ayrı eşimi ayrı arıyorlar bir de. Asıl mevzu arayıp kendinden bahsetseler evden bahsetseler tamam diyeceğim ama yok abine 20 bin gönderdik erkek tarafı eşyalarını alsınlar diye yok düğünde geline 3 bilezik takacağız, bir oda dolusu çeyiz yolladık bugün iki arabayla... bir sürü aslında ne merak edip sorduğumuz ne de duymak istediğimiz şeyler anlattılar bize. Normalde hiç ses etmeyen eşimin de zoruna gitti artık galiba geçen gün arkadaşlarımızın ve kendi ailesinin olduğu ortamda durduk yere konuyu açıp senin ailen bize bırak bileziği bir çeyrek altın vermediler abine biriktiriyorlarmış demek ki paralarını bunca yıl dedi. Arkadaşlar konuyu geçiştirdiler hemen de orada hıçkıra hıçkıra ağlamamak için dua ettim sustum sadece. Üstüne annem de arayınca tutamadım kendimi, ağladım telefonda, anlatmadım sadece sordum neden böylesiniz böyle yapıyorsunuz diye annemin bana söylediği 'kızım sıranı bekleseydin, bencillik edip evlenicem diye tutturmasaydın, biz seni büyüttük okuttuk çalışıp elin oğlu yerine ailene destek olsaydın, sana daha güzelini yapardık, senle ablan ikiniz hep oğlumu kıskandınız zaten' dedi bana. Annemin açık ara hep abimi bizden üstün gördüğünü bilirdim ama hiç böyle suratıma çarpmamıştı değersiz oluşum. O konuşmanın üstünden 4 koca ay geçti ne annem beni aradı ne ben onu aradım. Hasta olduğunu duydum içim gitti yine de aramadım.
Onların hallerine doğuştan bağışıklığım vardı ama eşim de gün geçtikçe farklı yaklaşmaya başladı olaylara ve bana. Ne zaman ailemden konu açılsa laf sokup ağlatıyor. Ağladığımda da çok alınganlaştın şaka yapılmaz oldu sana diyor. Düğüne bir ay kaldı ben gelmeyeceğim diye tutturdu. Tamam dedim istemiyorsan gelme işleri yoğun izin alamadı deriz diyorum yok açık açık söyle gelmek istemedi de bana sorduklarında ben söyleyeceğim zaten diyor. Ona da tamam dedim sen bilirsin. Gidelim bir tane bilezik alalım dedim daha önceden konuştuğumuz halde ilk kez duymuş gibi abartılı tepki verip 'ne bileziği' dedi. 'Onlar bize ne yaptılar da biz yapıyoruz' dedi.
Kendimi onun yerine koyuyorum aynı şeyi kayınvalidem, kayınpederim, kaynım vs yapmış olsa onun verdiği tepkiyi ben burada yakınarak veriyor olur muydum acaba diye. O bunları söyledikçe kalbimin kırıldığını öyle derinimde hissettim ki sanki gerçekten bir şeyler kırıldı. Aslında ben de bilezik çok mu bunlara, yapmasak mı diyordum ama babam arayıp senin yerine de bilezik yapalım biz o zaman diyince zoruma gitti artistlik yaptım biz yaparız gerek yok diye. İçimdende yapmak geçiyor onların bize manevi bile desteği olmadı ama belki benim abim için yapacağım tek ve son destek olacak bu, içimde pişmanlığını yaşamak istemiyorum. Şimdi bilezik falan olmuş olmamış bunlar atlatılırda eşimin tavırları çok canımı sıkıyor ben bunca yıl sustum diye mi böyle davranıyor şimdi? Ne yapmalıyım nasıl davranmalıyım gerçekten hiç bilmiyorum kalbim herkese öyle çok kırıldı ki. Toparlayabilir miyim parçalarımı? Affedebilir miyim herkesi ve kendimi?
Esınız konuskan bırı benceİnsan öfke anında daha önce kırıldığı üzüldüğü ancak dile getirmediği şeyleri düşünmeden söyleyebiliyor bu konuyu eşinizin daha önce dile getirmemiş olması bu konuda bu düşüncelere sahip olmadığı anlamına gelmez muhtemelen öncesinde düşünmüş veya ailesiyle de konuşmuş da olabilir . Anne babanız size karşı maddi ve manevi destekte bulunmasa dahi ebeveynleriniz ve aileniz tabii ki ailenize ihtiyaç duymanız da gayet normal ancak aileniz ,siz kendi ailenizi kurarken sizi yüzüstü bırakmış ve toplum içinde düşeceğiniz durumu görmezden gelmişler. Kendilerince de cezalandırmışlar. Sonrasında da adeta nispet yapar gibi davranışlarda bulunmaları hiç hoş değil. Yakınlaşma tutumları da samimi gelmedi doğrusu. Eşinize bu konuda ki tutumundan insanların içinde dile girmesinden dolayı kırıldığınızı açık bir dille ifade edebilirsiniz. Ancak abinizin de anladığım kadarıyla size maddi veya manevi bir desteği de olmamış yani o size en başta abilik vazifesini yapmamış o halde siz niye kendi huzurunuzu bozup da bu yükün altına girersiniz ki?